Recenzja: Crosszone CZ-10 MkII

Odsłuch

    To, jak mówiłem, nie jest recenzja, jedynie krótkie porównanie. A w jego ramach najpierw stwierdzenie, że nie zachodzi w tym wypadku żadna zmiana gruntowna: brzmienie wersji poddanej poprawkom jest całościowo bardzo zbliżone. Chociaż… gdy zacząć uważnie się wsłuchiwać, to „bardzo” zaczyna topnieć i ustępować gołemu „podobne”, takiemu już bez „bardzo”. Niemniej podobne jest – ogólny rys brzmieniowy jest bliski nałożeniu, wszakże pod kilkoma względami nie będzie całkowitego pokrycia.
Już, już miałem napisać, że nie dotyczy to aspektów przestrzennych, gdyż tam jest ono zupełne, ale nie, tam też nie. Nowsza wersja, nie wiadomo pod jakim względem przerobiona (a może wcale, może żartują?) ma odrobinę rozleglej wędrujące pogłosy, przez co dźwięk niesie się dalej, formuje rozleglejszy obszar. W samym odejściu jedynie, a nie pod względem dystansów między źródłami, ale to nie odmienia faktu, że te sygnalizowane jako poprawione lokują dźwięki na większym obszarze.
      – Czy to jest dobre? Tak, to jest dobre – tego się lepiej słucha i to bardziej ciekawi. Dźwięk propaguje swobodniej, a większy obszar i w większym oddaleniu wybrzmiewające, też równocześnie obfitsze echa, powodują większe zaciekawienie i dają większą satysfakcję.

     Ta różnica w wielkości obszaru o tyle wydaje się mniej istotna od najważniejszej drugiej, że trudniej ją wyłapać. Ale kiedy już się wyłapie, staje się równie wyraźna i tak samo znacząca. Bardziej wprawdzie oddziałująca przez podświadomość niż się pchająca na afisz, ale ta większa scena, rozrosła skutkiem dalszych wędrówek echa, ma zarówno wymiar przyjemnościowy, jak i znacznik efektowności. Powrót do wersji nieprzerobionej to powrót do brzmień ciaśniejszych, nie tak szybko i tak daleko propagujących, a przy tym trochę nosowych, na skutek przygaszenia sopranowego. Góra w niepoprawionych okazuje się bowiem na tle porównawczym cokolwiek przytłumiona; dźwięk tym samym mniej lśniący, nie tak migotliwy i dźwięczny. Czary-mary odpowiedzialne za upajanie audiofili siedzą z rękami w kieszeniach i z trochę spuszczoną głową, a nie pogwizdując spacerują z fantazją długiego kroku. (Tak mi się skojarzyło, bo sąsiad z góry właśnie umarł, a był lata temu tancerzem solistą krakowskiej opery i operetki, na schodach mnie mijając tanecznymi susami śmigał.)

    Przejdźmy do tej najważniejszej różnicy drugiej, jak już mówiłem, zrazu wydającej się tą jedyną. Ale i tak wystarczająco znaczącej dla całościowego postrzegania i spektrum przyjemności, by zmianę łatwo odnotować. Skoro tamta tyczyła sceny, ta dotyczy samego dźwięku – który w tych poprawionych okazał się cieplejszy, a mimo to, jak już zdążyłem zauważyć, bardziej sopranowo otwarty, przez co również dźwięczniejszy i bardziej migotliwy.

Po pierwsze zatem większa scena i swobodniejsza propagacja, po wtóre cieplej i dźwięczniej. I jeszcze jedna pozycja zjawia się w spisie różnic – mianowicie mocniejsze światło. Te poprawiane mocniej oświetlają swoimi dźwięczniejszymi sopranami; coś trochę w stylu jakby słońce wyjrzało zza chmurki i rozświetliło krajobraz. Przyjemne to jest, nie powiem, cały muzyczny spektakl w tych poprawionych to przyjemniejsze spotkanie z muzyką. Więcej życia, radośniej, żwawiej, a bariery wydają się dalsze. Poprzednie są spokojniejsze, bardziej kameralne i przydatniejsze do pogrążania się w smutku.

     Na koniec przypomnę formułę, wielokrotnie odnośnie różnic w recenzjach już przywoływaną: kiedy wyliczane są w tekście, wyobrażają się nam samorzutnie jako większe, aniżeli faktycznie są. Tak to już jest z opisami. Samo wypunktowanie powiększa, a stan faktyczny mniej się różni, niż by się mogło wydawać w świetle takich wyliczeń. Niemniej istnieją, i w tym akurat przypadku nie są tak małe, że aż śladowe.