Recenzja: Wells Audio Headtrip II

Brzmienie

   Czynności odsłuchowe zacząłem od podpięcia gramofonu, który akurat zajmował centralne miejsce na stelażu po precyzyjnej kalibracji ramienia i sprawdzaniu działania z dogłębnie zmodernizowanym gramofonowym przedwzmacniaczem. Zagrało w pełni analogowo.
     Wydało się komuś śmieszne, że o czymś takim wspominam? Że skoro z gramofonem, analogowo być musiało? Bynajmniej, nie musiało. Rynek w dużym wyborze oferuje wzmacniacze zdolne analogowość gramofonu zabić, poza tym same gramofony i ich przedwzmacniacze analogowości mogą gubić, nie być w stanie jej sprzedać. Ogólnie biorąc analogowość wybitna, czyli sunąca jak po maśle i na dokładkę tchnąca czarem, to przedmiot poszukiwań, zabiegów oraz starań, a nie coś, co tak po prostu kupuje się wraz z gramofonem. Skracając temat powiem, że Headtrip II, jako wraz z najlepszymi słuchawkami finalizacja gramofonowego toru, spisał się w roli akceleratora analogowości, jak to mówią – na złoty medal, dźwięk dając jakby był lampowy. I nie taki lampowy, że ot, byle – tylko lampowy całą sztuką, jakby miał gatunkowe duże triody. Słuchawki z nim próbowane to Focal Utopia w pierwotnej wersji z okablowaniem Luna Cables, Dan Clark Audio STEALTH z własnym okablowaniem ViVo, HiFiMAN Susvara z Tonalium i AKG K1000 z miedzianym kablem nieznanego mi pochodzenia zakończonym 4-pinem. (Pożyczone). Słowo o każdych z nich.

Dan Clark Audio STEALTH
   Te z porównywanych zagrały najjaśniej, ale nie jasno tak w ogóle, tylko mieszanką jasnych sopranów, wypośrodkowanego (niemniej najjaśniejszego) centrum i naturalnie ciemnego, ale zarazem doskonale rozdzielczego basu.
    Wyraźny czynnik sopranowej jasności szczególnie silnie odznaczał się w ludzkich głosach, działając odmładzająco i wyzwoleńczo na tle mroczniejszych prezentacji. Dzięki niemu całościową tonalność odbierało się odruchowo jako lepiej trafioną, choć nie do końca było to prawdą, a jedynie następstwem tych głosów większej wyraźności. Skądinąd stary to chwyt, stosowany już przez Paganiniego, który swe skrzypce stroił powyżej stroju towarzyszącej orkiestry, by wydać się dźwięczniejszym i wyraźniejszym właśnie.

   Niezależnie od rzeczywiście trafniejszej, czy tylko jako taka odbieranej tej miary wyważenia (tu lekko przekierowanej ku sopranom), trzeźwy realizm brał całościowo górę nad stroną poetycką – zwiększona dawka dziennego światła w miejsce półmroków światłocienia osłabiała poetyckość nastroju i malarską predyspozycję do gubienia się w mroku; realizm był tu budowany prostymi, bardziej bezpośrednimi środkami, a nie wyrafinowaną, skądinąd też okrężną, drogą techniki malarskiego zwodzenia. Ale poza tym jednym aspektem cała reszta składowych tworzących nastrój i aurę pracowała na rzecz poezji i piękna, jako głębokie, długo podtrzymywane wybrzmienia, przyjemny muzyczny dotyk, na bazie opalizacji tej jasności i kontry z aksamitu czerni, także poprzez miąższość muzycznej tkanki oraz analogowość przepływu. Ogólny nastrój jako najpogodniejszy i przede wszystkim mniej niż u konkurencji marzycielski, lecz niewątpliwie jakością nie odbiegający, jako produkcja słuchawkowego dźwięku najwyższej klasy skupionego na realizmie.

HiFiMAN Susvara
    Jeżeli wyrafinowana pieszczota dźwiękiem w połączeniu z dalece nadprzeciętną głębią sceniczną to dla kogoś czynniki decydujące o podobaniu, to nie było na rynku lepszych pod tymi względami słuchawek od czasu Sony MDR-R10. Gracja, melodyjność, finezja, ale też mocny bas, nasycenie i nieodstępujące ani na chwilę doznanie, że scena jest wyraźnie głębsza, to atrybuty Susvar. Także czystość każdego tonu, znakomite łączenie płynności z rozdzielczością i światło o efektach jak z witrażowego szkła. Idealne wyważenie bas-sopran, zjawiskowo przyjemny muzyczny dotyk i idealne też wyważenie na osi poetyckość-realizm. Słuchałem, i pod którą agendę kreowania muzyki bym nie zajrzał, tam powszędy perfekcja. Jedynie pulsowanie muzycznego tętna trochę wolniejsze niż u STEALTH, i jeśli ktoś wybiera narzucaną przez sopranowe wzmożenie wyraźność, to niekoniecznie Susvary. Ogólnie jednak popis na bazie podkreślania aspektów poetyckich i mimo ich zalewu trzymania się realności aż po wzbudzanie dreszczy. Czy da się jeszcze lepiej?

AKG K1000
Pod niektórymi da się. Mimo iż wolę własne AKG napędzane swoim wzmacniaczem, jako dające większą żywość i nieocieplony realizm, to także te z Headtripem oferowały lepszą niż u Susvar przestrzeń, jeszcze bardziej holograficzną. Ale może nie holografia była w tym najważniejsza, tylko charakterystyczne dla tych AKG najlepsze plasowanie dźwięków w przestrzeni. Niewątpliwie jako następstwo słyszenia obu stereofonicznych kanałów każdym uchem, pozwalające mózgowi działać w tradycyjnym dla niego kreatywnym stylu. Tę lepszość czuje się od razu, na tej samej zasadzie, jak świat wygląda lepiej widziany obojgiem oczu. Prócz tego te nie moje AKG dawały temperaturę przekazu podobną do tej z Susvar, a zatem lekko ocieploną, wraz z tym optymistyczną. Lepiej jednak powiedzieć, że uczuciowo neutralną – prędzej jako zobojętnianie nastroju niż jego rozweselanie, zarazem także zupełne odżegnywanie się od tego czegoś, co można nazwać dosmucaniem. 
    Smacznie to grało, złego słowa nie powiem, lecz inne bardziej poruszyło.