Recenzja: Westone 4

Brzmienie cd.

   Tak, jest faktem, że są na tym świecie jeszcze lepsze słuchawki. Ale kiedy się słucha Westone4, nie jest to temat interesujący, bo wtedy słuchasz muzyki i to jest najważniejsze. Jesteś w muzycznym świecie, a nie świecie porównywania jednych słuchawek do drugich. Tak jest w każdym razie kiedy się ich słucha z DP-900 i Twin-Head. A jak jest w innych przypadkach?

Nim je podepnę w inny tor napiszę jeszcze o tym, co stanowi główny na co dzień motor używania przeze mnie płyty The Dark Side, czyli o szczegółowości. Jak już wiele razy pisałem, w ostatnich kilkudziesięciu sekundach ostatniego utworu pojawia się tam resztka muzyki pozostałej na taśmie matce z jej poprzedniego użycia, jakiś taneczny utwór. Na głośnikach Avantgarda prawie tego nie można usłyszeć i gdyby ktoś o tym nie wiedział, istnieje duże prawdopodobieństwo, że tego nie zauważy. A na Westonach nie ma problemu. Nawet zatańczyć można. Tak więc muzyka wstrzykiwana do uszu bezpośrednio a nie serwowana z kilku metrów ma także swoje obiektywne zalety.

Posłuchałem jeszcze Westonów w dwóch dobrych konfiguracjach, bo z przenośnymi grajkami dosyć się wcześniej nagrały. Najpierw w nie tyle dobrej, co fantastycznej. Znów z Accuphase DP-900/DC-901, ale tym razem nie z Twin-Head’em i interkonektem Tara Labs Air1 RCA, tylko przedwzmacniaczem Accuphase C-3800 i po kablu Siltech Empress Crown XLR. Boże mój, ależ to znowu grało. W sumie nie bardzo jest sens wyliczać zalety, bo wszystko było wyborne, a całościowe brzmienie sprawiało ogromną radość i jednoczesne zdumienie, że z czegoś tak małego mogą się dobywać tak piękne dźwięki. Coś bliższego trzeba jednak powiedzieć. Sądzę, że wspaniałość brzmieniowa Westone4 opiera się na dwóch najważniejszych podstawach. Po pierwsze, perfekcyjnym uchwyceniu tonacji. Brak rozjaśnienia i przyciemnienia jest idealny. W efekcie pojawia się jakieś magiczne światło. Leciutko ocieplone, zarazem cudownie przejrzyste i jednocześnie każące nieustająco podziwiać swoją urodę. Dzięki temu magicznemu podświetleniu wszystko napełnia się pięknem, a słuchanie staje się jedną radością. Nietrudno przy tym zgadnąć, że źródłem tego światła był w pierwszym rzędzie odtwarzacz Accuphase, ale sam przecież nie grał. Druga rzecz, to przestrzeń. Nie wiem jak to się dzieje, że dźwięk cały jest w głowie, a jednocześnie odnosimy wrażenie pozostawania w dużej, świetnie uporządkowanej i co tu dużo mówić, także magicznej przestrzeni. Sądzę jednak, że bierze się to z doskonałej przejrzystości. Wszystko dzieje się jak we wnętrzu kryształowej kuli, którą okazuje się nasza głowa. Tego pozostawania w jej wnętrzu zupełnie podczas słuchania nie czuć. Trzeba się dopiero na tym skupić, żeby wyłapać. Inaczej tego po prostu nie ma i nie doznajemy żadnych przestrzennych ograniczeń, choć stare płyty z prymitywną stereofonią potrafią się czasem dawać we znaki kiedy grają tylko w jednym kanale, czego słuchawki, a już zwłaszcza dokanałowe, bardzo nie lubią. Inne sprawy, jak drajw, szczegółowość, elegancja, umiejętność oddania swoistości głosów, głębia i uroda wybrzmień, są także świetne, ale nie tak pierwszoplanowe i tak spektakularne. Jedyna trochę słabsza strona to impakt. I to wyłącznie na tle takich trzęsień ziemi jak Denony D7100, czy HiFiMAN’y HE-6. Koncertów rockowych słucha się znakomicie, ale ciosu perkusyjnej stopy na piersi nie uświadczycie.

Drugim systemem był własny Cairn z Sonic Pearl po kablu van den Hulla. No cóż, Cairn na tle Accuphase wydaje się szarawy i nie ma tego magicznego podświetlenia. Lecz mimo to system – w porównaniu z tamtym nazwijmy go średnim – zaoferował brzmienie bogate, soczyste i głębokie. Nie tak ciepłe i nie tak perfekcyjnie doświetlone, ale wciąż przejrzyste i ujmujące urodą. Dobrze się tego słuchało, a Westone4 są prima, choć trzymają to dość głęboko w zanadrzu i tylko z wysokiej klasy aparaturą pokazują. Że naprawdę są świetne ukazało ich porównanie z Audio-Technicą na sprzęcie Accuphase. Owszem, japoński flagowiec miał pod niektórymi względami przewagę, ale nie wyemanował tego cudownego oświetlenia i w porównaniu był nieco zbyt mroczny, a scenę miał mniej uporządkowaną. No i cóż, słuchało się tego w efekcie mniej przyjemnie. Ot, zagwozdka.