Recenzja: Rosson Audio Design RAD-0

I jak też to gra?

W tym wypadku czerwienie.

   Zmieniłem tytuł rozdziału z tradycyjnego „Odsłuch”, bo mi się ten tytuł znudził. W sensie praktycznym żadna zmiana, ale ten-tego, że tak powiem. Dobrze, przejdźmy do rzeczy. Słuchawki producent kieruje także do sprzętu przenośnego, więc tradycyjna przejażdżka po DAP-ach.

Zacznijmy od tańszego i dużo mocniejszego. Z Astell & Kern KANN CUBE zagrały Rosson Audio bardzo smacznie i w sposób, który mnie zaskoczył. Bo nie będę udawał, że już ich wcześniej nie słuchałem, niemało nawet – i zdanie miałem wyrobione, z którego wynikało, że brzmieć to powinno świetnie, ale nico inaczej. Tymczasem duży, mocarny DAP od jazzu, poprzez muzykę rozrywkową, po nawet najpoważniejszą, tchnął w Rosson Audio Design RAD-0 poprzez przewód Wireworld Nano-Platinium Eclipse i przejściówkę sym-sym oBravo z 4-pin na 2,5 mm brzmienie ciemne, nasycone i gęste. Też bardzo gładkie w całościowym wyrazie i ozdobione tym wszystkim, co audiofile cenią – głównie dobitną szczegółowością, obejmującą także wszelkie dane o aranżu i pełną wiedzę o nagraniu. (Jak stare i gdzie mikrofony.) W przypadku jazzowego fortepianu (aby wziąć jakiś przykład) dające wielką głębię brzmieniową oraz potęgę wyrazu, złączoną z wyjątkową dźwięcznością. Z naciskiem przy tym na plan pierwszy, opisywany najstaranniej, mniejszym natomiast na całościowy sceniczny obraz oraz tak zwany ambience. (Nie, żeby wcale, ale dominanta na froncie, a nie jak u „piętnastek” Ultrasona obrazowanie równe całej sceny. Przy czym ogólnie te „piętnastki”, grając po własnym kablu niesymetrycznym, dostały mocno w de.) W utworach duetu Röyksopp bas się pojawił u Rossonów taki, że aż mną podrzuciło, toteż zaraz po nie mogących dorównać temu Edition 15 sięgnąłem po Tribute 7. Te (grając poprzez symetryczny Tonalium) basu dawały tyle samo, ale zagrały gorzej. Za bardzo starały się bowiem akcentować soprany, nienaturalnie odrywając je od pasma, co zaburzało jego spójność, niepotrzebnie czyniło przekaz bardziej nerwowym i ogólnie mniej uporządkowanym. Do porównania zostały jeszcze HEDDphone (też z symetrycznym Tonalium i tą samą przejściówką oBravo). I one, mimo iż z nieco słabszym zejściem basowym i odsuniętym dalej pierwszym planem, jako jedyne dorównały. Tworzyły bardziej całościowy od wszystkich pozostałych spektakl, bardziej uwzględniający całą scenę, a jedynie bardzo nieznacznym nieznacznym kosztem bezpośredniości kontaktu i otaczania słuchacza muzyką. Podobały mi się tak samo jak recenzowane, ale to było inne granie – bardziej stylizowane, bardziej z własnym aranżem, mniej jak dla realizatora dźwięku, bardziej w wydaniu artystycznym. Rossony grały bardziej tak prosto z mostu, bardziej jak większość słuchawek, w tym też słuchawek studyjnych, tyle że od nich lepiej. Zwłaszcza poczucie bezpośredniości i brzmieniowego ładu kazały je podziwiać. To było fantastyczne brzmienie w wydaniu jednocześnie typowym  dla stylu słuchawkowej prezentacji i jakościowo nietypowo dobrym. Z ręką na sercu mogę je polecić jako do tego DAP-a referencję. Tym niemniej, abyśmy nie popadli w zbytni entuzjazm, zmuszony jestem napisać, że album Anny Marii Jopek słuchany teraz tutaj i kiedyś na AVS w sali pod pieczą Grobel Audio, miał tam wyższy pod każdym względem poziom prezentacyjny, i to nie tylko w sensie dużym odnośnie naturalności sceny, ale też głębi wnikania w muzyczną tkankę i realności kontaktu.

Natychmiast rozpoznawalne.

Przeskoczmy na odtwarzacz przenośny dużo droższy, ale mocowo średni – pod tym względem bardziej zwyczajny.  Z Astell & Kern AK380 dźwięk zjawił się jeszcze gładszy (w pozytywnym znaczeniu odbioru), jak również jeszcze głębszy; ale zarysowała się słabsza przy niższej mocy (na identycznym poziomie głośności) predyspozycja do wyłaniania wysokich tonów. W efekcie dźwięk stał się nieco niższy i także skutkiem tego, choć nie tylko, bardziej gładki, natomiast troszeczkę mniej realistyczny – bardziej z naciskiem na efektowność niż rzeczywistą postać brzmienia. To miało konsekwencje w odniesieniu do porównań; z tym odtwarzaczem Ultrasone Edition 15 Veritas nie dały się już ograć – zagrały równie realistycznie i z lepszym widzeniem sceny. Zawdzięczanym właśnie trochę gubionym przez Rosson Audio sopranom, które posłużyły im zarówno do precyzyjnego definiowania sceny i na niej rozstawiania dźwięków, jak i przydawania tym dźwiękom w razie potrzeby większej delikatności. Niemniej jeżeli ktoś lubi brzmienia głębsze, gładsze i bardziej nasycone, te z Rosson Audio na pewno by wolał. Zaproszone do porównania Ultrasone Tribute 7 podały jeszcze więcej sopranów, proponując dźwięk bardziej poprzez to chropawy, szeleszczący, podszyty nimi na obszarze wokalu. Bardziej nerwowy, przenikliwy i kontrastowy – skontrastowany z ich potężnym basem. Od tego z Rosson Audio mniej elegancki i głęboki, od własnego firmowego dalekiego następcy (to już kilka pokoleń) też bardziej szukający sopranów. Efektem w jednym głosie szersze chodzenie pomiędzy wyższą a niższą nutą, mocniejsza ekspozycja szczegółów, natomiast elegancja tych głosów nico niższa. Najlepiej przy tym odtwarzaczu wypadły i tym razem HEDDphone, pomimo że to one wymagały najwyższej pozycji potencjometru, wyraźnie wyższej niż Rossony. Mimo tego zdołały odwrócić sytuację i teraz one bardziej od amerykańskich planarów wyciągały dźwięki przed tło, lepiej dzięki temu eksponując zarówno je same jak scenę. Także one podawały sopranów od recenzowanych więcej, przydając głosom wokalistów wyższego tonu i większej delikatności. Niemniej ponownie muszę napisać, że jeśli ktoś woli wokal gładszy, pełniejszy oraz niższy tonalnie w oprawie ciemniejszego tła, to Rosson Audio były górą i w ogóle najlepsze. Słuchało się ich bezproblemowo w każdym repertuarze i jedynie gdyby ktoś miał ochotę wyjechać z siłą głosu poza akceptowalny dla normalnie słyszących poziom (co z obowiązku sprawdziłem), mógłby natrafić dopiero tam na zniekształcające wzbudzenia. Największy problem mam z osądzeniem, czy lepiej wypadły testowane ze wzmacniaczem mocniejszym ale tańszym, czy droższym ale mniej mocnym. Wydaje mi się, że z mocniejszym jednak nieco lepiej – prawdziwiej, bardziej przekonująco.

Przejdźmy do toru stacjonarnego na bazie komputerowego źródła. I zacznijmy od porównania do słuchawek najtańszych na wzmacniaczu Divaldi. Tymi najtańszymi HEDDphone, wyraźnie tańsze od Rosson Audio. Raz jeszcze odwrócenie sytuacji, to znaczy u Rosson Audio więcej sopranów, a zatem brzmienia ogólnie nieco wyższe, mniej obłe i bardziej przeciągane. Zarazem zespolone z bardzo głębokim i uwodzicielsko pięknym brzmieniem, znów koncentrującym się bardziej na pierwszym planie. U HEDDphone natomiast głosy bardziej spójne (ich soprany lepiej wtopione), w przypadku męskich bardziej męskie i wszystkie mocniej otoczone aurą akcentującą otoczenie. Nadchodzi najtrudniejszy moment, ponieważ Rosson Audio też miały w odniesieniu do aury wunderwaffe. Specjalnie wysłuchałem kilku nagrań kładących nacisk na ambience (jak choćby „Wicked Game” Chrisa Isaaka czy „Did  Ever I Love You” Leonarda Cohena) i chociaż przetworniki AMT tworzyły bardziej koherentny i więcej obejmujący spektakl, to planarne Rossonów znakomicie skanowały swoimi obfitszymi sopranami przestrzeń, doświetlając miejsca ciemnawe, i jednocześnie całe brzmienie bardziej napowietrzały. W efekcie od konkretnego utworu zależało, z którymi bardziej mi się podobał, chociaż ogólnie słuchanie HEDDphone było w tej lokalizacji łatwiejsze i trochę bardziej efektowne, mimo iż bas planarów też bardziej się wyodrębniał i był w dodatku mocniejszy.

Skoro czepiliśmy się ceny jako wartości porządkującej, to pora teraz na porównanie z Ultrasone Tribute 7. Z wcześniejszych opisów winno wynikać, że tutaj, w tak podającym sygnał torze, powinny stać się do recenzowanych podobne – i rzeczywiście tak było. Także Tribute 7 operowały nieco odrębnymi i ilościowo obfitymi sopranami, nawet względem Rossonów bardziej się zaznaczającymi i bardziej wyosobnionymi. Identyczna sytuacja na dole pasma: tu także Ultrasony z dawnych lat wspierane świetnym kablem bardziej wyodrębniały basy i akcentowały je bardziej. Dzięki sopranom bardziej akcentowały także szczegóły – ich obraz bardziej się mrowił. Ale to się nie przekładało na lepszość; Rossony zagrały śpiewniej, dawały większą muzykalność, słuchałem ich z nie mniejszą przyjemnością, mimo iż stwarzały wrażenie, że ujmują szczegółów i nie „gryzą” w cudzysłowie nagraniowej taśmy tak mocno. Tak więc ambiwalentne rozdarcie – dla miłośników melodyjności bardziej Rosson, a jeszcze bardziej HEDDphone, dla lubiących wytężony napór szczegółów Tribute 7.

Na koniec najdroższe Edition 15 stają w szranki. Ciekawa sprawa – te ze stacjonarnym wzmacniaczem zrobiły dużo więcej tego samego co Rossony, mianowicie skanowania przestrzeni sopranami. Wyszła z tego jednak przesada, mimo iż scena faktycznie większa. Głosy wokalistów wypadły jednak na tle wszystkich pozostałych mniej prawdziwie – zbyt szeleszcząco i kontrastowo, tak jakby na monitorze albo telewizorze przeciągnąć za daleko kontrast.