Recenzja: Niimbus Ultimate Series HPA US4+

Budowa

Niimbus.

Tak jest także tym razem, Niimbus Ultimate Series HPA US 4+ ma przedni panel z grubego na centymetr elegancko wyszczotkowanego i anodyzowanego na czarny półmat aluminium. Obrzeża są zaokrąglone, a ranty wyraźnie wystają poza korpus obudowy, ażeby było ładniej. By zadać jeszcze więcej szyku, poprowadzono wkoło panelu srebrną  obwódkę z nierdzewnej stali, i by coś jeszcze dorzucić, duże pokrętło potencjometru (tak samo jak reszta czarne), objechano kropkowo-kreskowymi znacznikami, wymuszającymi łukowate poszerzenie panelu od góry i od dołu.

Obudowa jest ze stalowej blachy proszkowo natryśniętej kolorem ciemnopopielatym z dodatkiem plastikowych osłon bocznych, ażeby się nie obijała. I wszystko byłoby cacy, gdyby nie pięć świecących lampek. Malutkie punkty świetlne, mające informować o wyborze we/wy oraz prądowym statusie urządzenia, świecą drapieżną bielą i niewiele mniej kąsającym szkarłatem. Dochodzi do tego świetlny indykator na boku walca potencjometru w postaci mocno świecącej kreski, skutkiem czego, aby w spokoju słuchać, musiałem łącznie użyć sześciu oskomków plasteliny. To wszystko jednak skutkiem tego, że przywieziony z AVS egzemplarz nie miał instrukcji obsługi, ale ta jest do odszukania w Internecie i okazuje się bardzo długa. Na przeszło trzydziestu stronach jest mnóstwo informacji, pomiędzy którymi także ta, jak zredukować siłę światła. Okazuje się ośmiozakresowa, a regulacja to przytrzymanie przez dwie sekundy guziczka XLR (pozostałe wtedy migają) i poprzez naciskanie PHONES OUT redukowanie, a poprzez LINE OUT wzmacnianie. Takimi guziczkowymi regulacjami można także przestawiać parę innych czynników, ale to już zabawa dla przyszłych właścicieli.

Potencjometr ulokowano z lewej i zaraz obok dużo mniejszy regulator balansu. Dalej ku prawej trzy malutkie przyciski wyboru gniazda wejścia (nad nimi te błyskające lampki), następnie gniazdo słuchawkowe 4-pin i obok dwa na duży jacki, ponad którymi dwa też dziko w razie niezredukowania świecące guziczki wybierania trybu pracy: „sam wzmacniacz słuchawkowy” – „sam przedwzmacniacz” – „obydwa naraz”. Jeszcze na prawo indykatory statusu prądowego (jeden przy starcie przez pięć sekund  miga, drugi zapala się od razu) i na sam koniec wieńczący sprawy obsługowe nieduży przycisk POWER.

W dodatku Ultimate.

Z tyłu także bogato: rzecz jasna gniazdo zasilania; dwa wejścia niesymetryczne i jedno symetryczne; symetryczne i niesymetryczne wyjście oraz po osobnym na każdy kanał klasycznym czterosuwakowym regulatorze mocy w gniazdach „input pre gain”, „output gain”. Każda parka wg instrukcyjnej tabeli daje osiem wariantów wzmocnienia (od – 24 po + 24 dB), przy czym głośność wyjść słuchawkowych reguluje ta „input pre gain”. (Ustawienie fabryczne to 0 dB, a testy prowadziłem głównie przy maksymalnym, bo takie jest najlepsze dla słuchawek wysokoomowych i planarnych.) Dostępna jest także wersja prostsza wzmacniacza – bez regulatora balansu oraz mająca po pojedynczym symetrycznym i niesymetrycznym wejściu i wyjściu.

Całość opiera się na czterech walcach ze srebrnymi boczkami i gumowymi podkładkami o dobrze dobranym rozmiarze i ożywczym połysku.

Kompletu dopełnia metalowy pilot: płaski, srebrzysty na korpusie i czarny w polu obsługowym; pozwalający wybierać wejścia i wyjścia, ustawić głośność oraz zadawać „mute”.

Urządzenie jest dual mono, waży 7,5 kg, przenosi pasmo 5 Hz – 250 kHz (- 0,5 dB), sygnał od szumu dzieli odstęp 129 dB, przesłuch międzykanałowy to 106 dB, dynamika 135 dB, a maksymalny poziom podbicia sygnału w zależności od impedancji słuchawek waha się od 32,4 dB dla sześćsetomowych, po 7,3 dB dla szesnasto. Całości dopełnia abstrakcyjnie niski (jak często u tranzystorów) poziom zniekształceń harmonicznych – THD: 0,00063%.

Słuchawek naraz grać mogą trzy pary i można je przełączać w locie pomiędzy trzema źródłami, a moc wyjściową gniazd dopasowywać od pchełek po starego typu planary. Dopasowanie impedancyjne nie ma regulatora (szkoda), za to cały obwód wzmocnienia jest w domenie analogowej. Komponenty dobrano pod kątem audiofilskim, co w praktyce oznacza, że kondensatory i rezystory nie są no-name.

A zatem Niimbus Ultimate.

Wzmacniacz chwali się opóźnionym o parę sekund startem (ażeby prądowo się ogarnął), symetrycznością, licznymi wewnętrznymi zabezpieczeniami przed przeładowaniem oraz tym dużym odstępem S/N, dzięki któremu tło za muzyką ma być czarniejsze. Nie tylko też ręcznym wykonaniem w Niemczech, ale także indywidualną selekcją swoich niemieckich podzespołów (te niemieckie selekcje…), a przede wszystkim całościową jakością, która ma być z samego szczytu.

Wewnątrz dla każdego kanału po osobnym średniej wielkości transformatorze z tych w niebieskim tworzywie, przy każdym, zgodnie z obietnicą, osiem markowych kondensatorów, też średniej pojemności. Na dalszym planie rozbudowany montaż powierzchniowy w oparciu o dwie jedna nad drugą płyty główne – i pośród tego komputerowego skomplikowania czai się osiem w każdym kanale tranzystorów wzmacniających o nie podanej specyfikacji. Można wewnętrznym przełącznikiem przerzucać prąd zasilania między 110 a 230V, aczkolwiek trochę szkoda, że nie można od zewnątrz, bo jeden czy drugi właściciel może  być globtroterem wożącym ze sobą wzmacniacz, lecz za to jest  fools protected – nie wiadomo, co lepsze.