Recenzja: Dubiel Accoustic Eurydice

  Brzmienie i słuchawkowe peregrynacje cd.

Jednak fakt pozostaje faktem: SR-009 napędzane przez Dubiel Accoustic „Euridice” ożywiają przestrzeń w stopniu tak uderzającym, że nie sposób tego przeoczyć ani się tym nie zachwycić. Każda drobina powietrza wydaje się wibrować i migotać, wydobywając z nicości i ożywiając nie tylko same dźwięki, ale całe medium. Pod tym względem Omega II jest nieco słabsza, aczkolwiek ona też to znakomicie potrafi, a jedynie nie w takim stopniu. Poza tym ma lekko kremową barwę i dźwięk bardziej miły, co można też nazwać większą muzykalnością.

W odróżnieniu od SR-009 starsze Omegi są bardziej jak słodkawy likier a nie górska krynica i tu muszę się trochę nie zgodzić w kwestii barwy i doboru tonacji z panem muzykiem od artykułu, choć oczywiście na sprzęcie którego używał (Blue Hawaii) mogło być inaczej. Sądzę, że ma on rację w tym sensie, że całościowa tonacja „dziewiątek” jest nieco podwyższona, natomiast barwa dźwięku względem lekko ocieplonych i słodkawych Omeg jest chyba prawdziwsza.

Zarazem trzeba napisać, że taki neutralny barwowo i niesłychanie migotliwy, a przy tym super szczegółowy i wyraziście zobrazowany muzyczny przekaz, jaki budują SR-009 wespół z Euridice, ma tendencję do ściągania na słuchającego zmęczenia. Podobnie było kiedyś z moimi AKG K1000 przed wymianą kabla na Entreq Constantin i lampy w Crofcie na 5965 Telefunkena. W tym przypadku najbardziej narzucającą się sugestią wydaje się wymiana dosadnego i trochę za bardzo sypiącego ziarenkami szczegółów Ayona na źródło bardziej analogowe i muzykalne. Całkiem dobrze, choć nie wzorowo, spisał się on w parze ze starszą Omegą, ale do 009 lepszym wyborem byłby odtwarzacz z jeszcze wyższego pułapu. Nie chcę przez to powiedzieć, że w tym torze wybrałbym dla Euridice Omegę II w miejsce SR-009. Co to, to nie. Nie chcę też twierdzić, że 009 brzmiały w taki sposób, że to zmęczenie czuć było natychmiast. Nic z tych rzeczy. Od razu widoczna była jedynie wyjątkowa ekstensja wysokich tonów i wyjątkowo wyrazisty obraz całości. Kwantum szczegółów i ostrość obrazu były porażające. Natomiast żadnego braku kultury czy agresji w tym nie było. Jedynie natłok informacyjny i ofensywny charakter sprawiały, że po pewnym czasie zaczynało się odczuwać zmęczenie. Ale, jak powiadam, to znana mi z K1000 sprawa i kiedy muzyczny przekaz niesie w sobie aż tyle informacji, zawsze wymaga to dodatkowych zabiegów, w tym wypadku będących jedynie kwestią źródła i okablowania, a więc rzeczą do łatwej eliminacji.

Że na pewno tak jest przekonałem się przełamując własne lenistwo i podpinając Euridice do swojego odtwarzacza kablami van den Hul „First Ultimate”. Nic stosowniejszego w mierze łagodzenia pod ręką nie miałem, ale to w zupełności wystarczyło. Spadło wprawdzie bogactwo teksturowania i ogólna migotliwość, podobnie jak wyśrubowanie sopranów i dynamika, ale w zamian dźwięk się wypełnił, uczynił milszym, a całościowy przekaz SR-009 przesunął się w stronę prezentacji Omegi, wciąż przy tym pozostając bardziej wytrawnym w sensie smaku i nie ocieplonym. Z kolei Omega sama w takim zestawieniu zagrała… A to ci heca! Zagrała bardzo podobnie do SR-009, azarazem bardziej naturalnie, głównie za sprawą mniejszego echa, które wprawdzie także towarzyszyło jej graniu, ale nie było aż tak wszechobecne i zaborcze.

No i mamy jak raz wytłumaczenie, dlaczego jedni wolę starego a drudzy nowego flagowca. Te słuchawki w zależności od kabli i źródeł mogą grać bardzo różnie lub bardzo podobnie. Wprawdzie stary flagowiec zawsze okazuje się bardziej melodyjny i spokojny, a nowy bardziej przenikliwy i zaangażowany w ukazywanie technicznej strony dźwięku, jednak w jakim stopniu przekłada się to na satysfakcję odsłuchową, zależy od sprzętu towarzyszącego i oczekiwań słuchacza. Mnie na przykład SR-009 z Ayonem podobały się bardziej, bo przy – nie bójmy się tego powiedzieć – jego dość chłodnym i laboratoryjnie precyzyjnym sposobie grania ich technologiczna przewaga stawała się dobitna, a jednocześnie melodyjność i słodycz Omeg wydawały się jakieś sztuczne i nie na swoim miejscu. Natomiast z Cairnem ustawionym na łagodniejsze filtrowanie cyfrowe (zawsze w tym ustawieniu go słucham), Omega odzyskiwała czar, a z kolei echo w dziewiątkach stawało się przedobrzone i nienaturalne. Syn był podobnego zdania, jednoznacznie stwierdzając, że prezentacja Omegi z Cairnem jest bliższa rzeczywistości muzycznej z jaką ma do czynienia.