Recenzja: ERZETICH Phobos

Odsłuch: Z Astell & Kern AK380

I niepowszedni wygląd.

Tradycja jest tradycją. Zaczynamy od sprzętu przenośnego; nie bez obaw – wszak to planary; nie bez nadziei – wszak niska impedancja.

Postanowiłem porównać trzy pary słuchawek, wszystkie grające poprzez Tonalium. Na pierwszy ogień poszły Focal Stellia, zdiagnozowane jako ze sprzętem przenośnym bardzo dobre, a przy tym kablu jeszcze lepsze. Pierwszorzędnie i w swoim stylu zagrały, to znaczy bez szukania ekscytacji innych niż muzykalność, moc, nasycenie i scalenie obrazu. Duża scena z dość bliskim pierwszym planem, duże widowisko i duże w nie zaangażowanie. Bardzo dobre łączenie spójności muzycznego przedsięwzięcia i jednolitości pasma z separacją dźwięków i ekspozycją detalu. Duża dźwięczność, długie wybrzmienia, mieszanka ciemnej lecz doświetlanej głębi dalszych planów z dość mocnym, ale niemal całkowicie pozbawionym jaskrawości planem bliższym. Czucie w tym każdej niedoskonałości nagraniowej, ale jedynie mimochodem, nie ogniskujące na sobie uwagi. Jak na nie bardzo dużo sopranów (których pewne odfiltrowanie w niektórych układach sprzętowych ich piętą achillesową) i poprzez te soprany rodząca się owa dźwięczność, podkreślana przez długie, poetyckie wybrzmienia. Mocny na drugim skraju bas, całościowa trójwymiarowość, głębie wszelkiego rodzaju, bardzo wysoka nota ogólna, zwłaszcza że bezpośredniość zupełna.

Puszczone jako drugie Meze Empyrean ukazały lepsze scalanie pierwszego planu z dalszymi, w tym wokalu z akompaniamentem. Oczywiście można woleć bliższy, bardziej wpierany do głowy plan pierwszy, ale Meze na pewno lepiej ukazywały perspektywę, dającą lepszy całościowy ogląd. Bardziej też podobała mi się ich spokojniejsza melodyka, choć znów ta minimalnie podostrzająca się i operująca na pierwszym planie większą bryłą od Stellia mogła komuś wydać się lepszą. Ogólnie biorąc francuskie słuchawki grały bardziej dożylnie i blisko, rumuńsko-rosyjskie bardziej całościowo, perspektywicznie i z bardziej poetyckim dźwiękiem. Można tę poetykę opisywać jako spokojniejszą, bardziej powłóczystą i subtelniejszą, a o stylu Focal powiedzieć, że bardziej był dosadny, wpierający się w głowę, intensywniej wszystko akcentujący. Mnie ten od Meze wydał się przede wszystkim elegantszy, ale dawany przez zamknięte Focal na pewno zwolennikom bezpośredniości i ataku spodobałby się bardziej.

A wewnątrz wielkie membrany napylone tytanem.

Na tle wyraźnie droższej konkurencji dysponujące tym samym przewodem wysokiej klasy Erzetich Phobos pokazały coś, co śmiało można nazwać mieszanką tamtych stylów. Plan pierwszy przybliżyły, podciągając go do słuchacza prawie tak samo jak Stellia, i jak one względem Meze podkręcały przekaz, za sprawą wyższej, bardziej nasyconej sopranami średnicy. Wraz z tym redukcja całościowego spokoju oraz mocniejszy kontrast światło-cienie, z wyczuwalną, ale przyjemną, szorstkawością tekstur, przy wyższych głosach i mocniejszym ataku. Ale zarazem bardziej jak u Meze, a nie jak u Focal, obrazowała się całościowa perspektywa. Większa towarzyszyła temu delikatność, znaczona kruchą sopranową nutą; mocniejsze też było tego skontrastowanie z tak samo mocnym i wypełnionym jak u obu tamtych basem. Podobniejsze natomiast do stylu Stellia podkreślanie szczegółów oraz z własnego repertuaru brana wzmożona przenikliwość, mieszana z poetycką jak u Meze nutą i podobnym brakiem przewagi spraw bliskich nad dalekimi.

Z tego wszystkiego wyłaniały się sprawy zasadnicze. Primo – najwięcej sopranów i w efekcie najwyższe głosy oraz najbardziej jaskrawe światło, tonowane jednak przez całościowo ciemną atmosferę i głębię brzmienia. Secundo – jakość ogólna ani nie lepsza, ani nie gorsza. Brzmienie w dość oczywisty sposób inne od obu porównywanych, oferujące własny styl; ale jakością podobne, bo przy przechodzeniu z jednych na drugie nie pojawiało się wrażenie „te lepsze”. Tamtego dnia, przy odtwarzaczu przenośnym, najbardziej spodobały mi się Meze, ale może innego któreś z pozostałych? I jeszcze trzecia sprawa – wszystkie trzy jak najbardziej pasowały do tego AK380 pod względem wyłanianego brzmieniowego kształtu oraz wymogów mocy. Focale najmniej jej potrzebowały, ale tylko nieznacznie, natomiast Meze i Erzetich na identycznym poziomie, czyli sporym, ale nie jakoś skrajnie. DAP średniej mocy bezproblemowo się wyrobił, żaden KANN CUBE nie był konieczny.  (Aczkolwiek szkoda, że go nie mam.)