Recenzja: Dubiel Accoustic Eurydice

Brzmienie i słuchawkowe peregrynacje

Dość wygłupów, bo nie pasują one do naszego tematu. Wiadomo wszak, że słuchawki elektrostatyczne uchodzą za elitarne i najbardziej arystokratyczne spośród wszystkich słuchawek. Akurat mam okazję to sprawdzić, bo sam jestem posiadaczem wysokiej klasy toru dla słuchawek dynamicznych, a tor ten potrafi także obsługiwać słuchawki ortodynamiczne, których jednego z najznamienitszych reprezentantów właśnie goszczę. W dodatku mam też jeszcze dwa inne znakomite wzmacniacze dla ortodynamików, czyli całe słuchawkowe grono dyskusyjne. Do pełni porównawczego szczęścia zabrakło jedynie legendarnych Sony MDR-R10 i ich następcy Sony Qualia, co stanowi niestety nieobecność bolesną, jako że są to bodaj jedyni przedstawiciele słuchawkowego świata zdolni konkurować z najlepszymi elektrostatami pod względem wyrafinowania.

Porównania odłóżmy jednak na razie na bok i skupmy się na brzmieniu samej Euridice oraz obsługiwanych przez nią słuchawek. Będą nimi Stax Omega II (najstarsza wersja) i Stax SR-009.

Ale, co też ja mówię! Przecież odkładanie porównań już w tym momencie okazuje się niemożliwe. Natychmiast nasuwa się bowiem chęć porównania samych elektrostatów, czyli starego i nowego flagowca Staksa.

Jest to sprawa intrygująca sama w sobie i tym pikantniejsza, że wokół ich relacji narosły przybierające nieraz dramatyczny wręcz wymiar kontrowersje; i podczas gdy jedna grupa elektrostatycznych entuzjastów utrzymuje, że dawne flagowce, w postaciach Omegi II oraz jej antenatki SR-Ω, były lepsze, inni gotowi są umierać za wyższość nowych SR-009.

Ledwie kilka dni temu czytałem obszerny artykuł napisany przez zawodowego muzyka, w którym drobiazgowo wykładał on wyższość Omegi II nad SR-009. Racją tej wyższości miała być przede wszystkim muzykalność oraz lepsze utrafianie w tonację, konstatowane na podstawie porównań z żywą muzyką. W odpowiedzi pojawiła się natychmiast lawina komentarzy, z których większość napisali dotknięci do żywego zwolennicy „dziewiątek”, a były one, jak się łatwo domyślić, w duchu „bzdura” i „jak mogłeś”.

Przypomnę w tym miejscu, że sam pozwoliłem sobie swego czasu kręcić nieco nosem na nowe SR-009, aczkolwiek raczej w mierze pewnej ezoteryczności ich dźwięku aniżeli doboru tonacji.

W sumie wybornie zatem się składa, że mam teraz oba przedmioty zażartego sporu u siebie i mogę ich rywalizację rozsądzać za pośrednictwem Eurydyki, o której zdążyłem już usłyszeć, że w bezpośredniej konfrontacji z Orfeuszem i Staksem T2 walczyła jak równy z równym; czegóż zatem chcieć jeszcze od składu sędziowskiego dla takich rozstrzygnięć?

W zmagania zaangażowany został także odtwarzacz Ayon Audio CD-3s, a więc źródło wybarwione neutralnie i dynamiczne, całkiem odpowiednie do roztrząsania zawiłości na okoliczność podobnych sporów, a trzeba też powiedzieć, że goszcząca u mnie Eurdice jest własnością wytrawnego audiofila, w związku z czym obdarowana została najwyższej klasy lampowymi zamiennikami, jak również lepszym od normalnego wewnętrznym okablowaniem Kimbera oraz lepszym potencjometrem marki Noble. By do reszty rozjuszyć co zagorzalszych nieprzyjaciół audiofilizmu dodam jeszcze, że zaopatrzono ją też w wykwintny bezpiecznik Synergestic Research za kilkaset złotych. Zgroza!

„J’ai perdu mon Eurydice…” – śpiewała fenomenalna Maria Callas, ale nasza Euridice nie przepadła. Podpiąłem ją do prądu, włączyłem, odczekałem aż się lampy rozgrzeją i też zaśpiewała. Zaśpiewała pięknie. Przede wszystkim i co najważniejsze odesłała w przeszłość moje krytyki względem braku materii u SR-009. Poprzednio słuchałem tych słuchawek z firmowymi wzmacniaczami Staksa – SRM 717 i SRM 007tII – i czy to skutkiem ich sposobu napędzania, czy za sprawą być może nie do końca przeprowadzonego procesu wygrzewania samych słuchawek, cały czas odnosiłem wrażenie, że dźwięk jest zbyt przeźroczysty, czyli wyrażając się w kategoriach ontologii Arystotelesa, posiada formę, ale nie posiada materii, bądź nieco precyzyjniej się rzecz ujmując, posiada materię, jednak w stopniu zbyt skąpym dla należytego wypełnienia nią formy. Z Euridice na szczęście tego nie ma, a na dokładkę jest coś bardzo cennego. Cała przestrzeń, całe muzyczne medium, okazuje się ożywać. Pisałem już kiedyś o tej „żywej przestrzeni” i stwierdziłem wówczas, że jest ona najważniejszym z wyznaczników high-endowego brzmienia, stanowiącym ostatni szlif i probierz jego obecności. Oczywiście nie jest tak, że ze wzmacniaczami Staksa ta żywa przestrzeń nie występuje. Jednak Euridice kreuje ją w stopniu dużo bardziej wymownym i się narzucającym. Po prostu piękniej.

Syn akurat wrócił z muzycznej sesji i z ciekawości założył nowego flagowca.

– No, te to teksturują – powiada. – I jeszcze mają taką przyjemną wibrację.

– Taką jak żywa muzyka? – pytam.

– No, aż taką to nie, bo jak uderzę w bęben basowy, to mi z płuc powietrze wyciąga, a tego to się na żadnej aparaturze zrobić nie da.