Recenzja: HiFiMAN Susvara

Inżynieria, podobanie, wygoda

Pudło.

   Skoro wygląd to rzecz wcześniejsza, znana z modelu HE-1000, zostawmy go na potem, zacznijmy od ulepszonej technologii. Susvara znaczy w sanskrycie „piękno dźwięku” (albo coś koło tego), więc technologii najwyższej.  Tutaj planarnej i klasycznej, z magnesami po obu stronach membrany. Magnesami równymi co do siły, co wcale nie jest normą, bo choćby w HE-1000 mocniejsze były po zewnętrznej, a w Abyss z jednej w ogóle bez. Dlaczego teraz równe, skoro wcześniej nierówne? Firma tłumaczy to dbałością o wolny od interferencyjnych zakłóceń przepływ dźwięku w otoczeniu membrany. W połączeniu ze specjalnym kształtem obrysu belkowatych magnesów o przydomku Stealth (zapożyczonym od samolotów niewidzialnych dla radarów, z angielskiego znaczącym „skradać się”) znosi ta równość turbulencje, powodując dramatyczny wręcz przyrost czystości akustycznej. A w takim razie naturalność i całkowity brak zniekształceń – ale to dopiero magnesy, a membrana też wnosi wkład, jako zdecydowanie lepsza od wcześniejszych. Supercienka  (<10⁻⁶ m) – tak cienka, że patrząc z boku nie można zobaczyć krawędzi; także specjalnie ukształtowana pod kątem transparentności akustycznej i w tym celu ze złotymi elektrodami grubości zaledwie 5 mikronów (5 x 10⁻⁶ m). Co powoduje fenomenalnie niską wagę łączną struktury akustycznie tworzącej – lżejszej o wiele i gładszej od wszystkich dotychczasowych w planarach. Trzecim czynnikiem poprawy są siatki nad przetwornikami z drutu o przekroju zaledwie 50 mikronów (50 x 10⁻⁶ m) – przez które bez zakłóceń mogą przechodzić fale o częstotliwości 10⁶ Hz (miliona herców).

Czułość tak sporządzonych przetworników to 83 dB, impedancja 60 Ω, pasmo przenoszenia 6 Hz – 75 kHz.

Z tej właśnie niskiej czułości bierze się wymóg wzmacniaczy dużej mocy; w przypadku dedykowanego firmowego wynoszącej 20 watów w klasie A dla oporności 35 Ω. Czy mniejszej, równej albo wyższej niż u też znanych z dużych wymagań AKG K1000 (czułość 74 dB przy impedancji 120 Ω), to będzie okazja sprawdzić.

Miarą innowacyjności i stopnia zaangażowania producenta w osiąganie najwyższej jakości niech będzie informacja, że z pozoru identyczne surowcowo i bardzo podobnie uformowane elementy metalowe, tworzące obudowy z rodziny HE-1000 (trzy modele), są u Susvar aż siedem razy droższe.

Już przechodzimy do tego kształtowania oraz wynikających z niego urody i wygody, ale jeszcze o kablu. W odróżnieniu do najwyższych wzlotów technicznych odnośnie przetworników, kabel jest byle jaki. Ma się rozumieć – prąd przewodzi, lecz nie osiąga w tym wyżyn. Jest wiązką czterech cienkich przewodów z chińskiej produkcji monokrystalicznej miedzi w otoczce monokrystalicznego srebra; gdzie chińskie pochodzenie jest tłumaczone odmową współpracy przez japońską Furukawa Electric Co., Ltd. – producenta najlepszej takiej miedzi i najlepszego takiego srebra. Tym jednak HiFiMAN się nie przejmuje i wcale nie zabiega o to, by kabel był jak najlepszy. Przyczyna, jak tłumaczą, pozostaje czysto praktyczna: praktyka pokazuje bowiem, że nabywca Susvar i tak nie będzie używał ich oryginalnego kabla. (Ponoć sprawdzono i zawsze tak się dzieje.) Jako doświadczony audiofil użyje przez siebie cenionego i nic go przed tym nie powstrzyma. Szkoda w takim razie zachodu i podwyższonej ceny – niech każdy sam zabiega o swe kablowe optimum. To tłumaczenie, muszę przyznać, stanowi ewenement – producenci wolą podkreślać wysoką jakość swoich kabli niezależnie od faktycznego stanu. Trudno jednak odmówić temu podejściu szczerości, też pewnej słusznej racji, aczkolwiek czai się w tym też niebezpieczeństwo: zakosztowawszy Susvar z takim kablem potencjalny nabywca może nie zdecydować się na zakup. Z drugiej strony – faktycznie, najwyższej klasy kabel mocno podniósłby cenę i tak nie dając gwarancji pełnego ukontentowania. Lepiej więc, w każdym razie wg HiFiMAN-a, właściciela spuścić ze smyczy – niechże sobie pohasa za swoim lepszym kablem; a co się przy tym napoci, jakie miał będzie wzruszenia …

Z metalową plakietką.

Organoleptycznie kabel Susvar to bladawiec o niewielkim przekroju oraz dużej giętkości, z lekka tylko sprężynujący. Tak naprawdę to rurka bladej izolacji uginająca się po naciśnięciu – w środku muszą biec druty o naprawdę włosowej średnicy. Kable dostajemy ze słuchawkami dwa: jeden z końcówką duży jack, drugi na wtyk 4-pin. Oba są trzymetrowe z wszystkimi przyłączami od Neutrika (przy muszlach to małe jacki 3,5 mm z normalną głębokością ale wąskie). Na swoich kabli obronę dr Bian zauważa, że mają małą oporność, co poprawia ekstensję sopranów, chociaż ich niska pojemność równocześnie osłabia bas.

Poprzez bladawe kable docieramy nareszcie do muszli. Gawędziarze internetowi zwykli trzymać Susvary w jednej ręce na wysokości głowy i wywijając nimi krzywić się – ich zdaniem za te pieniądze wygląd mógłby być szacowniejszy. Nie podzielam takiej opinii, mnie słuchawki się podobają. Płaskie muszle i niezbyt grube pady są dalekie od groteskowej baloniastości, a pałąk też się nie narzuca swym cienkim, metalowym łukiem i podwieszoną ażurową opaską. Najbardziej znaczące estetycznie srebrzyste maskownice są z bardzo lekkiego stopu; z pyszną precyzją obrobione i naprawdę gustowne – głupi ten, co się czepia.

Słuchawki są stosunkowo lekkie, ważą 450 gramów, co pośród grona najdroższych jest bardzo dobrym wynikiem. Świetnie do tego osiadają, swobodnie otaczając uszy a nie zachodząc na szczękę ani skronie. Na obszarze kontaktu z głową pady są z polimeru podobnego do Alcantary, a boczne ich otoki z wysokogatunkowej sztucznej skóry. Ekolodzy będą zadowoleni, a użytkownik nic nie straci na ekologicznych surowcach: wygoda, kontakt dotykowy i wygląd prima sort. Nic nie uwiera, nic nie ciśnie i się nie czuje ciężaru, a punktowo-zatrzaskowa regulacja wysokości trzyma pewnie i przeskakuje z potwierdzającym zmianę trzaskiem. Między pałąkiem a muszlami są 360° obrotnice, które u Grado powodują skręcanie i marszczenie kabla, lecz ten jest odpinany i odporny na marszczenie. Chodzą te obrotnice gładko, jak wszystko w tych słuchawkach, dzięki czemu to świetne osiadanie i dodatkowa możliwość odkładania na płask. Co się przyda – brak obaw o poobijanie chwytaków, którymi wspieramy o podłoże.

Prętowe maskownice zdobią pośrodku niewielkie wizytówki HiFiMAN-a, a pałąk zaraz nad obrotnicami ma opaski z napisem SUSVARA i ponad nimi herby firmy. Żadnej związanej z tym krzykliwości: napisy wygrawerowano delikatnie i bez lakierniczych dodatków. Fornir użyty na otoki muszli nie jest przez producenta nazwany – na oko to heban zebrano lub jego imitacja. Pady można bez trudu ściągać i są wypiętrzone z tyłu – ogólnie wszystko tip-top, poza jakością kabli i tym niezbędnie mocnym wzmacniaczem.

I słuchawkami.

Oprócz dwóch kabli towarzyszy słuchawkom książka w twardej oprawie z obwolutą, bez wątpienia będąca nawiązaniem do podobnie wytwornej towarzyszącej kiedyś Sony MDR-R10. Tamte słuchawki dr Bian ma zresztą mocno w głowie, sporządził ich replikę, sporządził nawet dwie. Droższa, za ponad pięć tysięcy dolarów, ma przetworniki planarne, a taka sama dynamiczna jest cztery razy tańsza. To jednak konstrukcje zamknięte i jak na razie nie słyszane, a Susvara to czysto autorski popis firmy w konwencji otwartej muszli i technologii owiewu Stealth.

Opakowaniem sztywne pudło w pokryciu imitacji skóry, z metalową winietą opisu i metalowym zapięciem. W środku oprócz słuchawek, wspomnianej książki i dwóch nienajlepszych kabli tylko welurowy pokrowiec ochronny. Same z tego zbioru słuchawki najbardziej luksusowe.