Recenzja: Sennheiser HDVD 800

Brzmienie

Nocna iluminacja

   Skoro audiofilizm cyfrowy osiągnął już taki poziom rozwoju i popularności, że firma Sennheiser ustami swoich naczelnych konstruktorów wprost ogłosiła, iż cyfrowy HDVD 800 jest następcą lampowego Orpheusa, nie pozostaje nic innego jak rozpocząć testy od zestawu komputerowego. Weźmy kabel USB od Bursona i może nam on to wybaczy, bo planuję w najbliższym czasie napisać także uzupełnienie jego recenzji w oparciu o ten kabel, weźmy też oczywiście komputer, a nawet dwa, no i weźmiemy oprogramowanie. Ono jest w tym wypadku szczególnie istotne, co się zaraz dobitnie pokaże. Nie będziemy przy tym tracić czasu na takie przeciętne czy słabe, tylko od razu zastosujemy najlepsze, bo życie zbyt jest krótkie by tracić czas na rzeczy kijowe. Zaczniemy przeto od razu z wysokiego C, czyli od Foobara. Ale nie takiego zwykłego, tylko zaopatrzonego we wtyczkę WASAPI 3.2.3. (Windows Audio Session API) w trybie Event. Wtyczka ta powstała w odpowiedzi na zarzuty o niską jakość dźwięku w systemie Windows XP i poczynając od systemu Vista pozwala omijać windowsowy mikser systemowy, odpowiedzialny za tą nienajwyższą jakość. Mówiąc najkrócej, WASAPI omija system, czerpiąc strumień muzycznych danych prosto z ich nośnika i poprzez RAM wysyłając je kablem USB na zewnątrz. Nie zachodzi przy tym żadna w te dane ingerencja – to swego rodzaju wirtualny, programowy kabel dla strumienia bitów i nic więcej.

Złączy nam raczej nie zabraknie

Rzućmy uchem na ten strumień wprowadzony do Sennheisera HDVD 800 i wyprowadzony z niego na słuchawki. Strumień czerpał będzie dane z ripowanych płyt, których posłuchamy sobie potem z odtwarzacza CD dla porównania. Celem trzymania się założonej wysokiej jakości, będą to płyty zamienione na bezstratne i nieskompresowane pliki WAV w formacie PCM, czyli lustrzane ich odbicia w formie plików. Teoretycznie dźwięk powinien być zatem identyczny jak w przypadku odtwarzaczy, ale tak dobrze nie ma. Ograniczeniem są tu zarówno wewnętrzne zakłócenia generowane przez komputer, jak i niedoskonała w praktyce ciągłość przepływu danych z dysku do RAM.

A teraz konkret:

Foobar WASAPI 3.2.3. w trybie Event

Ze słuchawkami AKG K551 zagrało to gładko i dynamicznie. Bardzo przy tym szczegółowo i z wyraźnie zaznaczającą się głębią sceny. Soprany były wyrażone mocno, ale bez zbytecznej agresji, a wokaliza okazała się bardzo wyraźnie artykułowana i z takim profesjonalnym, analitycznym zacięciem. Głos można było oglądać jak u laryngologa, tym bardziej, że lekką miał chrypkę. Bas był potężny aż wióry z desek sceny leciały, a dominującymi akcentami były głębia sceny, jasna tonacja i doskonała, analityczna wręcz szczegółowość. Nie było to brzmienie dla wielbicieli tłustego analogu, tylko dla tych którzy cenią bogactwo informacji i profesjonalną stylizację. Ocena ogólna tego wszystkiego była w moim dzienniku ocen bardzo wysoka. Cztery plus minimum. Trudna rzecz, taka dla znawców i miłośników wytrawnych smaków, ale naprawdę godna zainteresowania.

Tandem, któremu powierzono misję zawojowania audiofilskiego świata

Beyerdynamic T90 pokazały inny styl. Mniej atakujące soprany i mający lepsze wypełnienie. Na tle AKG był to dźwięk obły, gładki na powierzchni i milszy w słuchowym dotyku. Trochę ciemniejszy, znacznie pełniejszy, cieplejszy i spokojniejszy. Zarazem słabiej od AKG pokazujący głębię sceniczną i akustykę sali. Dynamika u obu była podobna, ale AKG można nazwać brutalnie realistycznymi, a Beyery zmysłowo powabnymi. Szczególnie silne odzwierciedlenie znajdowało to w muzyce rockowej, gdzie AKG grały zbyt szkieletowo, a wypełnienie i gładkość T90 dawały pełną satysfakcję. Nie powiem jednak, żeby AKG mnie tu jakkolwiek rozczarowały. Ich sposób grania także bardzo mi się podobał, a chwila przywyknięcia pozwalała wchodzić w ich styl i zapominać o innych. No ale T90 całościowo wypadły lepiej i na pewno zasłużyły na piątkę.

Sennheisery HD 600 coraz bardziej mnie zaskakują. Dopiero co nie mogłem się ich nachwalić w recenzji Lebena, a tu znowu grają jakby je ktoś zaczarował. Głęboko cieniście, całkowicie analogowo, pełnym i bogatym dźwiękiem. W tej sesji odsłuchowej okazały się analogowe najbardziej, a przecież niejednokrotnie słyszałem jak grały z tendencją do technicznego przekazywania muzyki; za szorstko, za mało muzykalnie. Tymczasem tutaj – przeciwbiegun. I jaki poziom ogólny! Aż nie wierzyłem własnym uszom. Czort je jakiś odmienił, czy co? Aż strach to pisać, bo potem ktoś powie, że u niego tektura zamiast analogowości i pustka zamiast wypełnienia, no ale prawdę mówię, możecie mi wierzyć. Zagrały jak napisałem.