Recenzja: HiFiMAN Susvara

Brzmienie – z kablami wyższej jakości w torze głośnikowym

Konkurecja też miała dokupione.

   Teraz dwa inne porównania i przede wszystkim konfrontacja brzmienia z niewystarczającym mocowo wzmacniaczem EAR do dzielonego głośnikowego.

To ostatnie nie wymaga wywodu, Mateusz miał całkowitą rację odnośnie mocy i kabli – jedno i drugie to bariery nie pozwalające Susvarom zabłysnąć. Dwadzieścia pięć watów w kanale – tego im było trzeba, – tak samo zmiany kabla. I od tych kabli rozpoczniemy, znów dwa lepsze wkroczyły do gry.

FAW Noir Hybrid względem wyposażeniowego dał ciemniejszą scenerię i przyrost bogactwa brzmienia, same zaś dźwięki uczynił postawniejszymi, bardziej konkretnymi i staranniej formowanymi, to znaczy lepiej było słychać, gdzie dany dźwięk jeszcze jest, a gdzie już go nie ma. Efektem całościowe poczucie różnorodności, porządku i konkretności przy klimatycznym ściemnieniu – ani trochę jednakże nie powodującym, że coś zostawało nieoświetlone. Oferującym pełne oświetlenie z poprawiającym plastykę światłocieniem. Konkretniejszy budulec, bardziej trójwymiarowo wymodelowany, spójne nareszcie w zupełności pasmo, brzmieniowy aromat cudowności, mocny smak i jednoczesna przejrzystość. Takiego połączenia w kablu oryginalnym próżno szukać, tam jest tylko przejrzystość. Różnica wyglądu między FAW a kablem oryginalnym przewodem całkiem niezgorzej odpowiada różnicy jakościowej. Cienka, blada lichota naprzeciw grubego, ciemnego warkocza. A różnica cenowa najpewniej żadna, bo wątpię, czy kupując oryginalny zapłacimy miej niż za FAW.

Przewód Tonalium wprowadził inną atmosferę – o mniejszym nacisku na wypełnienie i wokół wyraźny kontur. Wraz z przyrostem dozy sopranów przyrosła także nośność i w wiatr zmieniając dźwięki rozwiała ich krawędzie. Nacisk z wypełnienia przeniósł się na ekstensję, poczucie bogactwa jeszcze wzrosło. Moc światłocienia zaś osłabła, dopełniło ją sopranowe srebrzenie. Bardziej wszędobylska obecność lżejszych ale ruchliwszych dźwięków wzmocniła muzyczne pulsowanie, część statyki przeszła w kinetykę. To wszystko jednak z zastrzeżeniem, że wszelkie takie porównania odnośnie rzeczy jakościowo zbliżonych przeszacowują różnice, które podczas słuchania okazują się znacznie mniejsze.

Za wyjątkiem Final D8000 Pro, które tego nie potrzebują.

Zostawmy nareszcie sprawy otoczenia, skupmy się na Susvarach. Dopiero teraz, przy obu lepszych kablach i tak mocnym wzmacniaczu, soprany zrosły im się bez żadnych zwężeń z resztą pasma i zjawiła całkowita otwartość. Teraz to mogę ujawnić – pod jej względem przy kablu oryginalnym dostały Susvary od K1000 surową lekcję otwartości, obecnie tak się nie działo. Doszło niemalże do zrównania, gdy chodzi kolumnowy a nie słuchawkowy styl przekazu: zanikło echo odbijania dźwięku od muszli, ograniczenia bezpośredniości, otwartości, dynamiki i relacji przestrzennych. Co było oczywiście znakomite, choć z drugiej strony ani trochę lepsze względem czterokrotnie tańszych HEDDphone.

Z trzech teraz próbowanych grały Susvary najcieplejszym i dzięki temu odnośnie większości utworów najmilszym, najprzyjaźniejszym dźwiękiem, chociaż nie najprawdziwszym i czasem aż za ciepłym, co mogłoby purystę zirytować. Prawdziwość nie miała jednak znaczenia w przypadku wokalnych produkcji rozrywkowych – dawała radość i poczucie satysfakcji. O wiele dla tej satysfakcji ważniejsze jednak było to, że całkiem znikły słuchawkowe bariery, jak choćby często ograniczona dynamika i nie takie do końca bogactwo dźwięku w odniesieniu do wypełnienia przestrzeni. Tutaj tych ograniczeń nie było – był pojedynek trzech par słuchawek grających jak wysokiej klasy głośniki. Misterium zupełnej otwartości, harmonicznego przepychu, nieskrępowanej dynamiki. Brzmienia kompletne, chociaż różne, każde ze swym motywem. Z nich to od Susvar najcieplejsze, ergo najbardziej radosne.

To o cieple już wiemy, co z resztą? Odnośnie kształtu dźwięków, były Susvary równie otwarte jak HEDDphone i trochę w tyle za K1000. Tych dźwięki niosły się jeszcze dalej i swobodniej, wpisane były też w dającą większe poczucie prawdziwości perspektywę. I na dodatek miały dużo mocniejszą brzmieniową aurę, co najmocniej się zaznaczyło (niemało byłem zaskoczony) przy płytach CD z sygnaturą masteringu K2. W przypadku których soprany Susvar były wyraźnie temperowane, co się nie działo u obu pozostałych. Pojęcia nie mam, dlaczego tak, ale było to bardzo wyraźne. Działało przy tym na dwie strony: może nie było autentyczne, ale podobało mi się temperowanie w przypadku stepowania z płyty Romero, gdyż dzięki niemu para nie szła cała w trzaski, mocny był także tępy pogłos. A ten budował scenerię – nie gubił kształtu otoczenia w jałowych geometrycznie pikach. Z drugiej strony w chórach Verdiego wokaliści śpiewali niższymi głosami i wraz z tym zdawali się konkretniejsi, znikała jednak sopranowa łuna, będąca u AKG i HEDDphone dodatkowym czynnikiem piękna. To wytłumienie sopranów, zwłaszcza w porównaniu do AKG, nie dotyczyło tylko K2. Na zwykłych płytach tylko na zabytkowych austriackich słuchawkach dokładnie było słychać wygaszanie dźwięku przez pianistę  pedałem.

A już Focale jak najbardziej, mimo iż ich łączówka jest dużo lepsza niż u Susvar.

Sceny dawały K1000 i HEDDphone względem Susvar głębsze i dobitniejsza u obu była też holografia. Przy czym HEDDphone grały z pogłosem, co mi się nieszczególnie podobało. Wzmagały pogłosami akustykę, ale często z tym przesadzały. Być może kabel Sulka zrobiłby z tym porządek, a może coś należałoby zmienić w torze.

A propos jeszcze kabli. Trzeba brać pod uwagę, że Susvary dysponowały FAW i Tonalium, HEDDphone też Tonalium, a AKG miały zamontowanego na stałe Entreqa Atlantisa. Przy całym szacunku do obu polskich kabi, szwedzka drożyzna to jednak wyższa liga; nie wiadomo jakby Susvary wypadły mając równie topowy.

Teraz a kysz mysz kable – nie chcemy więcej słyszeć o nich.

Nie tak aż popisowa holografia, cokolwiek mniej prawdziwa perspektywa i nie tak aż dalekie docieranie z dźwiękami względem K1000 nie oznacza, że Susvary nie dawały popisu. To wszystko pokazywało się dopiero w porównaniach, a samo z siebie było piękne. Gdybym musiał wybierać, na pewno wybrałbym K1000 i też wolałbym RAAL, ale Susvary byłyby dobrym zamiennikiem, żadnego szoku jakościowego. Wolałbym je przy tym od HEDDphone, z uwagi na radośniejsze, jaśniejsze, mniej matowe i mniej pogłosowe brzmienie.

Odnośnie tego brzmienia. Popisowo teraz było chropawe i zjawiskowo indywidualne. Pełen podziwu słuchając zanotowałem sobie: Astrud Gilberto z piękną finezją głosu – wspaniała melodyka i całkowita spójność; ciepły, przyjazny dźwięk ze światłocieniem i wieloaspektową magią. Znakomicie trójwymiarowe towarzyszące temu oklaski o ekstatycznej wręcz żywiołowości; całkowite też  ożywienie medium ciśnieniem i poszumem; swoboda i otwartość dźwięków tak samo całkowita.

Sennheiser HD 800 wciąż trzymają najwyższy poziom.

Względem HEDDphone to brzmienie było nie tylko cieplejsze, ale też wyższe i jaśniejsze, co mu wychodziło na dobre. Nie tak pomnikowe i dostojne, zdecydowanie podnosiło nastrój. Względem K1000 mniej było dalekonośne, elastyczne i natlenione, nie miało też sopranowej łuny i nie sprawiało wrażenia aż takiej naturalności, mimo że było cieplejsze. Głosy śpiewaków operowych z K1000 bardziej mieniły się i falowały, lepiej się plasowały w przestrzeni i były mniej krzykliwe, pomimo większej górnej ekstensji. Akustyka u K1000 też mocniej się zaznaczała, perspektywę miały ciekawszą, holografię wyraźnie lepszą. Silniejszy też aspekt dotykowy – muzyka od K1000 bardziej nas dotykała i jej wykonawców też łatwiej było w wyobraźni dotknąć.

Aż nie chce mi się po kolei wyliczać, jak wszystko miały lepsze – otwartość, trójwymiarowość, czytelność lokalizacji źródeł, transparentność, oklaski … Trudno, nic nie poradzę. Może to wszystko przez lepszy przewód?  – śmiem wątpić, ale może. Tak samo jak one bezpośrednio grały RAAL, ale miały problemy z wzbudzeniami obudów przetworników. A jeszcze transparentniej kiedyś Stax SR-009 z monoblokami i dopasowującym transformatorem LST. Inne aspekty ich dźwięku były dyskusyjne, ale transparentność i szczegółowość bezdyskusyjnie fenomenalne.

À propos szczegółowości: sprawdziłem na specjalnym nagraniu jaką dysponują Susvary i mogę z ręką na sercu napisać, że mają najlepszą z możliwych. Czym innym bowiem dobitność ekspozycji – to, jak szczegóły się narzucają – a czym innym zdolność oddania najsubtelniejszych i najbardziej śladowych. Ze szczegółami Susvary się nie pchają, co bardzo dobrze świadczy o ich posługiwaniu się sopranami przy odpowiednim wzmocnieniu i lepszych kablach. Natomiast zdolność oddania najdrobniejszych posiadły całkowitą, to nie podlega dyskusji.

Klasyczne AKG z kablem Entreqa ciągle czekają na pogromcę.

Bas jak zawsze wymaga swojego akapitu. Ten od Susvar jest potężny nawet ze słuchawkowym wzmacniaczem, przy kolumnowym jeszcze potężnieje i lepiej uwidacznia strukturę bębnów i materię membran. Dobrze napowietrzony, nośny, bardzo szybki i bardzo rozdzielczy, zasługuje na same pochwały. Niczego przy tym nie podbarwia, może jedynie stanowić dobitnie wybrzmiewające tło. Jest przy tym stosunkowo miękki, jak cały dźwięk tych słuchawek. Membrany jednak prężą się wystarczająco, by dać całkowitą satysfakcję. Energetycznie i ciśnieniowo potężniejszy w sposób od razu widoczny dają jedynie Ultrasone z rodziny 7/9 i śmiesznie w porównaniu tanie, wypadłe już z produkcji AudioQuest NightHawk.

Na koniec o relacji do trzykroć droższych własnej firmy elektrostatycznych Shangri-La. Sam dr Bian powiada, że elektrostaty oferują jeszcze mocniejszą górną ekstensję, nie mając tak mocnego basu. I to główna różnica, zarazem główny powód, że te i te powstały.[1]

[1] Wszystkie co smakowitsze kąski informacyjne zaczerpnąłem z recenzji Srayana Ebaena, który rozmawiał z Fangiem.