Recenzja: McIntosh MHP1000

Odsłuch

Z przetwornikiem/wzmacniaczem OPPO HA-1

Loga McIntosha nigdy za wiele.

Zacznijmy przewrotnie, to znaczy jak zawsze przy komputerze, ale nie ze wzmacniaczem samego McIntosha, tylko kombajnem HA-1 od OPPO. Wiem, złośliwie odkładam moment spotkania z dedykowanym systemem zasilającym, ale on już za chwilę nastąpi, tak więc spokojnie. Najpierw jednak OPPO.

Oceniać można oczywiście w oderwaniu, i tak jest najprzyjemniej, bo tylko się słucha i nic nie trzeba przełączać, ale wartość poznawcza zostaje wówczas ograniczona, a pozycjonowanie produktu wątpliwe. Tak więc w imię rzetelności należy przewalczyć lenistwo i zdobyć się na porównania. Ale jak porównywać, to z sensem, czyli z bezpośrednią konkurencją, a zatem słuchawkami też zamkniętymi i o podobnej cenie. Akurat miałem pod ręką dwóch kandydatów – Audeze LCD-XC oraz Fostexa TH-900 – tak więc powinno być do rzeczy i z sensem.

Audeze LCD-XC (pady welurowe, kabel FAW Noir)

One miały fawor w postaci symetrycznego kabla, który ze wzmacniaczem OPPO można wykorzystać. W dodatku kabla od Forzy, i to takiego z tych najlepszych. Efekt był taki, że stawiany im przeze mnie zarzut o nie dość staranne wypowiadanie całych fraz i samych dźwięków mocno stracił na pokryciu. Wypowiedzi okazały się bardzo staranne i głęboko warstwę dźwiękową drążące, a jedyne co z uwag krytycznych dałoby się postawić, to lekkie zadarcie tonacji, zwłaszcza na samych sopranach. Ścierało się na tym sopranowym polu to lekkie uniesienie z głębią całego dźwięku, co dawało silną wibrację, wyraźne srebrzenie i poczucie wielowarstwowości, wypływające właśnie z tego dwubiegunowego dążenia. (Atakujące oprany i jednoczesna głębia dźwięku.) Dość przy tym jasno to grało, ale bez rażenia nadmierną jasnością, za to niezwykle wyraźnie i z pełnym oświetleniem. Bardzo także przejrzyście – na przestrzał – z niezbyt bliskim ale i niezbyt dalekim pierwszym planem oraz mocnym basowym akcentem. Wszakże nie jakimś arcymocnym i przez to jasne światło dodatkowo pozbawionym wrażenia mrocznej gęstości, które perkusyjnej potędze bardzo sprzyja. Silne światło i całościowa przejrzystość oraz wyraźność znakomicie natomiast sprzyjały ukazywaniu wieloplanowości, chociażby w przypadku produkcji symfonicznych.

Natomiast kabel został opleciony markowym kolorem.

Dźwiękowy obraz orkiestry wypadł bardzo udanie, bo wszystko się klarownie w przestrzeni rozkładało, a jakość samego dźwięku dawała silny realizm. Udanie wypadł także fortepian, bo chociaż nie był to ekstremalny popis, to jednak odebrałem jego reprodukcję lepiej niż podczas pisania recenzji tych słuchawek – jako dźwięczną, bardzo dużo z całej brzmieniowej złożoności instrumentu potrafiącą przekazać i dobrze wnikającą w aspekty przestrzenne każdego brzmienia. Dźwięk miał złożoność, wibrację, dźwięczność i blask. Troszeczkę brakowało mu wypełnienia, ale tylko nieznacznie. Nie do końca także był krągły, a jak tłumaczył Maurizio Pollini swemu stroicielowi, krągły być powinien, tak żeby dźwięki odpowiedni kształt miały. Powinien także być gęsty a zarazem przejrzysty i klarowny, w każdym razie zdaniem mistrza Polliniego. I jednocześnie nie za jasny, tak żeby nie drażnił, a ten tutaj za jasny trochę był. Ale ogólnie bardzo dobry, zwłaszcza poprzez dźwięczność, przejrzystość i złożoność. Granie nie było przy tym ciepłe ani zimne, tylko neutralne, zarazem jednak pozbawione odrobinę humanizacji; nie do końca utwierdzając nas w przekonaniu, że mamy do czynienia z żywym człowiekiem a nie artefaktem. Ale przy dobrej jakości nagrań wrażenie to zanikało.

Fostex TH-900

Fostexy nie posiadały żadnych przewag, bo kabel miały swój własny i niesymetryczny, a na dokładkę brak pełnego wygrzania. Brzmienie popłynęło z nich jedwabiście gładkie i pełne. Bez mżącego tła tylko z uspokojonym, a jednocześnie ciemniejsze, ale nie jakieś ciemne. Przyjemnie cieniste i gładko-muzykalne. Dźwięk nieznacznie był głębszy niż u Audeze, ale nie tak wielowarstwowy. Najbardziej narzucało się spokojniejsze, bardziej wpisane w pasmo traktowanie sopranów. Całkiem na odwrót niż to miało miejsce kilka dni wcześniej ze wzmacniaczem McIntosha, który zaraz ponownie wjedzie na scenę i pozwoli wrócić do tamtego odsłuchu.

W sensie informacyjnego bogactwa granie Fostexów było uboższe, ale bardziej jednoznaczne, spokojne i zwarte. Gdy Audeze czesały muzykę niezwykle gęstym grzebieniem i wszystko z niej wyczesywały, tu miało się raczej wrażenie falującej spokojnie dźwiękowej toni. Bez nerwów, bardziej z dystansem (minimalnym), bardziej w stronę relaksu niż oglądania czegoś z bliska i z każdej strony.

Dołączony stojak jest… jest.

Wsłuchałem się bardzo starannie i doszedłem do wniosku, że wszystko to brało się z trzech rzeczy. Bardziej chropawego i ukierunkowanego na szczegół traktowania samego dźwięku przez Audeze, mocniejszego akcentowania przez nie sopranów, a także mniej wypełnionego basu. Jednak to one podobały mi się bardziej, gdyż ich drążenie dźwiękowej materii bardziej było niesamowite niż spokój Fostexów, choć tym ostatnim trzeba oddać, że basowe nuty grały lepiej. Przestrzenie były zaś w jednych i drugich podobne, i tylko co innego się w tych przestrzeniach działo, bo dźwięk inaczej się prezentował. Skonstatowałem przy okazji, że w dużej mierze zabrakło tym razem charakterystycznej dla Audeze LCD-XC holografii, co było dosyć zaskakujące. Z jednej strony dykcję zyskały bardziej poprawną, z drugiej popisowa holografia gdzieś się zapodziała i został z niej jedynie niespecjalnie fascynujący szczątek. Przesadzam. Scena ich i Fostexów była bardzo dobra i popisowo głęboka, ale wrażenie obrazu 3D się nie pojawiło.