Recenzja: McIntosh MHP1000

Odsłuch cd.

Fostex TH-900

Słuchawki otwarte mogą się tylko przyglądać tej „zamkniętej” imprezie.

Po takiej lekcji pewien byłem, że nic już bardziej mnie nie zaskoczy. Złudzenie to prysło natychmiast po usłyszeniu Fostexów. One bowiem pojechały w drugą stronę, pomimo że nie zmieniły zasadniczo oświetlenia, które wciąż pozostało lekko stonowane, ze światłocieniem i bogactwem gradacji czerni. Nie za ciemne, ale w żadnym wypadku jasne, tylko nieznacznie niż poprzednio jaśniejsze. Ale co za zmiana w odniesieniu do tekstur! Teraz to one czesały od Audeze dokładniej, wyłapując z muzycznych ścieżek każdy pyłek. A jaki przy tym rozmach dynamiczny, pęd przestrzeni, nasycenie powietrzem…

Zaraz, chwileczkę. Przecież pisałem o tych Fostexach w recenzji samego wzmacniacza, że za wysokie miały soprany i skutkiem tego podbarwiały się one nawet na czerwono, bynajmniej nie w sensie czerwono lakierowanych muszel, tylko moich synestetycznych ciągot. Fakt, te soprany trochę wciąż były podwyższone, ale jednak wyraźnie przyjemniejsze niż wówczas. Dlaczego? Po trosze chyba dlatego, że teraz próbkowanie ustawione zostało na 44,1 a nie 192 kHz, a po trosze może skutkiem lepszego zasilającego kabla (Harmonix X-DC350M2R zamiast X-DC2). Poza tym przeinstalowałem sterownik, a choć na ten sam co poprzednio, to cholera te sterowniki wie. Może też jakiś program poprzednio uruchomiony był w tle i przeszkadzał, albo granie z dużymi głośnikami coś McIntoshowi w muzycznym życiu wewnętrznym przestawiło? W każdym razie z Fostexami grał teraz wyraźnie lepiej niż podczas odsłuchów z recenzji, a sam się nie chcę usprawiedliwiać i biorę wszystko na siebie. Doskonale to teraz brzmiało i słowo daję – nie wiem dlaczego. Nie chcę jednocześnie przywoływać wszystkich tych audiofilskich zaklęć usiłujących wyjaśnić, dlaczego to samo potrafi grać raz lepiej, raz gorzej. Tych wszystkich magnetyzmów, lepszych prądów, pór dnia oraz nocy – i tak dalej. Załóżmy, że faza Księżyca była korzystniejsza, Słońce spokojniejsze, a recenzent w lepszym nastroju. Faktem jest, że poprzednio słuchałem koło południa, a teraz bardzo późnym wieczorem, tak więc jasnym się staje, że to wszystko wina magnetyzmu słonecznego i majstrujących przy prądzie sąsiadów. No bo co, jak nie to, kurczę blade? Natomiast jeżeli ktoś podejrzewa, że maczały w tym palce jakieś naciski ze strony komercji, to nie ma racji. Nikt nie interweniował, nie jestem taki ważny, nikomu się nie chciało.

Niezależnie od kompromitacji, na obszarze dwóch recenzji opisującej granie tych samych słuchawek z tym samym wzmacniaczem w różny sposób, to lepsze tym razem bardzo było satysfakcjonujące. Ale na wszelki wypadek zaczekałem do następnego dnia i odsłuch powtórzyłem. Wniosek z niego popłynął, że Fostexy ze wzmacniaczem McIntosh faktycznie soprany traktują wyżej niż Audeze – zwłaszcza w porze dziennej, co każdy niech sobie interpretuje po swojemu – ale tym razem już w sposób jak najbardziej smaczny i odsłuchowo powabny. Poza tym od Audeze grały ogólnie lepiej, czyli na odwrót niż z OPPO. Bardziej szczegółowo, bardziej różnicując dźwięki i z ciekawszą (sic!) przestrzenią. Echa dalej im się niosły a plany bardziej holograficznie układały, podczas gdy u Audeze wszystko rozchodziło się za bardzo na boki, a holografia nie chciała pokazać. I bądź tu mądry.

McIntosh MHP1000

Za punkty odniesienia robić będą: Audeze LCD-XC…

Sądząc z poprzednich odsłuchów, one powinny zagrać najlepiej. I zagrały. W porównaniu z nimi nawet bardziej wgryzające się w muzyczną treść Fostexy wydawały się powierzchowne. Z własnym wzmacniaczem zachowały MHP1000 umiejętność łączenia gładkości ze szczegółowością, ale szczegółowość ta jeszcze narosła. W efekcie brnęły przez muzyczny materiał w stylu flagowego Staxa SR-009, który posiada podobne predyspozycje. Najmniejszy szmer musiał zostać przekazany, i to nie jako ślad gdzieś w tle ledwie obecny, tylko jako eksponat. Mrowiąca się fala szczegółów towarzyszyła tej muzyce, dając poczucie satysfakcji, że oto nic nie uchodzi uwagi. Znów zaznaczyła się też większa delikatność budowania głosów, które w wersji kobiecej były bardziej dziewczęce, a nie obrzmiałe ciężkością dojrzałych matron. Dominowała dokładność detalu a nie płynność melodyki, która była równoległa a nie pierwszoplanowa. Ta zaznaczała się bardziej u Fostexów i Audeze, u których głosy były gładsze i bardziej wypełnione. Zarazem bliższe i mniej transparentne. Tu wokalistki o jakieś piętnaście lat były starsze, a ich głosy zanurzone w muzycznych tłach, podczas gdy u MHP1000 młodsze, świeższe, delikatniejsze i ukazane niezwykle starannie, jako cała postać daleko przed tłem stojąca i tylko otoczona muzyką, a nie w niej utopiona. Dawało to jednoznacznie mocniejszy realizm, przynajmniej w moim odbiorze. Zarazem mniej wygodnictwa w słuchaniu, bo nie relaks i niech sobie ta muzyka płynie, tylko atak niepomijalnej obecności. A jednocześnie narzucała się refleksja odnośnie względności, bo tak te Fostexy chwaliłem za szczegółowość, a jednak w porównaniu z MHP1000 ona zbladła. Nie w sensie, że tych szczegółów ubyło, tylko że się nie potrafiły tak eksponować, ale niezależnie od tego wszystkie trzy pary słuchawek grały z tym McIntoshem kapitalnie. Naprawdę wybitny wzmacniacz, dający pełnię satysfakcji.

Na koniec dałem spokój porównaniom i zacząłem słuchać samego duo McIntosha.  Nie ma wątpliwości, że zostało stworzone z myślą o wysokiej jakości plikach. To nie znaczy, że słabych nie da się słuchać, ale znaczy, że te lepszej jakości naprawdę dużo zyskują. To jest aparatura wysokiego poziomu, i to z takich, by nie łagodzić i zacierać niedociągnięcia, tylko żeby eksponować zalety tych wybitnych. Żadnego opatulania basową kołdrą i gaszenia pożarów cienistą głębią. Sama realistyczna jazda z wywaleniem na wierzch szczegółów i całej technologii. Tym gorzej dla słabych, tym lepiej dla wybitnych. Pliki wysokiej jakości pokazywały swe analogowe i dynamiczne predyspozycje, a w przypadku słabych pozostawał goły realizm. A więc nie upiększanie, tylko sama prawda. Nie tylko odtwórcza, ale także o ich jakości.

…oraz Fostexy TH-900.

Puściłem sprawdzająco sławną Preußens Gloria – no i tak, bardzo blisko prawdziwej orkiestry z całą jej wściekłą paradą dźwięków to zabrzmiało, a nie jakimś łagodnym rym-cym-cym dla karmiących matek. Puściłem Gassenhauer. I znowu dobrze – ksylofon grał bardzo wiernie i w towarzystwie ciekawej, rozbudowanej akustyki z eleganckim w tle basem. Puściłem Bacha z wiolonczeli Rostropowicza. No super. Instrument pchał dźwięk równocześnie w głąb siebie i na zewnątrz, a bogactwo i głębia brzmienia wraz z jego realistyczną dosadnością wbijały w fotel. To może jeszcze Cyndi Lauper opowie nam czego pragną dziewczyny? Bardzo dobrze opowiedziała i nie zostawiła wątpliwości czego chcą. (Dziewczyny chcą się bawić, gdyby ktoś nie wiedział.) A co z rockiem dla wyczynowych misiaczków w czarnych skórach? Skoczmy swoim Harleyem na autostradę do piekła. Jasna wściekłość gryzła i kopała tanecznym rockiem AC/DC, pisanym tą samą czcionką co McIntosh. A w piekle chyba jest dosyć jasno, bo tam dość dużo zdaje się pod niektórymi jegomościami otwartym ogniem palą. Ale to samo nagranie w wersji koncertowej już jasne nie było, co stanowiło dowód, że system pokazuje samą zawartość nagrań. Generalnie jednak słuchawki i wzmacniacz przy komputerze prezentowały dość jasne granie.

Sprawdziłem jeszcze działanie filtra HXD i trzeba przyznać, że McIntosh doskonale go zestroił z własnymi słuchawkami. Nic prawie w ich przypadku się nie zmieniało poza odsunięciem dalej pierwszego planu i rozciągnięciem głębi sceny. Lekko tylko podnosiła się tonacja i stawało się trochę jaśniej, trochę rzewniej i trochę bardziej transparentnie. Jednak cały styl zostawał niemal nienaruszony i można było wybierać pomiędzy scenami, tak jakby przesiadać się z bliższych do dalszych rzędów, przy czym częściej podobała mi się ta z filtrem, ale przypadki kiedy bardziej bez nie były sporadyczne.