Recenzja: Sennheiser HDVD 800

Z odtwarzaczami CD

Nawet HE-6 dały się w miarę napędzić

   No to weźmy tego Accuphase DP-510, bo jego bardziej analogowy i wielosmakowy styl wydaje się być odpowiedniejszy. Zepnijmy go ze wzmacniaczem kablem symetrycznym, jako że symetryczność toru jest jednym z pierwszoplanowych atutów podnoszonych w przypadku HDVD 800, pożałujmy, że kabla symetrycznego dla HD 800 jeszcze nie ma, a z innych słuchawek mają go jedynie HiFiMAN HE-6, bo AKG K1000 swój porzuciły na rzecz głośnikowych widełek, a mające też taki moje Grado PS-1000 przepadły w pomroce dziejów, no i bierzmy się do porównań.

AKG K551 zagrały niezwykle przejrzyście. To przejrzyste powietrze nie to, że się widziało, bo byłby to paradoks, tylko widziało się poprzez nie dźwięki rozchodzące się w tym przejrzystym świecie i było to bardzo przyjemne. Same zaś dźwięki miały charakter nieco analityczny. Takie w tranzystorowym stylu, bez zaokrąglania i dolewania klonowego syropu, tylko z lekką chrypką, lekką chropowatością i dość jasnym (ale nie za jasnym) brzmieniem. Jednocześnie były dynamiczne i szybkie. Na tle porównywanego lampowca mniej, jak to się mówi, muzykalne, ale z życiem i werwą. Skłaniające do podrygiwania i emocjonalnego wchodzenia w muzykę. Trochę za szorstkie, jednak nie w sposób utrudniający słuchanie, bo walory zdecydowanie brały tu górę nad niedociągnięciami, chociaż z JPLAY, zwłaszcza w trybie hibernate, grało to bardziej gładko. Jednocześnie zaznaczała się charakterystyczna głębia sceny tych słuchawek, sprawiając doskonałe wrażenie. Na rockowym materiale bas był względem lampy umiarkowanie wypełniony, ale równie znakomicie rozdzielczy. Nieco za ostre brzmienie talerzy wymogło jednak przejście z bardzo przejrzystego kabla Audience Au24 na też złoconego Ear Stream Signature XLR, o bardziej jednak łagodnej charakterystyce, co przyniosło sporą poprawę.

Ogólnie biorąc K551 to słuchawki dokładnie oczyszczone z ocieplania dźwięku, których atutem jest przejrzystość, głęboka scena, neutralna tonacja i analityczna precyzja. Z tego względu w sensie muzycznym bardziej pasują do lampy, co nie znaczy, że ich słuchanie z HDVD 800 nie było przyjemne. Jednak znacznie przyjemniejsze było z komputerowym programem JPLAY, co okazuje się być niewątpliwym signum temporis i wymaga starannego odnotowania.

Trzeba jeszcze dodać, że nowe AKG bardzo dobrze uwidaczniają płaszczyznę sceny, co innym słuchawkom nieczęsto się udaje, w efekcie czego rozlokowanie źródeł dźwięku w ich odniesieniu do wysokości nad powierzchnią umownej muzycznej podłogi okazuje się bałaganiarskie i nieokreślone.

Na deser – Cairn Soft Fog

Beyerdynamic T90, jak nietrudno przewidzieć, zagrały bardziej muzykalnie i z lepszym wypełnieniem, choć płaszczyzny sceny tak wyraźnie określić nie umiały. Słuchało się ich jednak niewątpliwie dużo łatwiej i przyjemniej. Składały się na to nieco ciemniejsza i cieplejsza tonacja, mocny bas, świetna dynamika i drajw. Wokaliza bardziej pod zwykłego słuchacza była skrojona, bez analitycznych ciągot i podostrzeń. W muzyce symfonicznej zapanował z kolei fantastyczny porządek sceniczny, owocujący znakomitym dźwiękowym obrazem całości. Odległości źródeł dźwięku od słuchacza w poziomie określone były perfekcyjnie i tylko w pionie nie tak dobrze zogniskowane były jak u AKG. Okazało się przy okazji, że głęboka perspektywa nie jest tu jedynie cechą słuchawek AKG, ale należy także do atrybutów samego wzmacniacza, który wyraźnie grał w głąb, co było bardzo satysfakcjonujące. Miał też HDVD 800 sobie właściwą tendencję do pokazywania akustyki pomieszczeń, co znakomicie parowało się ze słuchawkami Beyerdynamica. Zupełnie jakby Sennheiser chciał iść konkurentowi na rękę, tworząc wzmacniacz bardzo dobrze współpracujący z przetwornikami Tesla i naprawdę pięknie z nimi grający.

Nie dworujmy sobie jednak z Sennheisera, bo jego HD 600 i tak okazały się grać lepiej. W komputerowym graniu tego nie dostrzegłem i tam śmiało można było między HD600 a T90 postawić znak równości, pomimo niewątpliwych brzmieniowych różnic. W graniu z odtwarzaczem zaznaczyła się jednak nieznaczna przewaga słuchawek własnej marki; naprawdę nieznaczna, jednak kłamałbym pisząc, że znów było po równo. Dźwięk HD 600 okazał się wyjątkowo przejrzysty w sensie scenicznym, podobnie jak u AKG znakomicie rysując płaszczyznę i perspektywę, a także ukazując lepsze oświetlenie całości. Tak cenione przez fotografów lepsze światło. Nieco mniej jasne, mające przymieszkę tajemniczości, a jednocześnie znakomitą klarowność. Jednakże. No właśnie, jak to nie można na podstawie jednej czy dwóch płyt wyrokować. Jednakże wokaliza okazała się być po stronie T90 i to dość jednoznacznie. Głosy w ich wykonaniu bardziej czarowały, a ich bardziej wypukła postura, za sprawą przetworników Tesla postać bardziej kształtną a mniej chuderlawą mająca, do mojego gustu bardziej swym profilem okazała się pasować i w związku z tym zmuszony jestem powrócić jak niepyszny do koncepcji remisu między HD600 a T90, skądinąd bardzo mi odpowiadającej, bo nikomu w tym układzie nie dzieje się krzywda. Jednocześnie zmuszony jestem napisać, że także HD 600 bardziej podobały mi się w przypadku HDVD 800 z programem JPLAY i komputerem, bo tam odchudzonej wokalizy na pewno nie było. Tak więc jedynie T90 tu i tu wypadły równie dobrze, bez żadnych repertuarowych wahań w postaci na przykład lepszej symfoniki w zamian za gorsze wokale.