Recenzja: Sony MDR-Z1R

   Już się zdawało, że te słuchawki w sensie recenzyjnym przepadły, albowiem sam dyrektor marketingu Sony Polska osobiście oświadczył mi w telefonicznej rozmowie, że nie ma i nie będzie, bo u nas nie będą oferowane. Wygląda więc na to, że dla wielu producentów, w tym także bardzo znanych, wciąż pozostajemy zaściankiem i rzeczy przedkładane jako oferta Amerykanom czy Niemcom w naszych katalogach nie figurują. Nie mnie to oceniać. Każdy swój rozum ma i nim się powinien kierować, ale skromnie napomknę, że też japońska Audio-Technica całkiem jeszcze niedawno cały rynek europejski lekceważyła, oferując swoje słuchawki z wyższych półek jedynie w kraju macierzystym i USA, a teraz to się zmieniło i na ostatnim AVS ich najnowszy model flagowy, słono zaiste kosztujący, był zaraz po światowej premierze prezentowany i znalazł się w ofercie. Sony ma jednak najwyraźniej stare nawyki, o czym także ilość liter R w nazwie zaświadcza, i swego nowego flagowca polskiemu rynkowi nie fundnęło. Tym to dziwniejsze, że świadomość mieć musi, iż wiele takich słuchawek jest u nas dostępnych, i w ogóle półtora roku temu wejście tych Z1R wydawało się przesądzone, bo na AVS 2016 były. Właśnie tam ich słuchałem i podobały mi się, a tu niemiła niespodzianka i ostatecznie rejterada. Ale dziś nie te czasy i łaski nikt nikomu nie robi. Jak się oficjalny dystrybutor wycofał, to inni weszli na jego miejsce i słuchawki są do kupienia. Dowiedziałem się o tym przypadkowo, tak przy okazji innych, a zatem znów niespodzianka, tym razem jakże przyjemna. Tym przyjemniejsza, że w dwóch słowach uzgodniłem recenzję, a od słowa do czynu zeszło parę dni. Lecz nie same karesy, bo na drugiej stronie medalu mniej już przyjemna wiadomość, że przybyły na krótko. Żadne więc długie oswajanie i wchodzenie w zażyłość – od razu się trzeba brać do roboty, ale na szczęście przyjechały wygrzane. Tak w każdym razie mnie zapewniono i tego się trzymałem. Sporo ponoć sobie pograły, bo to egzemplarz pokazowy, czas już jakiś będący w obiegu. A skoro tak, to do dzieła, nie ma co czasu tracić.

Ale zanim na uszy, parę słów przypomnienia. Mówiłem to już mnóstwo razy, wszakże jeszcze raz nie zaszkodzi, bo i tak nie wszyscy pewnie wiedzą – więc dla spokoju ducha przypomnę, że w zamierzchłym 1988 roku – dokładnie trzydzieści lat temu! – potężny koncern Sony, niekwestionowany wtedy król rynku, niewykluczone że po trosze za sprawstwem samego Herberta von Karajana, zaoferował słuchawki, jakich wcześniej nie było. Reklamowane nie jako słuchawki, a instrument muzyczny, i stosownie do tego sprzedawane w skórzanych walizkach wykładanych pluszem w zgoła królewskiej purpurze. Wycenione na 2700 USD, a jako ciekawostkę rzucę, że na niedawnej aukcji internetowej w dobrym stanie egzemplarz był wystawiony za 11 tys. euro. Nie będę tej dygresji przeciągał dokładniejszym opisem, ale się czytelnikom należy jeszcze coś o tym von Karajanie. Otóż on i właściciel koncernu byli zaprzyjaźnieni i obaj mieli hopla na punkcie nowin technicznych. Od czasu do czasu robili więc dwuosobową sesyjkę, na której nowin tych kosztowali, toteż całkiem niewykluczone, że owych pamiętnych słuchawek istnienie tym właśnie sesjom zawdzięczamy. Nazywały się Sony MDR-R10 i były tak fantastyczne, że żadnych innych, włączając w to starego i nowego sennheiserowskiego Orpheusa, nie można uznać za lepsze. Sony produkowało je dość długo, bo do 2004 roku, ale potem wypuściło lepszego następcę, który mym skromnym zdaniem okazał się katastrofą. Zwał się ten następca Sony Qualia 010-MDR1, też były to słuchawki drogie i nowatorskie, ale grały do bani. To wprawdzie moja opinia, podczas gdy nie brakowało i nie brakuje osób, które mają całkiem odwrotną, niemniej nie popełni błędu ktoś mówiąc, że R10 grały jak prawdziwy fortepian, a Qalia jak elektryczny. Moją opinię o nich podzieliło też samo Sony, produkcję błyskawicznie zwijając i chcąc o sprawie jak najszybciej zapomnieć. Mało tego, tak się na nich sparzyło, że na długie lata odechciało im się słuchawek popisowych. Ale się w końcu przemogli, choć może nie do końca. Model Sony MDR-Z7 z 2015 roku na pewno nie był nawiązaniem do dawnych piekielnie drogich, niemniej był przynajmniej flagowy, w każdym razie wyróżniony w ofercie. Przy cenie 2500 PLN bardzo w obecnych realiach skromny, niemniej chwalącym się szeregiem innowacji i zapewnieniami o pięknym brzmieniu.

Wszystkie te trzy przykłady słuchawkowych dzieł Sony są tutaj zrecenzowane, wystarczy uruchomić wyszukiwarkę. Nadeszła pora na kolejny i znów po latach taki grubego kalibru. Może jeszcze nie najgrubszego, jak działa pancernika Yamato, dumy cesarskiej floty, ale już z dużą wypornością i dalekim zasięgiem. Model zawieszony w tytule – Sony MDR-Z1R – to już bowiem flagowiec można rzec całą gębą, za 11 tys. złotych. Też oczywiście posażny w innowacje i zaraz właśnie o nich. Wpierw tylko jedna uwaga – słuchawki były gotowe na etapie prototypu już w 2013 roku, jako efekt długich prac rozwojowych, prowadzonych od końca lat 90-tych (czyli jeszcze kiedy R10, a potem Qualia pływały po powierzchni). Trzy lata kolejne zajęło doprowadzenie ich do stanu oferty rynkowej – akurat aby zdążyć na wielki słuchawkowy boom.