Recenzja: Niimbus Ultimate Series HPA US4+

Brzmienie cd.

oBravo HAMT Signature

Sporawe gabaryty, ale nie bardzo duże.

Na koniec etapu przy komputerze w orbitę porównań wzmacniaczy i słuchawek wkroczyły te najdroższe – flagowe oBravo. Zacząłem od porównania między nimi a Meze przy jednoczesnym wpięciu obu do Niimbusa, który do takich porównań wydawał się stworzony, jako że strata jakościowa i głośnościowa w razie podpięcia naraz dwóch zdawała się bardzo niewielka. Nie tak jednak do końca z tym byciem stworzonym, bo okazało się też, że gniazdo symetryczne oferuje wyższą jakość od zwykłych, a ono tylko jedno. Pozostawało zatem słuchać słuchawek jednych po drugich wpinanych w to symetryczne, przy czym z uwagi na fakt, że to recenzja wzmacniacza, wstępna uwaga taka, że jedne i drugie grały fantastycznie. Żywo, namiętnie, bezpośrednio, z czarnymi a nie szarymi tłami. Lecz przede wszystkim wybijała się bezpośredniość – wspierana tą żywością, pełnym ładunkiem energii i popisową dynamiką. Wprowadzała słuchacza w świat muzyki bez barier, zarówno w sensie odwzorowywania dźwięków, jak i czystości medium oraz kwestii energetycznych. Bo właśnie, jak to w przypadku najlepszych torów się dzieje, muzyka nie tylko była barwna, bogata i melodycznie giętka, ale przede wszystkim była energią. I taką ją najbardziej lubię, każda inna to udawanie.

Odnośnie natomiast słuchawek, to oBravo grały ze wszystkich najprawdziwiej, lecz na najmniejszej scenie. Samym dźwiękiem za to największym, najbliższym i mającym jako najmocniejszy atut soprany; nie tylko najdoskonalsze brzmieniowo, ale też nie ulegające filigranowemu zmniejszeniu względem pozostałego pasma, jak to się dzieje u słuchawek nie mających osobnego tweetera AMT. Lepszość tych sopranów od AMT można było łatwo rozpoznać na przykład w piosence Melody Gardot The Absence, która zaczyna się dźwiękami ksylofonu (elektronicznie naśladowanego, ale bez znaczenia), a sam głos artystki to też dobra podstawa. Naprawdę szkoda, że te oBravo nie popisują się sceną, bo byłyby niesamowite, ale i tak wierność brzmieniowa to u nich poziom zjawiskowy, chociaż wymagający świetnego toru. Ale Auralic z Niimbusem taki tor niewątpliwie tworzyli. Jakość muzyki wokalnej i kameralnej, dla których wielkość sceny bez znaczenia, była w połączeniu z tymi oBravo popisem nawet jak na standardy bardzo drogich urządzeń i słuchawek. Nie dorównały bowiem tym oBravo też Ultrasone T7 – czucie kontaktu i perfekcja dźwięku u dwuprzetwornikowych były najlepsze. Najgorsza niestety przy tym akustyka i w ogóle uwzględnianie wnętrz.

Relacje pomiędzy wzmacniaczami – Ayonem a Niimbusem – nie uległy wraz z użyciem  oBravo zmianie: tranzystorowy także z nimi grał żywiej, dynamiczniej i prawdziwiej, natomiast mniej relaksacyjnie. Ale uczciwie trzeba przyznać, że przy oBravo w roli miernika dystans pomiędzy nimi wzrósł – bezpośredniość i prawdziwość od tranzystora okazała się lepsza – Niimbus wyraźnie dominował. Mocniej się wgryzał w nagrania i nie używał chwytu z obniżaniem średnicy do pogłębiania i umilania dźwięku. Nie tylko wyżej szedł z sopranami, ale też równiej traktował pasmo i więcej umiał wyciskać z nagrań.

Ogólny natomiast wniosek, w każdym razie dla źródeł komputerowych, to ostrzeżenie przed używaniem z Niimbusem nie dość dobrych słuchawek dążących do wierności odtwórczej, a nie umilających, przyjemnościowych.

Przy odtwarzaczu

To nie ten grał odtwarzacz.

Przesuńmy teraz słuchawki na plan dalszy, na pierwszy wysuwając relacje pomiędzy wzmacniaczami. Dwa w tym układzie punkty odniesienia – tak samo jak Niimbus tranzystorowy Phasemation i w miejsce lampowego Ayona także lampowy, ale o wiele większy i droższy ASL Twin-Head.

Zacznijmy od Phasemation. Pomiędzy nim a Niimbusem zaistniała jedna różnica. Ale ważna. (Na logistyczne uzupełnienie dodam, że oba były tak samo podpinane do odtwarzacza Ayon CD-10 II Signature kablami symetrycznymi Tellurium Q Black Diamond  i z oboma słuchałem oBravo, Meze i Ultrasone przez złącza symetryczne.) Odnośnie tej różnicy. Wzmacniacze okazały się identyczne pod względem pchanej w przekaz energii (imponującej), ogromnego rozwarcia pasma i popisowej szczegółowości. Efektem w obu przypadkach przekazy żywe, wartkie, aż po ekstremum dynamiczne i szczegółowe do tego stopnia, że miłośnicy wirujących w powietrzu pyłków i najdrobniejszych szmerków byliby w niebo wzięci. A jednak Niimbus okazał się jednoznacznie lepszy i bez wahania bym go wybrał. Lepszość ta sprowadzała się do samego rewiru sopranowego i znajdowała wyraz w tym, że pomimo równie dużej (a więc ogromnej) tych sopranów ekspansywności, te od Niimbusa miały ciemniejszą barwę oraz głębsze i bardziej trójwymiarowe brzmienie, w efekcie czego mniej złej, krzykliwej jaskrawości. Były po prostu lepsze – jednocześnie prawdziwsze i przyjemniejsze w odbiorze. Do tego stopnia, że używając specjalnie wysilonego sopranowo materiału nagraniowego przejście z Phasemation na Niimbusa przynosiło ulgę. Sztuczna jasność i ostrość zmieniały się w muzyczną prawdę i trudno było nie odczuwać satysfakcji z takiego obrotu sprawy. Oczywiście w sensie czysto odsłuchowym, bo z ekonomicznej perspektywy odwrotnie.

Fakt, że trzy razy droższy Niimbus okazał się w bezpośredniej konfrontacji lepszy, to żadne zaskoczenie, jednakże dla poszukiwaczy tańszej równorzędności klęska. Lecz cóż, było jak było, nie chciało być inaczej. Najsilniej się to zaznaczało w przypadku najbardziej ekspansywnych na górze pasma oBravo, najsłabiej u też próbowanych, wyposażonych w kabel niesymetryczny FAW Noir Sennheiser HD 800. U nich bowiem sopranów było stosunkowo najmniej, a jednocześnie były one najbardziej trójwymiarowe, co wspomagało oczywiście Phasemation, mającego na korzystny dodatek regulator dopasowania impedancji, wysokiej u tych Sennheiser bardzo dobrze służący. Nie żeby Niimbus miał trudności, ale odniosłem wrażenie, że woli słuchawki o niskiej impedancji, podobno lubi też średnią. O tym jednak tylko czytałem – że świetnie wypadają z nim Audeze – jedne z dziś bardzo nielicznych mających średnią. I odnotujmy jeszcze jeden fakt brzmieniowy, tym razem minimalnej przewagi pod względem przejrzystości medium. Ta przejrzystość to u Niimbusa popis na miarę zjawiska, pociągający też za sobą wrażenie wyjątkowej bezpośredniości. Z wszystkimi słuchawkami, a już szczególnie z oBravo, w przypadku dobrze nagranych płyt (takich bez braków w muzykalności), było to mocnym przeżyciem, czymś właśnie na miarę zjawiska.

Odnieśmy teraz sprawę do Twin-Head. Prawdę mówiąc nie za bardzo to lubię, ponieważ czuję się nieswojo stawiając wyżej własny wzmacniacz. Zacznę zatem od tego, że tę przejrzystość w sensie mocnego oświetlania w czystym powietrzu dziennym światłem miał wzmacniacz Niimbusa lepszą. Lampy tworzyła atmosferę bardziej wieczorną w gęstszym (wyraźnie) medium, dając wysoce inny klimat i inne całościowe obrazowanie. Mniej ofensywnej góry, brzmienie bardziej trójwymiarowe, pełniejsze, gładsze i głębsze dźwięki, z nieco słabszą kontrolą basu. Ten bas się trochę wyrywał, w przypadku super basowych oBravo i Ultrasone chwilami popadał w szaleństwo, tym niemniej mowa potoczna z Twin-Head wypadła jednoznacznie lepiej i basem nie była podbarwiona. Z Niimbusem za bardzo się podostrzała, soprany za bardzo ją podkręcały i słabiej też wypadał aspekt trójwymiarowego obrazowania.

Grały natomiast te słuchawki.

Ale niezgorzej to nadganiała ta wyjątkowa przejrzystość, a głosy podbarwiane sopranowo sprawiają w pierwszej chwili wrażenie bardziej prawdziwych – to się może podobać. Tym gorzej dla Niimbusa, że tu się tak nie działo, tym niemniej gdy ktoś lubi tę sopranową kruchość – jej wydelikacający i odświeżający dotyk – to Niimbus to właśnie dawał plus tę zjawiskową przejrzystość. W stosunku do Twin-Head trochę też słabiej obrazował trójwymiarowość sceny, ale z Sennheiser HD 800 i Ultrasone T7 kubatury pomieszczeń i efektowne pogłosy wyraźnie się zjawiały. Największa spektakularność szła jednak od strony żywości i przejrzystości medium oraz ekstremalnej szczegółowości i rozpostarcia pasma. Nieznacznie tylko gorzej wypadła melodyjność; to nie jest wzmacniacz tranzystorowy o charakterze lampowym, niemniej mu nie brak ogłady, a w pewnych sytuacjach gra właściwie lampowo. Aspekty melodyczne w przypadku dobrze nagranych płyt były też jego atutem; dobrze, choć nie do końca skutecznie się przed lampami bronił.