Recenzja: McIntosh MHP1000

   Kontynuujmy sprawy związane z McIntoshem, napoczęte w recenzji wzmacniacza słuchawkowego MHA100. Zapewne zirytowało niektórych, iż nie doszło wówczas do jego spotkania z dedykowanymi słuchawkami, ale i bez tego sprawy rozciągnęły się na wiele stron, a początkowy plan połączenia recenzji wzmacniacza i słuchawek zarzuciłem po chwili namysłu jeszcze przed rozpoczęciem pisania. Całe szczęście, bo inaczej byłby z tego niestrawny tasiemiec, a przecież nie o to chodzi. Tak więc teraz tamta zaległość zostanie nadrobiona, i to z nawiązką, bo przy okazji dołączy do słuchanego grona firmowy odtwarzacz MCD550, a podenerwowani absencją będą mogli uzupełnić denerwujące braki.

Słuchawki i McIntosh brzmią jakoś dziwnie, gdyż każdy znający temat wie, że firma nigdy ich nie oferowała. Ale moda jest moda, a wymagania wymagają. Dla słuchawek nastał wraz z modą na komputerowe audio czas żniw, jako że popularne się zrobiły jakimi od czasów pierwszych radioodbiorników na kryształki i radiostacji pracujących alfabetem Morse’a nie były. Kto żyw za słuchawki się chwyta, zarówno po stronie użytkowników jak i producentów, tak więc są już słuchawki Ferrari, są Bang & Olufsen, to dlaczego słuchawek McIntosh miałoby nie być? Toteż są. Są od zeszłorocznej wystawy CES w Las Vegas i zwą się MHP1000. Ale powiedzmy od razu prawdę – to nie są w rzeczywistości słuchawki McIntosha. Nie on wyprodukował przetwornik, tylko kupił go od Beyerdynamica i trochę wraz z nim przy okazji pokombinował, a obudowa jest chyba własna, ale może też wspólna, czego nie ma jak się dowiedzieć. Może jakichś informacji by na ten temat zechcieli udzielić, ale jak zwykle brak czasu nie pozwala na dochodzenia, a w sumie rzecz nie jest szczególnie istotna. Kto zrobił przetwornik – ten zrobił, kto go zmodyfikował i dopuścił do ruchu – to dopuścił, a bez żadnego dochodzenia są to źródłowo bez wątpienia przetworniki Beyerdynamica – i tyle w temacie. Ale przepraszam – nie tyle. Musimy powiedzieć coś jeszcze.