Recenzja: Ultrasone Edition 15

   Dwa razy dystrybutor musiał się zmienić, nim dostęp do słuchawek Ultrasona ponownie stał się normalny. Dziwny to ludek, ci dystrybutorzy: wielu pośród nich całkiem normalnie działających i wielu nienormalnie. Lecz cóż, jak twierdzą znawcy, na ludzkich zachowaniach się znający – nigdy coś tak pozornie oczywistego, jak upowszechniony stan normalny, nie może w pełni zatryumfować; zawsze ktoś będzie dziwaczył, a im bytowe warunki lepsze, tym dziwaczących więcej i gwałtowniejsze psucie. Zostawmy temat, nie o tym nasza sprawa. Trafiły na koniec, po dwóch wpadkach, słuchawki Ultrasona do dystrybutora normalnego: raz prosisz – i już są. Żadnych warunków wstępnych, w kółko bzdurzenia o ugrzęzłych gdzieś egzemplarzach testowych, ogólnie biorąc działań obliczonych na współpracę z tym a nie innym recenzentem. Niewykluczone, że mp3store też kiedyś zdziwaczeje, a sam dziwakiem już jestem (lecz nie dlatego, że handluję), póki co cieszmy się możliwością badania tytułowego przedmiotu nie obarczoną grymasami, szarpaniną, proszeniem recenzenta o litość – itp.

Ultrasone to firma mnie samemu i czytającym moje recenzje dobrze znana: kupiłem kiedyś model Edition9 od jeszcze wcześniejszego dystrybutora, który był człowiekiem do rany przyłóż, ale umarł w dość młodym wieku na powikłania pogrypowe. Tak sobie jeszcze rzucę, że dobrzy ludzie odchodzą wcześnie, a złych diabli nie biorą; taki Mołotow czy Malenkow – bydlaki pierwszej wody – dożyli późnej starości, zamiast dużo wcześniej zawisnąć.

Znów muszę siebie odganiać od opłotków dygresji, przywracać tematowi. Prędziutko zatem o historii już dotyczącej słuchawek: firma powstała w 1991, jej twórcą Michael Koenig et consortes, siedzibą najpierw bawarskie Tudzing, obecnie leżące opodal Wielenbach. Zrazu produkcja niepozorna, dopiero w 2004 błysk supernowej, modelu „Edition7” . Ta supernowa kosztowała słono, zwłaszcza jak na ówczesne czasy, lecz mimo to zrobiła karierę światową, bardzo na forach było głośno. Wersja późniejsza, Edition9, była w zasadzie identyczna, ale już nielimitowana – różniąca się tą nieograniczoną dostępnością, kolorystyką, ceną i okablowaniem. Limitowanie, tak nawiasem, to ulubiony sport Ultrasone; co rusz wyskakują z jakąś ofertą w limitowanej ilości. Nie inaczej stało się z kolejną powtórką pamiętnych Edition7, nazwaną Tribute 7 (nie pomyliłem się – cyfra w oryginalnej pisowni występuje czasem bez spacji, czasem nie). Te drugie powtórkowe też nabyłem, ponieważ zbyłem wcześniej E9, co było dużym błędem. (Któż od błądzenia wolny?) W roku poprzednim, w 2017-tym, wypuściło natomiast Ultrasone nie powtórkę, a recenzowany teraz nowy model szczytowy o sygnaturze Edition 15, zastępując nim też limitowane Edition 5 i Jubilee 25 Edition. Nowy szczytowy, jak dwaj poprzednicy, też był limitowany, a przy okazji o identycznym pokroju, lecz mimo to znacząco różny. Wyraźnie mianowicie tańszy (trzynaście tysięcy w miejsce dwudziestu) i miał konstrukcję otwartą.

Tak oto, nie bez perypetii, dotarliśmy nareszcie do rzeczy sedna, do recenzowanych słuchawek. Migawkowo słuchałem ich na AVS 2017, gdzie grały z bardzo skromnym wzmacniaczem, a mimo to obiecująco. Teraz już mogłem słuchać do woli i zaraz będzie o tym, ale wpierw o budowie, wyglądzie i noszeniu.