Recenzja: Rosson Audio Design RAD-0

Brzmienie cd.

Ich własne kable są tanie, obecny w teście był drogi.

   Na już faktyczny koniec komputerowej batalii, słowo o brzmieniu już samych tylko Rosson Audio ze wzmacniaczem lampowym, którym był Ayon HA-3 z lampami mocy 45᾽. Z użyciem jego napędu amerykańskie planary, spokrewnione osobą twórcy i poprzez nią konkurujące z produktami Audeze, zaprezentowały się niewątpliwie ciekawiej od samych siebie z tranzystorem. Cechy podstawowe się zachowały, ale to skanowanie przestrzeni sopranami realizowało się jeszcze lepiej, gdyż te były mniej odrębne, lepiej siedzące w paśmie. Więcej też było melodyjności, bardzo dobrego zaśpiewu, zadumy bardziej zadumanej, ekstazy bardziej ekstatycznej. Więcej także bezpośredniości, tłumu bardziej ludzkich postaci. Wszelkie wrażenie sztuczności oraz brzmieniowych niedoróbek odjechało, ustępując pochodowi piękna kroczącego wraz z każdą nutą. Jeżeli istnieje coś takiego jak piękno oddechu, to wykonawcy w Rosson Audio oddychali pięknie – pięknie nabierając powietrza, nie tylko pięknie śpiewając. Muzyka w pięknej poświacie, pięknym powietrzu, piękna cała. Co nie oznacza, że się nie da lepiej, niemniej to czucie piękna było dominantą i nikomu nie dało się przegnać.

Ostatni etap to już granie w systemie głównym z odtwarzaczem. Z założeniem, że nie będzie porównań, tylko recenzent spędzi wieczór w towarzystwie Rossonów, wędrując z nimi poprzez labirynt nagrań diagnostycznie przydatnych, zdolnych uwypuklać cechy brzmieniowe. Rzeczywiście tak było, ale jedynie do momentu, w którym poczułem nieodpartą potrzebę konfrontacji z HEDDphone. W których zacząłem upatrywać dziedzica cech melodycznych referencyjnych kiedyś Sony MDR-R10. Pouczająca była to konfrontacja, ale pozwólmy rozwinąć się narracji, czyli zacząć od testowanych.

Słuchawki są niewątpliwie z ekstra ligi, a ich główną zaletą umiejętność łączenia brzmieniowego artyzmu z trzeźwym przeglądem nagrań na bazie najwyższej klasy technicznej. Tutaj na pierwsze miejsce wysuwa się detaliczność. Wzięte do sprawdzenia odpowiednie czynniki nagraniowe od razu pokazały, że Rosson Audio są pod względem zdolności wydobywania szczegółów jednymi z najlepszych na świecie. I nie mówię tu o jakiejś szerokiej gamie elitarnie drogich słuchawek, tylko o paru dosłownie naj-naj. Dodatkową zaletą fakt, że w słuchaniu ogólnym nie przekłada się to na nadmiar – te szczegóły, mimo że wszystkie obecne, nie przytłaczają słuchacza, mało tego, prawie się nie wyodrębniają. Stanowią integralną część muzyki, same są tą muzyką. To naprawdę miło z ich strony, gdyż tak jest dużo lepiej. Nie czynią bowiem muzyki zbiorem danych, zachowując jej czar i artyzm – są jednocześnie obecne i świetnie się komponują. Ale w życiu zawsze coś za coś, choć nie zawsze tak samo. Aby szczegóły mogły się tak dobrze czytać, potrzebne jest mimo wszystko pewne wytężenie sopranów. One tym snopem światła, który wyszukuje szczegóły; i teraz rzecz najważniejsza – sopranów tych kompozycja. Na ile ich wytężenie da się schować w muzyce? – bo całkiem się go ukryć nie da, to niesłychanie trudne. Rosson Audio Design RAD-0 realizują to nieomal perfekcyjnie. Ale z naciskiem na nieomal. Kiedy ich słuchać bez porównań do melodyjnie lepszych, wówczas zupełnie nie zauważamy, o ile się na tym bardzo nie skupiać. Ale od czego są recenzenci. To ich zadanie nie przeoczyć, więc sam nie przeoczyłem.

Jacki przy muszlach są z tych długich, podobnie jak u Beyerdynamic T1.

Sięgnąłem właśnie po HEDDphone i wówczas się okazało, że ich brzmienie jest lepsze, bo bardziej koherentne z przełożeniem na czucie prawdziwości. Szczególnie dobrze było to słyszalne w odniesieniu do ludzkich głosów, a już szczególnie w zwykłej mowie. Zwykle się tego nie „widzi” jak bardzo dźwięk ze słuchawek czyni te ludzkie głosy artefaktem technicznym; mózg robi tę robotę, że to dla nas maskuje. Ale nie może tego zrobić w sytuacji porównań z minimalnym czasowym odstępem, kiedy po paru sekundach zjawia się to samo w wydaniu bardziej prawdziwym. Więc nie ma zmiłuj – HEDDphone to słuchawki dla naturalności wokalu prawdziwsze, ale zarazem bardziej aranżujące całość muzycznego spektaklu i poprzez to dla realizatora dźwięku mogące być trudniejszym narzędziem.

Natomiast Rosson Audio Design RAD-0, pomijając to, że nieco zbyt akcentują wysokie tony, są wyjątkowo uczciwe, nie usiłują czarować. Na przykład grają w środku głowy, co jest w przypadku słuchawek opartych o dwa przylegające do uszu przetworniki i bez mieszania kanałów normalną sytuacją. Owszem, mózg wypycha pewne fragmenty muzyczne poza tej głowy obręb, tworzy też złudę holografii (większą lub mniejszą w zależności od organizacji akustycznej słuchawkowych komór), ale w przypadku szybkich przejść pomiędzy kanałami tego samego dźwięku zwykle trasa przebiega przez środek głowy, w najlepszym razie tuż przed czołem. U Rosson Audio to jest środek, i to jest w sumie uczciwe. Wielkość sceny też jest umiarkowana – to nie są słuchawki wielkoobszarowe, chociaż zarazem nie ciasne. Średniej wielkości i dobrze zawieszona scena z dość bliskimi pierwszym planem i w razie czego z dobrze również widocznym dalszym dzianiem, ale nie zjawiskowa holografia i brak poczucia ogromu. Za to same dźwięki trójwymiarowe i pomijając nieznaczne wybijanie sopranów dobrze ulokowane tonalnie. A dzięki tym sopranom (na własnym obszarze bardzo ładnym, bo należycie trójwymiarowym), środkowy zakres pasma emocjonalnie nieobojętny, jako że zawsze kiedy się zdenerwujesz, zaczynasz mówić wyższym głosem. Na finał bas popisowo objętościowy i bardzo nisko schodzący; tak samo jak reszta pasma popisujący się obecnością trzeciego wymiaru i na dodatek w muzyce elektronicznej (specjalnie po takie efekty sięgającej) potrafiący rozlewać się na całą przestrzeń, ogarniać ją basową łuną. To ogarnianie wychodziło Rosson Audio świetnie, było ich bardzo mocną stroną. I w ogóle miały w sobie muzyczną poezję, o której już pisałem. Muzyka jako całościowa wizja – piękna i wszechogarniająca – to tym słuchawkom nie jest obce, to łatwo przywołują. I jeszcze jeden ważki atut: energia i z nią dynamika. Porównując je z HEDDphone doszedłem do końcowego wniosku, że przetworniki AMT są lepsze pod względem melodyjnym, dając prawdziwsze wizje dźwięków. Słabsze natomiast są w oddawaniu muzycznych walorów energetycznych – ich dźwięki nie niosą takiej siły i nie są tak dynamiczne. A w każdym razie potrzebują do pełni ukazania tego wyjątkowo mocnych wzmacniaczy; nowe planary są pod tym względem wyraźnie mniej wymagające. Dla HEDDphone zatem lampy 300B, planarom nowej generacji wystarczą 2A3, nawet 45’.

Prosto ze smartfona dobrze się nie da, ale wzmacniacz nie musi być popisem mocy.

O innych cechach nie ma się co rozpisywać, wszystkie na high-endowym poziomie. Dobrze wszystko omiatające, czyniące widocznym światło – ale bez jaskrawości. Element światłocienia, tworzący odpowiedni klimat. Dynamika i energia narzucają też szybkość dźwięku, a sustain bez zarzutu. (Inaczej skąd poezja?) Dobra spoistość brzmienia, aczkolwiek nie wzorcowa. Wszystko doważone i dociążone, a także wyrównane, w tym wyrównane i spójne pasmo z minimalnym podskokiem sopranów, ale nie w każdej sytuacji. (Na przykład z DAP-ami nie.) Wszechobecna trójwymiarowość, także podatność na wszelkie emocje. Szum tła się nie narzuca, ekstensja i postać dźwięku spod obcasa przy stepowaniu były jednymi z najlepszych, jakie kiedykolwiek słyszałem. Piękno sopranami troszeczkę odmładzanych i trochę podekscytowanych głosów – ogólnie biorąc liryka i to piękno, a zarazem technika najwyższego poziomu. Na pewno nadają się dla realizatorów dźwięku (pomijając fakt otwartości oraz niemałej wagi), z pewnością nadają się dla zaawansowanych audiofili, szczególnie ceniących rys oddanego z pietyzmem szczegółu. Nadają się też do każdej muzyki, jak przystało na wszystkie słuchawki najwyższej klasy. Dla torów są ogólnie przyjazne, ale dla uzyskania najlepszego efektu należy się pochylić nad tymi ich sopranami i postarać, aby stały się jak najprawdziwsze, a nie tylko obecne. To może nie być łatwe, to trzeba organizować na całej długości toru, ale to się opłaci, te słuchawki są tego warte.