Recenzja: Sennheiser HDVD 800

JPLAY w Hibernate Mode

A póki co: T-90

   A teraz drugi z trybów JPLAY’a, bardziej zaawansowany, o którym już wspomniałem mówiąc, że ten program potrafi coś jeszcze. Ładne mi coś jeszcze. On cały komputer opanowuje i zamienia w królewnę Śnieżkę, co to bez ruchu zaczarowana w kryształowym sarkofagu leżała i tylko emanowało z niej piękno. Śnieżka w jaką zamienia JPLAY nasz komputer różni się jednak zasadniczo od tej oryginalnej w sensie sensorycznym. Tamta epatowała bowiem pięknem wyglądu spoczywając w absolutnej ciszy, a nasza przeciwnie, wzrok wlepiony w monitor zapada się w czerń nieprzeniknioną i tylko ze słuchawek płyną piękne dźwięki.

I to ponownie natychmiast słychać. Różnica kolejny raz okazuje się ewidentna. Ustawiamy tryb Hibernate, wkładamy w komputer pendrive’a, bo właśnie w ten sposób następuje tego trybu aktywacja, komputer zamiera, monitor gaśnie, a dźwięk staje się piękniejszy.

Usłyszenie tej większej piękności jest samo z siebie natychmiastowe, ale opisanie jej już takie proste nie jest. Można powiedzieć, że w pewnym sensie muzyka zyskuje wówczas dodatkowy wymiar. Nie jest to jednak wrażenie czysto przestrzenne, tylko głównie emocjonalne. Muzyka przybiera bowiem na tajemniczości, tak jakby jej faktura naraz zaczęła się mrowić, jakby coś dotąd martwego czy też nieruchomego, naraz ożyło i przejawiło swoją obecność. Tym czymś jest głównie ożywające tło muzycznego obrazu, na którym jednocześnie pojawiają się piękniejsze dźwięki – kocio zwinne, o kocich, aksamitnych futrach i kocich tajemniczych spojrzeniach. Wszystko ożywa, pogłębia się i staje bardziej realne. Na dodatek nie tą realnością, którą możemy nazwać powszednią, tylko tą bardziej tajemniczą, jak czeluść spowitego mrokiem korytarza, albo oplecionego nocą lasu. To jest właśnie ten dodatkowy wymiar, bardzo silnie aktywizujący wyobraźnię i sprawiający, że rzeczywistość nie dociera do nas pod postacią banału, tylko wywołującego niepokój wibrowania rzeczy nieznanych. Niedostrzegalnych, a jednak obecnych. Ujawniających się w sposób nieoczywisty, domyślny, na granicy percepcji, każących zgadywać.

„Mała” Tesla też pięknieje z nowym kompanem

Tego rodzaju muzyka jest bez wątpienia stokroć więcej warta, bogatsza w sposób nieporównany. Martwota komputera ożywia ją, tak jakby to życie zabierała dla siebie, co w istocie ma miejsce. A wszystko to spływa na nas poprzez słuchawki, każąc im grać dużo piękniej.

AKG K551 znów stały się bardziej muzykalne, bogatsze, bardziej bezpośrednie. Powróciła im głębia sceny, ale już z całym przepychem pojawiającego się na niej pięknego brzmienia o melodyjnych, głębokich dźwiękach, dużo teraz lepiej zlokalizowanych i realniejszych większą złudą prawdziwego bogactwa muzyki. Oczywiście wraz z całym wspomnianym wyżej anturażem tajemniczości i powiewem muzycznego tchnienia.

Równie dużo, o ile nie więcej, zyskały T90, wspinając się na poziom HD 800 z poprzedniej prezentacji. Sprężysta elastyczność powierzchni ich dźwięków, charakterystyczna dla przetworników Tesla, zyskała ten stopień elastyczności i rozwibrowania fali dźwiękowej, że słuchanie tego okazało się samą przyjemnością. Recenzent nie powinien wprawdzie popadać w zachwyt i chwalić bez opamiętania, no ale jak coś gra świetnie, to trzeba to wyrazić. No więc grało to świetnie. A świetne granie mieszka wprawdzie w wielu miejscach, ale w zdecydowanie większej liczbie nie mieszka i dlatego należy je cenić. Zwłaszcza, gdy źródłem jest komputer, w którym mieszka wprawdzie bardzo wiele rzeczy, ale piękne dźwięki nie należą do tych często spotykanych.

Kiedy wszyscy zyskują, to oczywiście wszyscy, a więc HD 600 również. Ich poprawa była analogiczna jak u AKG i Beyerdynamików. Zagrały jeszcze bardziej bogato z jeszcze większą szczegółowością oraz lepszą, bardziej głęboką sceną. Ogólnie z większym całościowym pięknem.

Takie małe urządzenie, a tyle możliwości

We wszystkim tym charakterystyczne jest jak lepszość potrafi kroczyć naprzód; jak coś, co już wydaje się znakomite, może zostać dalece jeszcze poprawione. Wydawało się przecież że już gra wyśmienicie, a mimo to po przejściu komputera w stan hibernacji pojawił się ni stąd, ni zowąd ten dodatkowy wymiar piękna i rozkazał wszystkim zdumiewać się, jak w sumie szerokim wolumenem percepcyjnych możliwości dysponujemy i jak wiele natura pod tym względem nam zaoferowała. Kiedy się wydaje, że lepiej być nie powinno, bo przecież wszystko jest świetne, dostajemy kolejną porcję piękna i tamto okazuje się blaknąć.