Recenzja: Final D8000 Pro Edition

Budowa

Szary pokrowiec.

Okazuje się, że repertuar zwrotowych zabiegów może być jeszcze szerszy, albowiem Final D8000 Pro nie powiadają o sobie ani że są najlepsze, ani że wyjątkowe, tylko że przełomowe. „To przełomowe słuchawki planarne wyposażone w nowatorski System Stabilizującej Strefy Powietrznej AFDS (Air Film Dumping System)” – tak to zostało określone.

Z tym nowatorstwem w sensie „teraz” to cokolwiek przesada, ponieważ system AFDS widzieliśmy już u Final D8000 bez przyrostka Pro, których recenzję napisałem równo dwa lata temu. W tamtej recenzji stoi, że prace nad AFDS rozpoczęto jeszcze w 2014, a na połowę 2017 był już w rynkowych słuchawkach. Niemniej system faktycznie jest nowatorski i na swój sposób przełomowy – jako jedyny oferuje membrany dla słuchawek planarnych z wytrawionymi a nie przyklejonymi czy napylonymi elektrodami. Co daje dwa ważkie atuty: ogólny tej membrany spadek masy i pozbycie się z jej powierzchni kleju. Pierwsze pozwala na większą reaktywność, bardzo ważną przy odtwarzaniu wysokich częstotliwości; drugie na większą elastyczność, potrzebną jednakowo częstotliwości każdej. To wszakże jeszcze nie wszystko, na AFDS składa się po stronie nie membrany, a słuchawkowej komory, system regulatorów przepływu powietrza z obydwu stron przetwornika, dzięki któremu nie pojawia się inna słabostka typowa dla słuchawek planarnych – podczas odtwarzania najniższych dźwięków nie dochodzi do kontaktu membrany z napędzającymi jej elektrody magnesami. To też kluczowy postęp, ponieważ zgodnie z nazwą przetworniki planarne są bardziej od dynamicznych płaskie, a prawidłowa reprodukcja basów wymusza duże wychyły. Drogą skomplikowanej obróbki matematycznej, przedzierzgniętej w złożony układ techniczny, udało się te wychyły zredukować bez utraty jakości odtwórczej; membrany w Final D8000 nie potrzebują dużych wychyleń, by bas został świetnie odtworzony. Świetnie, to znaczy na równi potężnie co precyzyjnie; i mało tego – to wszystko nie tylko procentuje w przypadku basu, ale też wzmaga dopasowanie słuchawkowego brzmienia do ludzkiej percepcji słuchowej. Ta w wyrafinowany sposób wentylowana obustronnie i wolna od kleju membrana wywołuje u słuchacza poczucie percepcji dźwięku całkiem jak w otwartej przestrzeni, zupełnie jakby nie poprzez obejmujące głowę słuchawki.

I tak faktycznie się dzieje, to nie są żadne bajki. Wielokrotnie porównując starsze D8000 miałem możność przekonać się, że pod względem poczucia otwartości ustępują jedynie słuchawkom o przetwornikach zawieszonych swobodnie, czyli jedynie AKG K1000 oraz Mysphere 3. Żadne inne, choćby nie wiem jak bardzo otwarte dzięki ażurowym pokrywom, nie mogą pod tym względem z Final D8000 konkurować; ten aspekt u nauszników z Kawasaki opracowano perfekcyjnie. Zdumiewający efekt uzyskano dzięki pięciu wentylom w obudowach i czterem graniastym wyżłobieniom po stronie wewnętrznej padów, które współpracując z perforowanymi maskownicami po obu stronach przetwornika dokonują cudu idealnego rozproszenia, że nawet najuważniej się wsłuchując nie wytropisz odbić od muszli. Formalnie więc słuchawki należą do półzamkniętych, w odbiorze, jak żadne inne przylegające do głowy, są otwarte. Tłumienie dźwięków z zewnątrz zapewniają przy tym niewielkie i same są dla otoczenia słyszalne, coś niecoś jednak w obie strony tłumią.

Srebrne słuchawki.

Zagłębmy się w szczegóły konstrukcyjne i spójrzmy na całościowy wygląd. Od strony czysto technicznej niby niewiele się zmieniło, a jednak zmieniło dużo. Zacznijmy może od tego, skąd wziął się nowy wariant w sytuacji sukcesu pierwszego? Nazwa zdaje się wszystko tłumaczyć, ale pozostaje pytanie: dlaczego te pierwotne nie mogły spełniać funkcji pro? Odpowiedź na to pada, że poszło o kwestię głośności. Nie jednak o konstrukcję bardziej zamkniętą, gdyż to nie miałoby sensu. Całkowite, a nawet tylko większe zamknięcie  komór, musiałoby wszak zburzyć cały kunsztowny zabieg z techniką AFDS – i psu na buty takie coś. A zatem, co nie tak? Otóż inżynierowie dźwięku wystosowali postulat stworzenia słuchawek takich samych, ale lepiej się sprawdzających podczas głośnego grania. Dopiero teraz się okazuje, że Final D8000 zostały w większym stopniu ukierunkowane na muzykę klasyczną, dla której większe znaczenie ma reprodukcja wysokich tonów oraz gwałtowne przejścia dynamiczne z cichości do głośności. Tymczasem dla najpopularniejszej w dzisiejszych repertuarach muzyki rockowej i rozrywkowej ważniejsza jest reprodukcja basu i granie cały czas na wysokich obrotach głośności, w efekcie czego słuchawki nie zostały zmienione, a tylko przestrojone, aby to lepiej uwzględniać. Ściśle biorąc, zaszły dwie zmiany techniczne i jedna wizualna. W modelu profesjonalnym całe muszle stały się z czarnych srebrne, co ładnie kontrastuje z czernią pałąka i padów. Jeżeli przy okazji nie zmieniono proporcji pomiędzy aluminium a magnezem (o czym nikt nie wspomina), to jest to zmiana czysto estetyczna. Odnośnie natomiast zmian technicznych, to pady zyskały perforację oraz z innego materiału wykonaną powierzchnię kontaktu z głową, wzbogaconą nie tylko o dziureczki, ale także specjalne włókna mające zdolność absorpcji potu. W efekcie stały się z gładko-śliskich dziurkowane tudzież mechate, fakturą przypominające coś pośredniego pomiędzy irchą a welurem. W kontakcie dotykowym są wyjątkowo miękkie, lepiej otulające i bardziej sympatyczne. W dodatku z wentylacją, analogiczną jak u topowych Focal. Prócz tego z wrażeń dotykowych pałąk na głowie cokolwiek mocniej się zaciska, ale pomimo tego w parę chwil z tej głowy całkiem „znika”. Nie znika natomiast wspomniane przestrojenie, dźwięk okazuje się inny. Ażeby go przestroić zastosowano inną membranę – ciemniejszej barwy i z minimalnie innym rozkładem pierścieniowo wytrawianych elektrod. A wszystko z myślą o tym, by zakres maksymalnej czystości i przestrzenności dźwięku przekierować z sopranów bardziej na stronę basu, co bardzo wyraźnie słychać.

Srebrzysto-czarne konkretnie.

Nic a nic nie zmieniło się natomiast odnośnie aspektów techniczno-pomiarowych. Membrana ma tak samo średnicę 50 mm i osadzona została w identycznych poza kolorem muszlach z aluminiowo magnezowego stopu. Identyczne są także obsługujące ją po obu stronach ustroje akustyczne i identyczna impedancja 60 Ω. Być może zaszły jakieś zmiany w zakresie pasma przenoszenia, ale podobnie jak MrSpeakers, Final go nie ujawnia. Nienaruszona pozostała także skuteczność 98 dB i całościowa waga 523 g. Co jeszcze się zmieniło, to cena jaśnie pani. Z 15 299 u D8000 dźwignęła do 17 299 PLN, co jednak łatwo wytłumaczyć. W zestawie wersji nieprofesjonalnej nie ma bowiem ani trzymetrowego kabla z posrebrzanej miedzi zakończonego dużym jackiem – za który solo dwa czterysta, ani etui ochronnego – za które trzeba też dopłacić, konkretnie trzysta złotych. W sumie więc zestaw profesjonalny jest korzystniejszy cenowo, a w każdym razie nie płacimy za sam zmieniony kolor i  lepszy humor producenta.

Odnośnie jeszcze tego dołączonego etui, to jest inne niż dokupieniowe do wersji nieprofesjonalniej – nie czarne a popielate i z dodatkowymi przetłoczeniami oraz zmienioną rączką. Mniej eleganckie, bardziej praktyczne – co w sumie i tak mało znaczy. Ważne bowiem jedynie brzmienie i ewentualnie jeszcze wygoda. Ta jest z grubsza ta sama, choć pady profesjonała są milsze w kontakcie ze skórą i dodatkowo wentylowane. Jednakże całe clou w brzmieniu.