Słuchawkowe referencje A.D. 2018

Focal Utopia

Grado zaś mają własną, od dawna używaną.

   O wilku mowa. Znajomy wpadł, słucha ich i powiada: „ależ są wciągające”. No, owszem, mają coś w sobie. Właściwie same dobre rzeczy, suma których składa się na słuchawki niewątpliwie referencyjne. Ale referencję to kichał Michał, one przede wszystkim są zajmujące. Nie tak spokojne jak Finale, ze szczyptą podniety większą, a mniejszą otwartością.

Grają w zamkniętej przestrzeni, na co można nie zwrócić uwagi. Ta sfera jest bowiem duża, czasami wręcz ogromna, nie działa więc klaustrofobicznie. Jednakże to zawsze sala a nie otwarty przestwór. Przy jednych nagraniach rzecz niemal bez znaczenia, ale przy innych ważna. Bo nie ma zewu nieskończoności, w zamian jest dostojeństwo dźwięku. Bardziej domkniętego, wsobnego, pełnego; także cięższego, słodszego i cieplejszego.

Ta słodycz i to ciepło nie są jakieś wyraźne, niemniej dające styl pokrewny do odtwarzaczy Accuphase i też pokrewny gramofonom. Brzmienie staje się miłe, ale w żadnym razie przymilne. Potężne jest i dostojne, jak również pięknie skrojone, a ciepło i ta słodycz to tylko mały ukłon w stronę sympatii słuchacza, tak żeby nie czuł się przytłoczony tą potęgą i jej majestatyczną maestrią. By nie odniósł wrażenia zbytniej posągowości i by mu się ów posąg nie wydał zbyt spiżowy. Dlatego ciepły powiew i smak lekko słodkawy, natomiast sama postura wspaniała i obezwładniająca. Precyzja trójwymiarowych form i gęstości ich wypełnienia na miarę autentycznego wzorca, tyle że wszystko to w teatrze a nie plenerze. Po przejściu na Finale momentalnie znikają ściany, dźwięk niesie się bez ograniczeń i miesza z nieskończonym. Soprany planarnych japończyków – pomimo ogólnej ich łagodności – okazują się bardziej przenikliwe i docierające dalej, a mniej trójwymiarowe i nie tak określone, zamknięte w jakimś obrysie. Przeciwnie – obrysu wcale nie mające, całe promieniujące w przestrzeń, by się z nią ostatecznie stopić a nie się uciąć granicą. I mimo tak jawnej różnicy nie umiałem sam sobie odpowiedzieć, które do stałej obecności jako słuchacz bym wolał. Te i te były imponujące, te i  te miały zalety. Jednych i drugich słuchało się z przejęciem i bez najmniejszych zgrzytów.  Więc trudno było zdecydować, czy lepsze to mistrzowskie poczucie bliskości wewnątrz zamkniętej sfery, czy pełne rozpostarcie bez żadnych tam dla dźwięku. Na korzyść Finali przemawiał nieco większy autentyzm; na korzyść Focali nieznacznie większa łatwość przyswajania wraz z bardziej krągłym, ciepłym brzmieniem. I ten fortepian potężniejszy, o bardziej zjawiskowej postaci.

Przy teście zwykłej mowy też dało się zauważyć to lekkie poczucie zamknięcia, powodowanego (zupełnie się nie narzucającymi i jakby podświadomymi) odbiciami, a sam głos mówiącego był w sensie odczucia słuchacza zwykły, pozbawiony upiększeń. Nadzwyczajnie wszakże przekonujący, bezdyskusyjnie autentyczny. Podany stylem reportażowym, wolnym od prób upiększania pogłębianiem czy akceleracją wyraźności sopranowym podszyciem. Jedynie wszechobecne poczucie lekkiego ocieplenia i nadzwyczajna dosadność, skutkiem precyzji artykulacji. Każde słowo dźwiękowym dłutem wyryte, a sam mówiący pełen życia, operujący głosem krzepkim, donośnym i doskonale komunikatywnym. Ani sopranowo nie zniekształconym, ani basowo nie zaburzonym, tylko naturalnie wypośrodkowanym i zamkniętym w jakimś pokoju.

Trzy pary z czwórki łatwe do napędzenia.

Z kolei głosy śpiewaków nasycone i z największą dawką słodyczy w ujmującym pięknością trylu. Koloratury mieniące się, prawidłowo rozwibrowane, z tym że znów z sopranami domykającymi się co do formy, a nie wiatrem roznoszonymi.

Utwory fortepianowe to niewątpliwie najbardziej popisowy numer z repertuaru francuskiej referencji. Prawdopodobnie dlatego, że pogłos sali jest w ich przypadku ważny i same mają pudło rezonansowe, które nawet całkiem otwarte przejawia swą specyfikę. Na co nakłada się niezwykła precyzja u tych Focali artykulacji, doskonałe operowanie niższymi rejestrami (brak zatracania nawet w najniższych partiach rozdzielczości), a także brak cienkości sopranów – u Final  zwykle spokojnych, ale czasem i cienkich, a u Focali nigdy. Do czego dochodzi to lekkie ocieplenie, powodujące dźwięk przyjemny, oswojony. A jako kwintesencja te dźwięki krągłe, niespotykanie wręcz perliste, przy tym potężne, gęste. Fantastyczny to daje efekt, chociaż do równie spektakularnego Abyss dochodziły zupełnie inną drogą.

Suma tego wszystkiego okazała się specyficzna i natychmiast rozpoznawalna. Wrażenie ogromu, lecz nigdy poprzez bycie na otwartym terenie. Nieznaczne ocieplenie i niewielki dodatek słodyczy, jedynie dla nich właściwy. Dźwięk głęboki, gładki, super rozdzielczy i mocny, ale nie sztucznie pogłębiony. I także zwartość brzmienia. W teście dzwoneczków bardzo wyraźna różnica względem referencji Finala. Te z Focali cieplejsze, bardziej złociste, bardziej zgęszczone i niżej wybrzmiewające, a także bardziej wsobne (ograniczone do miejsca powstania), a te z Finali srebrzyste, dużo cieńsze i bardziej przenikliwe; bardziej też brzmieniowo złożone i bez ograniczeń promieniujące. Lecz przy tym też nie jaskrawe i bez sztucznej podniety. Inne, ale też autentyczne. Po prostu inne prawdziwe dzwonki. Więc gdyby mieć te z nagrania, bylibyśmy mądrzejsi, a tak zostajemy głupi, dwa razy oszukani. A może tylko raz?