Recenzja: Sennheiser HDVD 800

Z odtwarzaczami CD cd.

Kolorystycznie i dźwiękowo bez zarzutu

   Spróbowane zaraz potem HD 800 pomściły nieco swojego antenata, choć ich wokaliza także nie miała tej co u T90 powabnej wypukłości. Nowe flagowce były jednak względem HD 600  pełniejsze, bardziej realne i nie ciągnęły tak w górę sopranów, co skutkowało dużo większym naturalizmem. Ogólnie dźwięk miały mniej błyszczący i wyglancowany niż T90, dzięki czemu prawdziwszy i bardziej naturalny. Cała ich prezentacja emanowała naturalnością; pozbawioną efekciarstwa, opartą na spójności, wielkim bogactwie i klarowności. Jednocześnie od T90 grały posępniej, gubiąc ku memu zaskoczeniu charakterystyczne dla odtwarzaczy Accuphase ciepło i optymizm. Z Twin-Head były one widoczne, choć z zachowaniem dużego umiaru, a z HDVD 800 ani trochę. Charakterystyczne dla szkoły brzmieniowej Accuphase walory odtwarzacza były za to odczuwalne u T90.  Nie dawały przy tym tej miary wrażenia realności, ale wielką przyjemności na pewno. Jednak całościowo obraz muzyczny kreowany przez HD 800 górował. Nie tylko bardziej był szczegółowy, ale przede wszystkim bardziej realny, co po chwili ich słuchania i przejściu na T90 stawało się ewidentne.

Wypróbowane na koniec HiFiMAN HE-6 ponownie udowodniły, że całkiem dobrze czują się w towarzystwie wzmacniacza Sennheiser i choć nie mogły rozwinąć całego swego potencjału, grały naprawdę znakomicie, momentalnie udowadniając mi, że dźwięk mają bogatszy i głębiej w składniki nagrania przenikający niż wszyscy poza HD 800. Było to słychać już w pierwszych akordach gitarowych otwierających album Black Metaliki, gdzie brzmienia strun ukazały o wiele bogatszą dźwiękową fakturę. Podobnie było z wokalizą i całą resztą. No cóż, są to słuchawki niewątpliwie najwyższego już pułapu, a bliski charakter ich sceny dodatkowo potęguje przewagę w mierze oddawania wszelkich niuansów i brzmieniowych zawiłości. Co u innych wydawało się być jednolitym dźwiękiem, u nich okazywało się złożone, od czego muzyka oczywiście piękniała, bo jakże mogłoby być inaczej.

Na zakończenie cztery sprawy.

Słuchałem także wzmacniacza z odtwarzaczem Cairn i ze wszystkimi słuchawkami grało to bardzo dobrze. Analogowo, dynamicznie i naturalnie. Tak więc wzmacniacz niej jest wybredny dla odtwarzaczy i gra na pewno bardzo dobrze z szerokim ich spektrum.

Druga rzecz, to zamieszczone z tyłu małe pokrętło „Gain”. Ma ono pięć pozycji, które ustawia się przy pomocy śrubokrętu, bo pokrętło to mała, chromowana śrubka. Służy do regulacji głośności w przypadku podłączenia wzmacniacza kablami RCA, a równocześnie do ustawienia poziomu szumu, bo wraz ze zwiększaniem gainu zwiększa się szum tła. Fabrycznie wzmacniacz jest ustawiony na pozycję drugą od dołu i jest to ostatnia pozycja, w której szum jest prawie niesłyszalny. Na 3, 4 i 5 staje się mocny i coraz mocniejszy. Głośność narasta przy tym dość znacznie. W pozycjach 1 i 2 na kablu RCA grało to bardzo dobrze, ale dźwięk ze złącza XLR jest nieco bardziej dynamiczny.

Trzecia sprawa to sugestia, że z Windows 8 program JPLAY spisuje się podobno jeszcze lepiej.

Czwarta, ostatnia, jest taka, że stojąc pod prądem HDVD 800, podobnie jak miało to miejsce w przypadku przedwzmacniacza Accuphase, stale brzmieniowo zyskuje i to nawet po wielu godzinach. Dlatego nie warto go wyłączać i lepiej żeby cały czas był pod prądem. Oczywiście jeżeli komuś bardziej zależy na dobrym brzmieniu niż na rachunkach za energię, choć pobór wynoszący 9 watów jest śmiesznie niski i chyba niewart zachodu.