Słuchawkowe referencje A.D. 2018

JPS Labs Abyss AB-1266

Zapasy?

   Na koniec te najdroższe, najtrudniejsze do napędzenia oraz najmniej wygodne. Ale niemało dające w zamian. A przy tym brak wygody wraz ze słuchaniem znika, o mocny wzmacniacz audiofilowi nie sztuka się postarać, a pieniądz się nie liczy w pogoni za referencją. Zresztą, gdzie im tam z ceną do referencji Sennheisera albo elektrostatów HiFiMAN-a.

Więc cóż to takiego w zamian, czego inni nie mają? A proszę bardzo – żywość przestrzeni. Pod względem tym nie było dla nich konkurencji, po AKG K1000 musiałbym dopiero sięgnąć, albo flagowe Staksy. Miriady dźwiękowych pyłów, rozedrganie całego medium, poczucie u słuchacza, że dźwięk rodzi się w wirtualnym szale, w jakiejś kwantowej akustyce. Po podłączeniu do Crofta (20 Watt na kanał) zanikło wprawdzie całkiem to łopotanie membran, nie do końca kontrolowanych przez zbyt słabego Twin-Head (patrz recenzja flagowych Grado), ale i tak dźwięk był swoiście nadaktywny, wspaniale pobudzony. I z cechą u wszystkich porównywanych w wysokim stopniu obecną – że jak zacząłeś słuchać, toś przepadł, bracie, przepadł. Wzajemne zestrojenie dźwięków (owa „instrumentacja”) wraz z tych dźwięków jakością wywołujące z miejsca efekt: – Oooo! – audiofolskiego Pana Boga za nogi ja żem złapał!

Bo też i one czarusie – niezwykła czystość i przejrzystość. Pospołu z tą reaktywnością pięknie też zaznaczający się pogłos i zjawiskowe dźwięki za sprawą nadzwyczajnej dźwięczności, spajającej się z głębią i wypełnieniem. Największa żywość i aktywność w połączeniu z największym bogactwem harmonik, a szczegółowość eksponowana, tak samo jak rozdzielczość. Nie jednolitość wyrazowa zaraz na pierwsze danie, tylko dopiero gdzieś na finał, a w pierwszym rzucie wyodrębnianie i przytłaczanie kaskadą szczegółów. Potoczna mowa najbardziej bezpośrednia, otwarta i długo wybrzmiewająca; zawieszona w najbardziej aktywnej i nieograniczonej przestrzeni. I jednocześnie melodyjność poza wszelką krytyką, a nie żadne tam w detal zbroje jęki.

Efektem dźwięk całościowo najbardziej niepowszedni, w zdumienie wprawiający. Ale też najmniej tolerujący słabe czy stare nagrania. Bardzo wyraźnie zyskujący wraz z jakością źródłową, niechętny wszelkim brakom. Pod tym względem Utopie były na pierwszym miejscu, a Final oraz Grado bardzo blisko nich z tyłu, zaś Abyss czerwoną latarnią. Wrażliwe na ostrości, cienkości i sybilacje, choć ani śladu tego przy każdym dobrym nagraniu. I w zamian za tą wrażliwość dźwięk fortepianu równie wspaniały, chociaż mniej przez potęgę i kondensację, a bardziej poprzez zjawiskowo bogatą harmonię. Złożoność pod każdym klawiszem i całościowa brzmieniowa aura dające z miejsca: – Ach! I z miejsca jesteś kupiony.

Plażowanie na luksusowej plaży.

Największa także przestrzeń i największa misterność. Koronki, detale, plankton, rozwibrowanie medium… Ale wyłącznie jako ozdoba dla podstawowej melodyki, która też zjawiskowa. W sumie niemałe podobieństwo do tak samo planarnych Finali, poprzez w ten sam sposób ukazywanie dźwięków, jako mocno zróżnicowanych i rozpływających w przestrzeni. Jednak jeszcze dłużej podtrzymywanych i w tej szalejącej otoczce. A przy tym więcej słodyczy: tu bliżej im do Focali. Wszakże bez dodanego ciepła i oczywiście bez wrażenia tkwienia w ograniczanej czymś przestrzeni.

Najbardziej koloraturowe koloratury i najlepsze różnicowanie wielkości źródeł na osi bliżej-dalej. I najmocniejsze soprany, aż po granice krzykliwości, a także najsilniejsze wyodrębnianie dźwięków z tła w każdych okolicznościach. Więc do pewnego stopnie przeciwieństwo dla Grado (poza tym brakiem ocieplenia) i wraz z tym mniejsza przydatność do rocka w sensie jedności wyrazowej (aczkolwiek rock z nimi jak najbardziej). Ale najlepsze w muzyce poważnej, jako najbardziej dźwięki pieszczące i w najbogatszej ich oprawie. Pieszczące także za sprawą tego, że bas bardziej rozsmarowywany na przestrzeń aniżeli jak najniżej schodzący. Taki bez subwoofera, chociaż niski i mocny. Za to szybkość imponująca i wyraźność artykulacji, a przede wszystkim misterność zawsze w parze z melodią. Żadnego przy tym rozjaśnienia, a raczej lekkie przyciemnienie, obecne zresztą u wszystkich.