Recenzja: Final D8000 Pro Edition

Brzmienie cd.: Przy odtwarzaczu

Starsze i nowsze wcielenie.

Na koniec ekstremum jakościowe, ale z uwagi na cechy dzielonego odtwarzacza nie należące do łatwych. Dzielony Ayon narzuca srogi reżim sopranowy na bazie wielkiej tych sopranów ilości bez próby powściągania, co znaczy, że cała reszta toru soprany obsługiwać musi perfect, inaczej będzie gryzło. Wzmacniacze (Phasemation i Twin-Head) oraz okablowanie spokojnie temu sprostały, pozostawała kwestia słuchawek. Próby sopranowej nie przeszły Grado, od tych sopranów bzikowały. Obydwa skraje pasma – maksymalnie teraz wyśrubowane – wywoływały u nich przesterowania, niejednokrotnie bardzo mocne. Nie dziwi zatem, że samo Grado poszukało w kolejnych wersjach kabli czyniących te soprany pełniejszymi i spokojniejszymi, co stało się jednak pewnym kosztem liryzmu, bliższego przeciętności. Z kolei Ultrasone okazywały się przesadzać z tym swoim wiecznym szukaniem basu i generowaniem wysokich ciśnień – niejeden utwór na tym cierpiał, stawało się aż za gęsto. Jeszcze co innego pokazały użyte teraz Meze Empyrean z własnym kablem, bo do nich Tonalium pożyczyłem. Nie miały z niczym problemów, a jedyne, co można by im zarzucać, to chęć podawania muzyki po swojemu. Ten ich oryginalny kabel soprany redukował, w efekcie muzyka stawała się łatwiejsza, ale też zjawiał się do niej dystans. Brzmiała pięknie, ale na tle czołowej konkurencji okazywała się nie generować wrażenia niezapośredniczonej obecności w centrum muzycznych zdarzeń. Tego z Tonalium u nich nie ma, ale Tonalium nie było.

W efekcie najlepiej z porównywanych wypadły dwa modele planarne od Final Audio; oba to niezapośredniczenie dawały bez potrzeby wspierania się lepszym od własnego okablowaniem. Z tym, że starsze D8000 posługiwały się srebrnym kablem od D8000 Pro, który podnosi cenę o dwa tysiące. (Ich własnym, trzymetrowym miedzianym, nie dysponowałem.) Trochę szkoda tego oryginalnego absencji, jako że zmienia sygnaturę brzmienia i chyba lepiej do nich pasuje, ale było jak było. – To znaczy wiąż nowe Pro podobały mi się bardziej – i teraz nawet bardziej bardziej. Właśnie poprzez pryzmat dążenia do niezapośredniczonego uczestnictwa, które w kreacji tytułowych Final D8000 Pro Edition realizowało się niemal perfekcyjnie. Co do ich cech brzmieniowych, to nic się nie zmieniło, odnotowałem natomiast jedną kolejną istotną: umiejętność nadążania za wzrostem jakości toru. Bynajmniej nie jest ona wszystkim dana; na przykład Ultrasone T7 do toru przy komputerze pasowały lepiej – wyraźne teraz poszerzenie pasma w przypadku użycia tranzystorowego wzmacniacza wcale im nie służyło. (Lampowy, to co innego.) Także starsza wersja D8000, o której pisałem kiedyś, że sprawdza się najlepiej w duecie z dobrym gramofonem, nie potrafiła w pełni wyzyskać sopranowego szturmu odtwarzacza, soprany mając nie dość mocno na przestrzeń rozpostarte.

W tym miejscu musimy przystanąć, gdyż trzeba odnotować sprzeczność z danymi producenta. On bowiem w technicznych założeniach przedkładał, że właśnie D8000 soprany dadzą bardziej trójwymiarowe, D8000 Pro – bardziej bas. Nieprawda! Nowe D8000 Pro cały dźwięk mają bardziej trójwymiarowy, a starsze D8000 soprany tylko bardziej wyciągają; lecz nie na bazie lepszej ich trójwymiarowości, a tylko wysmuklania. Efektem brzmienie całościowo cieńsze i bardziej delikatne, w tym wokale, jednakże te od D8000 Pro wcale wraz ze swą większą masywnością i lepszą trójwymiarowością przez to nie starsze, jakieś przejrzałe, a jedynie bardziej obszerne, jakby nie tyle od osób starszych, co bardziej witalnych i mocniej w życiu tkwiących. Nie jakichś zestrachanych panienek, co to się śpiewać głośno krępują, tylko znających swoją wartość wokalistek, z głosami na cały regulator. Przesadzam oczywiście, to nie był kontrast tej miary, ale chcąc oddać ducha różnicy, można się do niego odwołać.

Pokrywy muszli: stop aluminiowo-magnezowy.

Zbierając poszczególne brzmienia w całość śmiało mogę powiedzieć, że Final D8000 Pro dały popis i okazały się słuchawkami zdolnymi przenosić słuchacza do koncertowych sal bez żadnej umowności. Tryskały i energią, i jednocześnie szczegółami. Ogromny zalew informacji o dźwięku i przestrzeni, lecz zawsze przeobrażony w muzykę – tylko muzyką będący. Bliskość pierwszego planu, nie zwracająca na siebie uwagi temperatura, trójwymiarowa postać zarówno sceny jak brzmienia, wysoki stopień naładowania całości energią i niezaburzona niczym ekstensja – to wszystko się składało na zjawiskowy naturalizm, jakiego na co dzień doświadczam używając AKG K1000. Nie od rzeczy więc będzie napisać, że oto drugie, po zrecenzowanym niedawno modelu jubileuszowym Audio-Techniki, słuchawki pozwalające na niemalże tej miary kontakt z muzyką co dawne referencje. Jedyne, do czego mogłem się przyczepić, to pewien deficyt sopranów. Nie w sensie widomego ich braku pod postacią niedostatku dźwięczności albo całościowego wrażenia, że są jakoś powściąganie – dźwięczność (wspierana zawsze przestrzennością) bez najmniejszego zarzutu, a całościowe poczucie sopranowej ekstensji też nie budzące zastrzeżeń. Jedynie więc poprzez stały kontakt z AKG K1000 mogę napisać, że trochę brakowało sopranowego wykończenia zarówno całości, jak wokalom. Tej specyficznej na obrzeżach dźwięków misterności, która się łączy z przestrzenią jako dopełnienie z nią związku, tworząc zachwycającą jedność pośród różnorodności. Mniej także było całościowej sopranowej łuny – pieniami tworzonego tła i sklepienia, czynników wzmagających piękno. Ale powtarzam – tylko ktoś mający do czynienia na co dzień z Sennheiserem Orpheusem lub którąś z pozostałych referencji, może dostrzec takie niuanse, to już są najwybredniejsze grymasy. Mógłbym nawet o tym nie wspomnieć, ale wolę być szczery. Niezależnie jednak od tego, z Final D8000 Pro możemy zaznać muzyki żywej; tak bliskiej oryginałowi, że nie ma żadnych barier. Mocna rekomendacja.