Recenzja: ERZETICH Phobos

  O ERZRTICH – firmie ze Słowenii – pisałem już recenzując ich tańsze słuchawki Mania. Przypomnę tylko, że pojawiła się w 2012 roku, a jej założyciel, Blaz Erzetich, to jednocześnie inżynier elektronik i koncertujący muzyk; prócz tego także grafik, projektant, fotograf i ilustrator – zatem człowiek-orkiestra. Należąca do niego firma skoncentrowała się na słuchawkowej odnodze audio, startując od słuchawkowych wzmacniaczy, których w ofercie ma teraz cztery. Poczynając od najskromniejszego Bacillusa za dwa, poprzez średnie Tilia i Perfidus za trzy i cztery, po kosztującego ponad siedemnaście flagowego Deimosa. Wszystkie prezentowały się na ostatnim AVS i bardzo dobrze tam grały, ale my teraz znów o słuchawkach, tym razem o flagowych Phobos.

Jako że pierwsza strona z zagajeniem powinna mieć swoją długość, by nie wyglądać żałośnie w złożeniu z paru linijek, pociągnę jeszcze temat słoweńskich słuchawek bardziej ogólnie, syntetycznie – i w ramach tego powiem, że jedne i drugie mają oprawy z drzewa lipowego oraz konstrukcję zawieszenia prostą, ale skuteczną. Ktoś zaraz się przyczepi do tej lipy i zacznie o przysłowiach. Ale nie będzie miał racji, bo z lipy robi się instrumenty i są z niej inne pożytki. Lipa lipą – fakt, faktem – jej drewno nie jest twarde, ale mimo to użyteczne. Piękne, stuletnie lipy rosną za moim oknem, najbardziej reprezentacyjna aleja Berlina zwie się Unter den Linden, z lipy jest ołtarz Wita Stwosza, z lipowego drewna gitary, bębny, instrumenty dęte. Nie taka więc lipa lipą, choć z dębu twardszy patyk. Mimo to na rezonatory muzyczne lipowe drewno lepsze, nie ma zatem co się go czepiać. I w ogóle precz teorie. Prawdą jest, że niektóre z nich dają bezcenne predykcje, lecz te należą do rzadkości. Soczewkowanie grawitacyjne, dylatacja czasu, efekty tunelowe – to wszystko nie do wymyślenia jako pojedyncze zjawisko, tylko coś kompletnie zaskakującego wywiedzionego z ogólniejszych teorii. Jednak praktyka też ma swoje asy, bo nikt by nie wymyślił, że większość kodu DNA to bezużyteczne śmieci. (Zanim go rozszyfrowano, specjaliści byli przepewni, że jest to ścisły regulamin bez jednego zbędnego słowa.) Ostatnio mielimy dobry przykład czołowego zderzenia między teorią a praktyką w telewizyjnym serialu na bazie faktów „Czarnobyl”. Wielokrotnie tam pada pytanie: Jak mógł wybuchnąć reaktor RBMK, który wybuchać nie może? Pytanie pozostaje bez odpowiedzi, zwolennicy teoretycznego rozumowania nie dają (wbrew oczywistym dokoła faktom!) wybuchowi wiary, tymczasem niepomny teoretycznych zakazów reaktor wziął i eksplodował. Rozwalony budynek płonie, grafit z rdzenia porozrzucany, ludzie mdleją, padają martwi, a główny inżynier i jego zastępca uparcie twierdzą, że nie mogło wybuchnąć… Miesiące zajęło wgryzanie się w temat i dochodzenie do tego, jak wybuch RBMK był możliwy. Ale był i gruchnęło. Wróć! – inny porządek rzeczy! Gruchnęło – więc możliwy być musiał!

Na dużo spokojniejszym od energetyki jądrowej gruncie audiofilizmu na szczęście nie dochodzi do tak dramatycznych zdarzeń, niemniej i tu nie brak teoretyków, zdaniem których to czy tamto nie jest możliwe wbrew oczywistym faktom. Nasz temat jest pokrewny, ale jeszcze bardziej spokojny. Na bazie tego, że drewno lipowe daje sprawom muzycznym pożytek, będziemy musieli rozstrzygać, w jakim stopniu dzieje się tak w przypadku ERZETICH Phobos.

Coś jeszcze pociągnijmy, dorzućmy parę linijek. Dlaczego akurat Phobos? Ano chyba dlatego, że ten syn Marsa i Afrodyty – najgroźniejszego boga i najpiękniejszej bogini – był w greckiej mitologii synonimem lęku. Od niego wszystkie fobie fobiami, a kto się ma bać tym razem i dlaczego, to dośpiewajcie sobie sami.