Recenzja: HiFiMAN Susvara

   Starożytni Grecy byli pierwszymi, o jakich nam wiadomo, którzy podjęli trud analitycznego i syntetycznego opisu świata bez uciekania się do religijnych odwołań. Zamiast wypracowania wspólnego stanowiska i jednolitej wizji wynikła z tego wielokierunkowa komplikacja – przedłożono multum opisów, wszystkich różnych, w tym skrajnie się różniących. Na jednym skraju Parmenides z Elei, uczeń Ksenofanesa[1], utrzymywał, że świat jest całkowicie nieruchomy, a wszelka zmienność jedynie złudą[2], na drugim Heraklit z Efezu widział go jako zbiorowisko samych faktycznych i nieustannych zmian.

Słuchawki opisowo są dużo prostsze od świata, ale też przysparzają kłopotów. W odróżnieniu od niego, który rozciąga się przed nami, bywają trudne do pozyskania, a pozyskane tak samo jak on nieskore do odkrywania tajemnic. Ileż to razy się zdarzyło, że mi się któreś podobały, a później podobały mniej, gdy inne początkowo nie, by potem dawać satysfakcję. Poza tym, znów w odróżnieniu od świata, który jest jeden (a w każdym razie z jednym mamy do czynienia poznawczo, inaczej rozpadłaby się nasza jaźń), słuchawki występują w wielu egzemplarzach, a te potrafią się różnić. Potrafią i w sensie samych narodzin, jako od powstania różniące, jak również w historycznym – niektóre są po przejściach. I właśnie o egzemplarzu tych Susvar prezentowanym na AVS 2019, wyraził się jeden z polskich sprzedawców, że „grały jak ta szmata”, bo były po światowych przejściach. Tour odbyły, wędrowały z kraju do kraju – i nie zrobiło im to dobrze. Czy ktoś za bardzo się do nich dobrał, potraktował za mocnym prądem, tego oczywiście nie wiemy, bo kto by się tam przyznał. Poza tym nie chcę wyrokować, jak to z tym wędrowaniem naprawdę było, lecz pozostaje faktem, że te z AVS i mnie się nie spodobały. Nie podobały także te, które rok wcześniej miał ze sobą wystawca wzmacniacza Auris Headonia – ale może to były te same? Na pewno – wiem z pierwszej ręki – tamte też były wypożyczone od producenta, czyli niewykluczone. I z całą pewnością te udostępnione teraz, to już inny egzemplarz. Ale nie wypakowany przeze mnie z zapieczętowanego pudełka, zatem także po przejściach.

No nic – warunki są jakie są, słowo o tych Susvarach w kontekście najogólniejszym. Na początek wyjaśnię tym, którzy tego jeszcze nie wiedzą, że w internetowym obiegu są postrzegane jako jedne z najdroższych. Co nie jest prawdą, ale tłumaczy, dlaczego aż tak bardzo się startowo nadąłem, przywołując Parmenidesa z antagonistą Heraklitem. Tych, co to starali się objąć opisem jak najwięcej i wyszło im całkiem co innego. Niech będzie to przestrogą, jak bardzo można się różnić interpretując to samo, zwłaszcza kiedy przedmiot opisu ma dużą wagę znaczeniową. A kto bierze te Susvary do ręki i zaczyna internetową gadkę o nich (jest takich gadek dosyć sporo), ten na początku zawsze powie, że są jednymi z najdroższych, najważniejszych, wiodących. Nie do końca to prawda, bo nawet pomijając Sennheiser HE-1, które są sprzedawane wyłącznie w komplecie ze wzmacniaczem (ale szacując, że stanowią jedną trzecią wartości setu, kosztują jakieś dwadzieścia dwa tysiące euro!), mamy jeszcze od tego samego HiFiMAN-a też elektrostatyczne Shangri-La, wycenione solo na, bagatelka, osiemnaście tysięcy dolarów. A w takim razie równiutko trzy razy wyżej od Susvar – gdzie im tam do najdroższych. Prócz tego mamy rynek wtórny, a na nim bardzo rzadko teraz spotykane Sony MDR-R10 też są od Susvar dużo droższe (mowa o dobrze zachowanych), bezdyskusyjnie droższe też dawne Sennheiser Orpheus i dawne Stax SR-Ω. Droższe również sprzedawane przed paru laty słuchawki Final Muramasa VIII z dwoma typami przetworników ($8000), nie tańsze, gdy uwzględnić inflację, rocznicowe Audio-Technica ATH-L3000 i limitowane Ultrasone Edition 7. A zatem te Susvary bardzo drogie, droższe od pozostałych planarnych, lecz do najdroższych historycznie i aktualnie brakuje im ho-ho ile. Tym samym wysuwanie ich na pozycję lidera mija się z opisowym sensem – nie są słuchawkowego świata szczytem, aż tyle znaczeniowo nie ważą. Badając ich zdolności nie wyznaczali więc będziemy możliwości słuchawek jako takich, lecz nie ma też co postponować, są technologicznym wyczynem. Są też wyczynem marketingowym – wszak samo bycie postrzeganym za najdroższe, kiedy najdroższymi się nie jest, to nie lada wizerunkowy wyczyn. I jak w przypadku każdego wyczynu i każdej rzeczy ważnej, po cały Wszechświat włącznie, stajemy wobec możliwości popełnienia błędu oceny – błędu własnego i cudzych. Ostrożnie zatem …

Teraz odrobina historii i odrobina prywaty. Susvary zjawiły się na rynku w 2017-tym, jako przebicie jakościowe poprzedniego planarnego lidera firmy, modelu HiFiMAN HE-1000. (HiFiMAN oprócz planarów produkuje dynamiki i elektrostaty.) Dwa razy od poprzednika droższe, ale o podobnym wyglądzie i z analogiczną, jedynie bardziej wysiloną techniką. Tak zaskakująco wysoka cena, równiutkie $6000 (u nas na początku to było równe 30 000 PLN, a teraz jest już garbik), okazała się dobrym pociągnięciem w sensie zwrócenia uwagi; wszystkie spojrzenia na tych Susvarach się zogniskowały, w głowach rodziły się domysły, co też to może być? Szczególnie w świetle tego, że słuchawki planarne na nowo zostały wypromowane – przez tego właśnie HiFiMAN-a i konkurujące z nim Audeze. Przy wtórze bardzo drogich i specyficznie planarnych Abyss 1266 od Joe Skubinskiego (magnesy tylko po jednej stronie) oraz robiących zawrotną karierę MrSpeakers od Dana Clarka. Same planary bowiem, to technologia znana od dekad, ale podtrzymywana przez długi okres jedynie dzięki firmie Fostex na bazie modeli bardzo tanich. Kiedyś wprawdzie wiodąca – pamiętny debiut Yamaha YH-1 z 1975 i przejście do ekskluzywnych YH-1000 w 1978 (teraz na rynku wtórnym za przeszło tysiąc dolarów) – ale to tylko tak się mawia, że „pamiętny”, a naprawdę nikt nie pamięta. Poza – rzecz jasna – tymi, którzy pamiętać lubią. Takim kimś był dr Fang Bian, fundator HiFiMAN-a, i takim kimś Alex Rosson z Audeze. Rok 2009 (trzydzieści cztery lata po starcie technologii) to data przełomowa – od tego momentu rozpoczyna się tryumfalny powrót planarów. Znaczony teraz takimi modelami szczytowymi, jak Audeze LCD-4, Final D800 Pro, czy Abyss AB-1266 PHI TC – lecz spośród nich Susvara wciąż najdroższa. Wciąż, gdyż to już cztery lata, a rynek z cenami pnie się w górę. Choć ostatnimi czasy przystopował; mocno pną się jedynie słuchawkowe kable, u których oszacowania na kilka do kilkunastu tysięcy zaczyna być już normą. Rynek nasycił się arcy drogimi słuchawkami – Sennheiser HE-1 i HiFiMAN Shangri-La wykarmiły miliardowo bogatych; a cała gama mniej kosztownych wraz ze wzmacniaczami pokroju Woo Audio WA234-MONO czy Wells Audio HEADTRIP II LEVEL II skarmiła zamożną resztę. Oferta modeli powyżej dziesięciu tysięcy to teraz kilkadziesiąt pozycji i ciągle dołączają nowe. A czy wśród takiej obfitości najdroższe spośród nie jeszcze szaleńczo drogich są tymi najlepszymi – to usiłowałem rozgryźć od dawna. I nie byłoby z tym problemu, gdybym nie był skłócony z polskim przedstawicielstwem. Ale skłócony byłem. Zresztą – a nawet gdybym nie był, zostałbym prawdopodobnie poczęstowany tymi ze światowego tour. Ba – częstowany nimi byłem, lecz warunkowo – pod warunkiem pozytywnej recenzji. Dla mnie warunek nie do przyjęcia, chociaż ulegli mu mieniący siebie Rebelsami. Lecz może im warunków nie stawiano? – nie wiem; mnie w każdym razie postawiono. Dlatego ta recenzja powstała okrężną drogą i nie uwzględnia sporządzonego przez HiFiMAN-a specjalnego wzmacniacza EF1000 (za 72 000 PLN), którym Rebelsi dysponowali. A który wcześniej nie zdążył dotrzeć na AVS (problemy z cłem) i zastąpiony tam został wzmacniaczem włosko-estońskiej ViVa Audio, o którym krążą słuchy, że do tych Susvar nie pasuje. Nie mam dostępu także do ViVa Audio, które nie ma polskiego przedstawicielstwa (nie ma się nawet z kim skłócić), więc tego też nie sprawdzę. Lecz to i owo sprawdzić da się – przyrówna do kilku nobilitowanych i spróbuje odpowiedź dać na to, czy ponadnormatywna moc wzmacniacza ma faktycznie znaczenie węzłowe. Jako że krążą opinie, iż są te Susvary genialne, jednakże pod warunkiem nastowatowej przynajmniej mocy.

Tyle przydługawego wstępu, głos oddajmy realiom – niech przemówią same Susvary.

[1] Tego, który wyśmiewał mitologiczne opisy bogów na podobieństwo ludzi z ich wadami.

[2] To na złudności tej dowód Zenon z Elei przedłożył swe sławne paradoksy.