Recenzja: McIntosh MHP1000

Odsłuch cd.

Z odtwarzaczem McIntosh MCD550 i wzmacniaczem MHA100

I choć rywale nie poddali się bez walki…

Na koniec odsłuchowej przygody zostawiłem sesję z odtwarzaczem, obiecanym firmowym MCD550. Spiąłem go ze wzmacniaczem znakomitym interkonektem symetrycznym Acoustic Zen Absolute Cooper i zaczęło się granie w innym formacie. Bo jednak wzmacniacz gra lepiej z odtwarzaczami niż z własnym DAC-kiem, co po raz wtóry się potwierdziło. A także w przypadku własnego odtwarzacza firmowego innym stylem. Bardziej niż przy komputerze uniwersalnie w sensie łatwej strawności, ale przede wszystkim w bardziej amerykańskiej manierze odtwórczej, tak żeby w żadnym razie nie drażnić słuchaczy czymkolwiek, a już szczególnie zalewem sopranów.

Zdawszy sobie z tego sprawę po raz kolejny uległem zdumieniu, bo znowu coś działo się dwubiegunowo. Słuchawki z samym wzmacniaczem i jego przetwornikiem wręcz szturmowały sopranami, podanymi znakomicie i super realistycznie, ale jak mówiłem bez najmniejszej nawet cesji na rzecz uspokojonego, relaksującego słuchania, którego można było doświadczyć z Fostexami i Audeze, ale nie z nimi. Tymczasem (to słowo trochę mnie drażni swą akuratnością) pospołu z odtwarzaczem przejawiły styl właśnie amerykański, podobny do tego jak grają w większości przypadków Sennheisery HD 650, a jeszcze częściej Audeze LCD-2 i LCD-3. Dźwiękiem pełnym, basowo obfitym i z bujną cielesnością. A przy tym sopranowo oszczędnym, aby pod żadnym pozorem nie irytować i niepokoić. By dźwięk nie tylko radował obfitością, ale także częstował pogodnym nastrojem i niezmąconą radością życia. Amerykański optymizm w całej krasie i same pogodne nutki. Pulchniutkie, okrągłe, z solidną podstawą. Żadnych bladych straszydeł na sopranowych szczudłach, zawodzących egzystencjalne pienia. Żadnego słowiańskiego smutku i „duszo szczypatielnych” podniet.

…to jednak MHP1000 wykazały swoją ewidentną wyższość.

I to amerykańskie granie doszło tutaj do głosu. Obniżona średnica, cień w miejsce jasnego światła, precz sopranowe wrzeciona, niech żyje pękata podstawa. Lecz pomimo zmęczenia całodniowym odsłuchem pomyślałem, że trzeba to w takim razie przetestować z kablem nie miedzianym tylko srebrnym, a więc w miejsce Acoustic Zen XLR na wtyki powędrował CrystalCable Absolute Dream, tak żeby mieć pewność, iż inaczej to nie zagra. A pewność pojawiła się miast tego taka, że zmienić może się bardzo dużo, bo powróciła słowiańska nuta. Zniknęło obniżenie i pogrubienie, pojaśniało, strzeliło ku górze i pojawiła się nić srebrna, na której smutek zawiesza swe czarne krople. Odetchnąłem. Nie dla mnie taki amerykański placek. Znowu trzaskało, znowu iskrzyło, znów przeszywało. Ale jednocześnie szło za tym tło aksamitne, powłóczyste. Skradało się kocim krokiem, by uderzać z siłą pioruna. I stała się muzyka kompletna, nareszcie pod każdym względem doskonała. Nie tylko przeszywająca i nie tylko gęsta. Realistyczna realizmem wszystkich realizmów, zarówno tych od iskry jak i dywanu. Owinąłem się nią i zapadłem w słuchanie. Elizjum.

A kiedy tak tego słuchałem, stanęły przed oczami Ultrasone Edition9, których się lekkomyślnie pozbyłem. Bo piekielnie szybko i piekielnie mocno to grało, tak jakby przez głowę przejeżdżała szalona lokomotywa, a jednocześnie od dawnych flagowych Ultrasonów bardziej przejrzyście, po prostu lepiej. Nie tylko siadającym na piersi ciężarem basu i ogólną potęgą, ale także perfekcją na drugim krańcu pasma, taką naprawdę w popisowym stylu. I to całkiem bez udziału lamp w torze, co już mnie całkiem zdumiało. Puściłem Etiudę A-mol Op.25 No.11 Chopina, graną przez Alfreda Cortot z płyty Nimbus Records. (Kto nie słyszał, niech żałuje.) Bo jednak fortepian obok wokalu o dźwięku mówi najwięcej. Genialnie to zabrzmiało, bowiem nie tylko sam pianista, który od zawsze był genialny, ale tym razem także tor audio. Fenomenalne rozciągnięcie pasma, moc, blask i kontrola. Jakby stać przy prawdziwym instrumencie i podziwiać geniusza grającego muzykę absolutną. Pasja stapiała się z perfekcją i mocą w jeden poryw.

Rewelacyjny debiut – oby tak dalej!

Posłuchałem jeszcze na koniec stepowania z berlińskiego koncertu Pepe Romero. Prawie zawsze tego słucham, bo właśnie Ultrasone Edition9 były jedynymi słuchawkami potrafiącymi w uderzeniach pokazać doskonale zarówno deski jak i trzask podkutych obcasów. Połączyć w jedno dwa dźwięki – głuchy i trzaskający, a jednocześnie nadać temu oryginalną moc tupnięcia tancerza. I nareszcie po wielu latach ponownie to usłyszałem.