Słuchawkowe referencje A.D. 2018

   Oczywiście nie wszystkie. Słuchawki produkuje teraz tyle firm i tyle z nich chce mieć referencyjne, że zgromadzenie wszystkich takich i poddanie wszechstronnym testom byłoby dokonaniem heroicznym. Mówię o pojedynczym recenzencie, bo na światowych Can Jam coś takiego z grubsza ma miejsce, to znaczy niemal każdych referencyjnych da się posłuchać, choć niekoniecznie już konfrontować jedne z drugimi bezpośrednio w tym samym torze. Lecz zauważmy, że tor taki musi się ograniczać do źródła i okablowania, albowiem już wzmacniacze muszą być różne, w sytuacji gdy na przykład referencyjne Sennheiser HE-1 grać mogą wyłącznie z własnym, jedynie do nich pasującym. Analogiczna niemalże sytuacja odnosi się do referencyjnych Shangri La – flagowych elektrostatów HiFIMAN-a – i analogiczna do trzecich elektrostatycznych Sonoma Acoustic z USA. I w ogóle nie ma się co rozpisywać – każdy cośkolwiek zorientowany w słuchawkowych realiach wie, że słuchawek są różne rodzaje o różnych wymaganiach, a jakby tego mało, to dane, konkretne nauszniki, nawet w ramach tego samego typu preferują jedne wzmacniacze, a się nie lubią z innymi. Więc podpinanie wszystkich do jednego nie tylko technicznie nie jest możliwe, ale też mijałoby się z celem. To zaś oznacza konieczność zgromadzenia także wszystkich wzmacniaczy najlepiej pasujących, czego już nawet największe Can Jam ani światowe Audio Show nie mogą zagwarantować. Tak więc zawężenia w odniesieniu do grona testowanych i uproszczenia odnośnie aparatury im towarzyszącej są siłą rzeczy nieuniknione. Aczkolwiek trzeba przyznać, że zestaw wzmacniaczowy iFi PRO iCan+iESL jest wysoce uniwersalny i każde niemal słuchawki zdolny zadowolić, co odnosi się również do uniwersalnego wzmacniacza Audiovalve Luminare, także zdolnego brać na siebie wszystkie rodzaje słuchawek i dla wszystkich stanowić dobre partnerstwo (z wyłączeniem tych grać mogących wyłącznie ze wzmacniaczem sobie dedykowanym).

Wszystko to razem czyni sprawę wyszukania prawdziwie referencyjnych słuchawek niejednoznaczną i zagmatwaną, ale na szczęście nie żyjemy w ZSRR, gdzie tego typu klasyfikacje w odniesieniu do wszystkiego były obowiązkowe. Cierpka to wszakże pociecha, bo przecież chciałoby się wiedzieć, które są tak naprawdę najlepsze – i temu, jakby nie było, tekst ten jest poświęcony. Rzecz jasna na pewnym odcinku, jako częściowe rynku odpytanie, ale i tak dumny jestem – udało się bowiem zgromadzić kwartet doprawdy popisowy. A przy tym ilość czterech par do gruntownego porównania wydaje się optymalna; w sam raz, by jeszcze to ogarniać i móc dokładniej analizować, choć pięciu, a nawet sześciu zawodników, też by się pewnie dało. No ale nie mam, nie mam – zaproszeń nie przyjęli. A ściślej absencja głównie przez to, że brak ich dystrybutorom. Tu jedni są za ciency i na trzymanie pokazowej pary referencyjnych ich najwyraźniej nie stać (więc biorą jedną sztukę, wysyłają do zaprzyjaźnionej redakcji, a potem tylko patrzą, by jak najprędzej sprzedać), a innym zwyczajnie się nie chce – normalna indolencja. I są też niestety tacy, którzy porównań się boją. I ci, to dopiero problem. A przy okazji też sobie powiedzmy – nie w referencji tkwią kokosy. Pieniądze w branży audio zarabia się na masówce, a referencja to głównie sztafaż. Można się nią pochwalić i należy się za nią chować, pchając ją na pierwszą linię i krzycząc: – Patrzcie! Ale umiemy! Natomiast zarabia się na żołnierzach a nie na generałach. Co drugi młody człowiek paraduje teraz w słuchawkach i są to niemal wyłącznie takie za sto, dwieście, trzysta złotych. Te się sprzedają w setkach tysięcy, tam bije serce biznesu. I wcale nie jest tak, że takie są do niczego. Wielokroć tu chwaliłem Koss Porta Pro czy Grado SR60, lecz teraz lądujemy na drugim skraju rynku, pośród tych prestiżowych.