Recenzja: Auris HA-2SF

Brzmienie: Przy komputerze

    Zdawało mi się, że lampowy wzmacniacz będzie łatwy do zadowolenia sygnałem i słuchawkami. Lampy wszak bardziej są wybaczające, czarem swym niedociągnięcia reszty toru przykrywają. Ale nie, akurat Auris łatwy nie jest, stawia wysokie wymagania. Zapewne głównie poprzez to, że w podstawowej wersji dają mu te współczesne JJ, które zbytnią kulturą brzmieniową nie grzeszą. Owszem, są bardzo szczegółowe, dynamiczne i czysto brzmiące (inaczej określając są transparentne i wyraźne), ale ich ego jest twardawe, trochę przez co dudniące; też falujące w trochę kanciastym, nie całkiem analogowym stylu. Z czego natychmiast biorą się wysokie wymagania odnośnie przetwornika, kabli oraz słuchawek, a na dodatek się okazało, że te wymagania czasem są oczywiste, a czasem wcale nie. Bo okazało się, że gatunkowy kabel ViVo, dawany przez Dana Clarka jego flagowym STEALTH i EXPANSE, mimo swej brzmieniowej miękkości i ochrony przed pogłosami nie pasuje, stając się udziwnieniem. Działo się więc przy Auris HA-2SF z nausznikami Dana Clarka odwrotnie niż przy wzmacniaczu Phasemation, gdzie udziwniaczem był nieproducencki kabel Tonalium. Z Auris natomiast to on normalizował – to z nim pogłosy okazały się naturalniejsze, płynność lepsza, ludzka mowa prawdziwsza. Ku memu zaskoczeniu okazał się bardziej melodyjny i substancjalnie miększy, podczas kiedy najczęściej jego efektowność bierze się z dodawania uwodzicielskich pogłosów i wzrostu złożoności brzmienia, a nie z tego. Złożoność i tu większa była, łącząc się z tamtymi cechami, czego wpadkowa okazywała się raz po raz jednocześnie prawdziwsza i ciekawsza.

    Ale tego wszystkiego wzmacniaczowi Aurisa było za mało, on jeszcze jedną rzecz odwrócił. Czym już mnie nie zaskoczył, ponieważ to normalne, że otwarte EXPANSE biorą górę pod względem naturalności i spójności nad zamkniętymi STEALTH. Wzmacniacz słuchawkowy od Phasemation stawiał tę sprawę inaczej, synergię wykazywał odwrotną, Auris to tylko znormalizował. Przy czym okazało się, że różnice odnośnie tego mogą być bardzo znaczne, podobnie jak znacznymi były te między kablami ViVo a Tonalium. Dan Clark Audio EXPANCE słuchało się z Aurisem dużo lepiej od STEALTH, i dużo lepiej się ich używało z kablem Tonalium niż własnym ViVo.

    Pomimo tych ustaleń i wzięcia poprawek na to, z brzmienia od toru złożonego z przetwornika Phasemation, wzmacniacza Auris HA-2SF i słuchawek EXPANCE wyposażonych w kabel Tonalium nie byłem w pełni zadowolony. Brzmienie to było bardzo szczegółowe, krystalicznie czyste i znakomicie rozdzielcze, lecz jego melodyjność i prezentacja tekstur zostawiało coś do życzenia. Spójność wynikająca z międzybrzmieniowej kooperacji na pewno była gorsza niż u wzmacniacza Phasemation przy STEALTH z własnym kablem, a podobnie słabsza faktura dźwięków; ich dotyk mniej zadowalał. Brakowało meszku i układności – brzmienie było za sztywne i zbyt banalnymi teksturami okryte. Gdybym miał kwadrę zamienników JJ ECC99, w postaci optymalnych E182CC Mullarda bądź Ampereksa, zapewne działo by się inaczej, no ale jej nie miałem. Miałem za to inne słuchawki – znane ze szczytowej melodyjności i szczytowego wyrafinowania królewskie w dziale planarów HiFiMAN Susvara wyposażone w kabel Tonalium, ponieważ oryginalny jest straszny. Używszy ich stwierdziłem, że pasują zdecydowanie lepiej – źródła dźwięku się rozsunęły, poprawiając już wcześniej dobrą separację, a same dźwięki wyładniały, stając głębsze, cieplejsze, opisane jeszcze dokładniej i z bogatszymi teksturami.

   Dwóch innych dokonałem sprawdzeń, każde skończyło się inaczej. Sprawdzanie Ultrasone Tribute 7 skończyło się może nie katastrofą, ale niekontrolowanym poślizgiem. Dźwięk napędzanych przez Aurisa był przesadnie basowy, a przede wszystkim obniżony i zdenaturalizowany na obszarze średnicy do poziomu łoskotu. Zero przyjemności słuchania tego, kompletny brak synergii. Diametralnie odmienne efekty przyniosło sprawdzanie AudioQuest NightHawk (z kablem FAW), tu pojawiły się owacje. Naprawdę uważnie trzeba było się wsłuchiwać, by poza oczywistym u tych AudioQuest przybliżeniem pierwszego planu wyłapać nieznacznie większe wyrafinowanie brzmieniowe kilkanaście aż razy droższych Susvar. Odwrotnie niż w przypadku drogich Ultrasone, niedrogie AudioQuest spasowały się idealnie – słuchanie ich napędzanych Aurisem było wyłącznie przyjemnością.

   Precyzja w rysowaniu dźwięków, staranna separacja oraz wysoka szczegółowość, oto atuty stojące za wzmacniaczem słuchawkowym Auris HA-2SF. Dźwięki nim modelowane cyzelowane są niezwykle starannie, a ich doskonała separacja pozwala doszukiwać się takich, które przy innych podobnej klasy wzmacniaczach gubią się w ogólnym natłoku. Tymczasem przy Auris, nie – na jego dźwiękowym obrazie pozostają oddzielne, i nawet gdy pojawiają się daleko w tle, można je odszukiwać, a najczęściej przychodzą same. Z czego bierze się szczegółowszy obraz, odnosimy słuszne wrażenie, że informacja o szczegółach i obrysach dźwięków jest aż niespotykanie czytelna. Gorzej wygląda natomiast sprawa odnośnie gatunku faktur oraz dawki melodyjności, ale to „gorzej” tylko do czasu.