Recenzja: Final D8000 Pro Edition

   Ilość i jakość pozostają w dialektycznym związku, co można różnie interpretować. Dialektyka bowiem, to coś, co możemy nazywać logiką luźną, czyli niby te związki nieuchronne, ale jednak nie bardzo. W efekcie słowo „dialektyczny” nabrało pejoratywnego charakteru, czego dawcami byli jeszcze starożytni sofiści (coś jak dzisiejsi prawnicy – dobrze zarabiający spece od pokrętnych tłumaczeń), a co wzmocniła w czasach nam bliższych alternatywna logika Hegla, nazwana przez twórcę właśnie dialektyczną. I jeszcze czasowo bliżej, że już ocieranie, wywiedziona z niej pseudonauka materializmu dialektycznego Marksa i Engelsa.

Wymądrzyłem się w tym pierwszym akapicie, ale w końcu to HiFi Philosophy, a nie jakieś gołe Audio czy inne Fidelity, bazujące na samej przyjemności. Poza tym sprawa ze słuchawkami wyraźnie się łączy, do czego nieraz już nawiązywałem. Tych słuchawek się tyle nabrało przy nieustającym napływie nowych, że sytuacja bez porównania inna niż jeszcze parę lat temu. Pośród zaś tych już obecnych oraz nowo napływających coraz więcej widzimy takich z pretensjami do bycia naj-naj, że coraz trudniej to ogarnąć, jak jedne się mają do drugich. A przecież jeszcze całkiem niedawno, jeszcze na początku lat dwutysięcznych, sprawa jakości słuchawek była banalnie prosta i każdy średnio zaawansowany audiofil wiedział, dzięki rozmowom oraz branżowej prasie, że są jedne słuchawki najlepsze – Stax SR-007 Omega II.

Całej historii słuchawkowej jakości (także i wcześniej dość skomplikowanej, ale to już nie była wiedza powszechna) nie będę enty raz przytaczał, czytelnik już się z nią zapoznał. Jedynie zauważę, na swej tezy o słuchawkowym natłoku kolejne poparcie, iż oto właśnie, na dniach niemal, zawitały na rynek kolejne słuchawki o najwyższych pretensjach – tytułowe Final D8000 Pro Edition – wraz z czym samo japońskie Final Audio oferuje już równolegle trzeci model aspirujący do tytułu najlepszych słuchawek świata, a łącznie z historycznymi jest tych modeli teraz kilkadziesiąt.

Co w związku z takim natłokiem może nam rzec dialektyka? – Że niby im nowsze, tym lepsze, bo ilość musi przeradzać się w jakość? Dobrze by było, lecz nie tak prędko. Mówiłem wszak, że dialektyka to rozumowania śliskie… No ale, kurczę blade, jeżeli nie ta coraz lepsza jakość, to co stymuluje nieustanny napływ nowych – rzekomo coraz lepszych? Stary Żyd by powiedział, że ruch musi być w interesie: nowe towary, nowe szyldy, nowe ceny – to wszystko ma przyciągać, bo kto na coś rzuci okiem, ten czasem i się skusi.

Tak, owszem, rację masz Czytelniku – sam też tu dialektycznie naginam, przypisując innym czego nie rzekli. Bo spośród tych kilkudziesięciu potencjalnie najlepszych prawie nikt o sobie otwarcie nie głosi: „Jam the best!”, a jeśli już, to raczej na zasadzie „podobno”. Bowiem otwarta, bezwarunkowa czelność w stylistyce „Jestem naj!” nie jest w marketingowym repertuarze dobrze widziana; o wiele lepiej działa i na mniej krytyki naraża skromniejsze określenie „wyjątkowy”. Ma ono także tę właściwość, że zachodzi owych otwarcie najlepszych od tyłu – i bach pyszałka w ciemię! Nikt nie chce tam oberwać, toteż przezornie zamiast najlepsi wszyscy są wyjątkowi. A jak wszyscy są wyjątkowi, to nikt nie jest – jak słusznie zauważył junior Iniemamocny.

No proszę – i już wiadomo, dlaczego postęp się zatrzymał, ta ilość nie przechodzi w jakość. Wystarczyło uważniej czytać marketingowe wynurzenia faszerowane technologią, aby zaraz zrozumieć, że idzie w tym o wyjątkowość, a nie jakąś najlepszość. Słuchawki to nie komputerowe karty graficzne, tu nie ma klatek na sekundę. Każdy może o sobie głosić, że jest wyjątkowy; liczb żadnych mu nie przedłożysz, nie udowodnisz, że nie.

Rozgoryczenie recenzenta to dla zleceniodawcy recenzji katastrofa. A przecież można popatrzyć na całą sprawę z innej strony – nie tak sportowo, nie radziecko. To w sporcie są najlepsi, wiadomo kto najwyżej skoczył. Z kolei w ZSRR panowała istna obsesja najlepszości: wiadomo było oficjalnie kto jest (bądź był) najlepszym w dziejach pisarzem (Maksym Gorki), najlepszym hokeistą (Boris Majorow), najlepszym szachistą (Michaił Botwinnik), najlepszym językoznawcą (Józef Stalin). Ale kto tak naprawdę, a nie w radzieckiej prasie, najlepszym w historii był malarzem, kompozytorem, pisarzem czy matematykiem – tego rozstrzygnąć się nie da. Więc może też słuchawek nie może być najlepszych, jedynie zbiór wybitnych? Czyżbyśmy, w takim razie, już w 1987 roku, wraz z prototypami AKG K1000 i Sony MDR-R10, doszli do kresu możliwości i dalszy postęp tylko mirażem? Już bardziej uszu nie da się oszukać, technika dosięgła szczytów? Eeee, nie opowiadajmy głupot, nie dajmy sobie wciskać kitu – jeszcze powstaną lepsze słuchawki, jeszcze będziecie się nimi cieszyć. A póki co powstały Final D8000 Pro Edition, i sprawdźmy co potrafią.