Recenzja: ERZETICH Phobos

Budowa

Ostatni krzyk mody – ekologiczne pudełka, dzięki którym wrócą lodowce i znów zapolujemy na mamuty. Czy jakoś tak.

Słuchawki są planarne, co dziś zupełnie nie dziwi. Wysyp mamy już takich i tyczy wszystkich działów. Najdroższe HiFiMAN Susvara kosztują trzydzieści tysięcy, najtańsze Fostex T50 niemal sto razy mniej. Pomiędzy liczne grono, a w wyższych jego partiach te teraz opisywane ERZETICH Phobos za 8990 PLN. To dużo mniej niż za Susvary i mniej niż za inne flagowe, a nawet sporo nie-flagowych; lecz z założenia nie dlatego, że Phobos to niższy poziom, a jedynie gdyż marka się jeszcze nie wypromowała, więc tak jest bardziej asekuracyjnie, a przede wszystkim konkurencyjnie. Sama jakość ma być natomiast analogiem, to znaczy bez pardonu konkurować z każdymi wycenionymi drożej.

Zacznijmy od opakowania. Słuchawki przychodzą w dużym pudle z surowego kartonu bez żadnych umizgów do luksusu. To niewątpliwy ukłon w stronę wyłażącej teraz z każdego kąta ekologii i nie podnoszenia kosztów, a zatem dbałość o planetę – ostatni szlagwort tych, co ją zapaskudzili. Względem takich Focal Utopia czy Fostex TH-900 jest skromnie lecz przyzwoicie. Pudełko pasownie się zamyka i bez problemu otwiera, w środku wyściółka z pianki, słuchawki i odpinany kabel. Poza faktem, że jest o wiele większe, niepolakierowane (poza czarnymi nadrukami) i nawet bez naklejki, dokładna analogia do opakowań Grado, tak kiedyś wyśmiewanych, a teraz w głównym trendzie. Względem ich droższych modeli nie znajdziemy tu przedłużacza i brak przejściówki na mały jack, za to kabel jest odpinany. Łączówki są duże i wygodne, typu 4-pin XLR mini; te same co u wysokich modeli Audeze i Meze – więc o zamienny kabel nie będzie specjalnie trudno, a Tonalium już czeka. Czy taka zamiana coś poza zmianą wyglądu i długości dać może, o tym w rozdziale odsłuchowym, ale można zakładać, że zmieni się coś, albo więcej.

Odnośnie samych słuchawek – te są duże i ciężkie. Tu nie ma co udawać, że ergonomię dopieszczono i że jest miary Staksa czy choćby topowych Meze. Zadbano jednak o rozpoznawalny wygląd, pewien styl i wygodę. Stylistyka jest jednocześnie brutalna i sympatyczna. Szerokie oprawy muszli ze starzonego drzewa obdarowują wizualną głębią i pewną tajemniczością.  Wydają się bardzo ciężkie, a wcale takie nie są. Wydają się niewygodne, tymczasem po przywdzianiu wygoda. Wydają się nieco amatorskie, ale przy bliższym oglądzie widać, że to kawałek czegoś niecodziennego w naszym okienku rzeczywistości.

W środku? – No jakże! Oczywiście słuchawki!

Od wewnątrz przytwierdzono do nich mięciutkie, grube pady obszyte ekologiczną skórą; od zewnątrz duże, szczelinowe, aluminiowe maskownice ze zgaszonego szarością srebra w dopasowany kształtem wzór z centralnym napisem Phobos.  Całość wieńczy metalowy pałąk z dodatkiem skórzanej opaski i regulacją śrubową na bocznych prowadnicach. Jedyny w zestawie kabel ma dwa metry długości i strukturę wewnętrzną solid core, albowiem sztywny jest i sprężynujący, co jednak specjalnie mu nie szkodzi. I tak od razu go zastąpiłem lepszym, pomny zarówno niedobrych ostatnich doświadczeń z kablami firmowymi Focala, jak i sugestii zawartej w uwadze samego producenta: „connectors similar to other big manufacturers for easy cable upgrade”. O własnościach brzmieniowych tej zamiany coś oczywiście wspomnę i będzie tego sporo.

Brane do ręki Erzetich Phobos wydają się czymś retro. Coś mają w sobie z obiektu muzealnego, coś z rustykalnego wzornictwa, coś z surowości dawnych czasów. Wszystkim tym budzą respekt i jednocześnie szacunek, i wszystko to się składa na pewną osobliwość, w obliczu której nie pozostajesz na pewno obojętnym. A zważmy, że dzieje się tak bez najmniejszego udziału prostackiej krzykliwości – słuchawki są jak najdalsze od bycia bijącym po oczach blichtrem. Po założeniu dwa zaskoczenia: okazują się lżejsze niż wyglądają i przede wszystkim wygodniejsze. Nie znikają kompletnie z głowy, bo są na to za ciężkie, ale siedzenie w nich przez wiele godzin nie powoduje żadnej krzywdy. Zajęci muzyką czy komputerowym swawoleniem przestajemy je zauważać, zostaje tylko dźwięk. A że ten jest do sprawy kluczem, najuważniej mu się przyjrzymy. Tym bardziej, że koszt jego lokuje się wyraźnie poniżej dziesięciu tysięcy, a towarzyszy mu fama, że inni, w tym także dużo drożsi, dostaną zaraz lanie.

Mające groźną nazwę.

Dorzućmy kwestie techniczne. Za wiele nie ma do dorzucenia; poza wagą 690-ciu gramów i impedancją 45 Ω dostajemy od producenta jedynie informację o konstrukcji planarnej z użyciem wielkich, supercienkich membran napylonych tytanem, potencjalnej długowieczności i ponadczasowym wzornictwie. To ostatnie już sami wiemy, długowieczność na pewno zaletą, a niska impedancja to signum naszych czasów i ewentualna nadzieja możliwości zagrania z mocnego DAP-a. Reszta – te wszystkie wynurzenia o wielkim paśmie przenoszenia i nadzwyczajnej akustyce – tutaj zastąpiona została solenną obietnicą nadzwyczajnej jakości dźwięku, którą też ocenimy sami. Byśmy jednak nie pozostali z tym samopas, producent sugeruje, że będzie to dźwięk „analytically detailed, firm and balanced”. Dorzuca także informację, że słuchawki powstały metodą prób i błędów z ocenianiem po drodze rezultatów przede wszystkim na ucho, w miejsce tradycyjnego zdawania się na wyrok laboratoryjnych pomiarów, choć i te uwzględniano. Za najważniejszy certyfikat jakości służyły jednak uszy oceniających postępy profesjonalnych muzyków, a teraz dołączają do tego liczne recenzje z pochwałami (których pozwoliłem sobie nie przeczytać).