Recenzja: Dubiel Accoustic Eurydice

Porównywania słuchawek ciąg dalszy

No to bierzmy się do roboty. W przypadku Euridice i jej staksowskich podopiecznych zrobimy dwie sesje – z Cairnem i Ayonem – bo tak będzie ciekawiej.

Zacznijmy od Cairna, bo akurat on jest podpięty. Na płycie normalnej, a była nią Mozart Klawierkonzerte Nos. 20 & 25,  początkowe oklaski w wydaniu SR- 009 wydały mi się lepsze – okazalsze przestrzennie i pogłosowo, jakby wyraźniejsze i bardziej atakujące obecnością. Ale…, ale czort mnie podkusił (i w sumie dobrze zrobił), by posłuchać wspaniałej gry Michelangelego. Natychmiast okazało się, że fortepian „dziewiątek” jest nieprawdziwy, bo zbyt sopranowy. Dominacja sopranowego spektrum była nachalna i przytłaczająca, zabijając trójwymiarowość dźwięku. Puszczona zaraz potem Omega przyniosła wyzwolenie – przestrzenność samego dźwięku i równowagę tonalną. Prawda, że lekko ocieploną, ale mimo to bardziej prawdziwą.

Sięgnąłem po kolejną płytę – koncertowe wykonanie muzyki filmowej Hansa Zimmera The Wings of a Film. I tu zaistniała sytuacja odwrotna. Tym razem to audytorium w wydaniu Omeg biło prawdziwsze brawa. Lecz znów na tym poprzestać nie zdołałem, bo skoro już, to czemu nie? Wysłuchałem przeto w skupieniu chyba największego przeboju Zimmera – „You’re so cool!” – i wówczas okazało się, dlaczego SR-009 zdobywają tylu wyznawców. One grają niebiańsko. Ich sopranowa maestria to anielski śpiew serafinów i łopot ich skrzydeł. To wytrawny szampan musujący rojami bąbelków i mgiełka rosy nad wodospadem. To jest czar. Czysty, bezpośredni, mocny. Z niektórymi utworami, tak jak z fortepianem Michelangelego, może się to w pewnych sprzętowych konfiguracjach nie sprawdzić, ale kiedy indziej bardzo silnie pobudza zmysły i niczym kokaina zmusza podwzgórze do wyrzucania dopaminy.

Na koniec sięgnąłem po płytę pokazową Staksa, dzięki której sytuacja zagmatwała się jeszcze bardziej. Tu bowiem wyszło na jaw, że Euridice nie ma prawdopodobnie takiej holografii jak firmowe wzmacniacze, co oczywiście miłe nie jest. Tej zaś holografii która jest, więcej mają dziewiątki, dzięki czemu wypadają spektakularniej. Jednak do tego co pokazały onegdaj Sony MDR-R10 zupełnie nie udało się nawiązać.

Rad, nierad wziąłem się za podpinanie Ayona  i uwalnianie miejsca dla K1000 i HE-6. I znów wszystko od początku… Męczące to. Zmęczony jestem. Ale nic, dam radę.

Michelangeli natychmiast ukazał wyższość austriackiego Ayona nad francuskim Cairnem zarówno w mierze konstruowania złożonych obrazów muzycznych jak i pojedynczych dźwięków. Oklaski kreowane za pośrednictwem jego i SR-009 były w dużo większym stopniu zbiorem oddzielnych braw niż szumem. Także dźwięki fortepianu para ta zobrazowała dużo staranniej, nie pod postacią sopranowych igieł tylko rozciągłych form. Jednakże sopranowe przedobrzenie „dziewiątek” i tu było widoczne. Zbytnia ofensywność sopranu w tych słuchawkach –  w każdym razie z Eurydyką – pozostaje bezsporna. (Nie żeby ten sopran powinien być ostrzyżony, tylko żeby w siebie nie wsysał reszty pasma i tym sposobem nie czynił dźwięków zbyt wąskimi przestrzennie.)

Omega II w tym samym zestawieniu pokazała przede wszystkim większą przestrzeń, lokując brawa w większym audytorium, a przy tym także świetnie rozbijając je na pojedyncze klaszczące dłonie. Natomiast sopranowy przechył fortepianu i u niej był wyraźny. Ayon?

Przejdźmy do Zimmera. Omega II również tutaj wykreowała oklaski precyzyj/pnie i przede wszystkim rozlegle, na pewno lepiej sferycznie od SR-009. Te z kolei w samym utworze były bardziej prozaiczne niż przed chwilą z Cairnem, co raz jeszcze udowadniło, że audiofilskie losy wędrują dziwnymi zakosami i po krętych ścieżkach, a lepsza technika nie zawsze idzie w parze z lepszym odbiorem całości na poziomie emocjonalnym.

Na koniec Stax. (Znaczy się, płyta.)

Dziewiątki przejawiły większą dynamikę, większą ekscytację i więcej udziwnień. Mieszały przy tym fenomenalną szczegółowość i obfitą pogłosowość z pewnym niedostatkiem rozpostarcia i masy samego dźwięku, co dawało wrażenie jakiejś nadrealności, skądinąd bardzo miłej, a nawet fascynującej, bo jedynej w swoim rodzaju. Omega II zagrała bardziej zwyczajniej, ale też w podobnym stylu, nieco mniej udziwniając i bardziej rozciągając przestrzennie dźwięki, lepiej je też, choć bardzo nieznacznie, wypełniając. Oczywiście była też jak zawsze cieplejsza i słodsza.

Spójrzmy w stronę K1000. Przestrzeń braw na koncercie Michelangelego miały one niewątpliwie największą, a same dźwięki fortepianu w ich wyważeniu tonalnym i trójwymiarowości pobiły oba Staksy dosyć wyraźnie. Ogólne wrażenie (zarówno na tej płycie jak i na koncercie Zimmera) było względem Staksów takie, że elektrostaty robią z wszystkiego teatr i nadmiernie wszystkim się ekscytują, dodając pogłosy i świdrując soprany gdzie tylko mogą, podczas gdy K1000 grają „normalnie”, bez zdenerwowania i podniecania się każdym drobiazgiem. W efekcie ich „żywa przestrzeń” jest spokojniejsza i mniej epatująca echem, co można brać zarówno za atut jak i wadę. Zależy czego się szuka. Jeżeli czarodziejskości, piątego wymiaru i szmeru ćmy skrzydeł, to Stax na pewno jest lepszy. A jeżeli prozy życia zaprawionej muzyczną poezją, to lepsze będą AKG.

Na płycie samego Staksa AKG postawiły orkiestrę znacznie dalej, dźwięki uczyniły bardziej masywnymi i znów bardziej rozciągniętymi przestrzennie, mniej za to było czaru i pogłosowości. Zatem nihil novi sub sole. Ich oklaski niestety okazały się realniejsze. Piszę „niestety”, bo wolałbym żeby Staksy miały lepsze. Mógłbym wówczas marzyć o ich zakupie, a tak to nie bardzo marzę, aczkolwiek ich czarodziejskość jest niewątpliwie uwodzicielska i kusząca. Ale pamiętam też jaki z tych oklasków spektakl uczyniły R-10 i jak AKG nie mogły się po tym pozbierać.

No to jeszcze HE-6 na wzmacniaczu Shiit Mjolnir z Ayonem po kablach symetrycznych. Oddech przestrzeni na koncercie Michelangelego okazał się nieco słabszy niż u „dziewiątek”; taki bardziej powszedni, bez tego wspaniałego wiaterku i echa. Też znakomity i bardzo szczegółowy, ale wyzbyty owej nuty elektrostatycznego szaleństwa, budującego aurę niezwykłości. Wielkość sali koncertowej była analogiczna, ale wrażenie „bycia tam” nieco słabsze, a fortepian brzmiał u jednych i drugich wyżej niż u K1000 i nie posiadał takiej dźwięcznej przestrzenności, tylko bardziej uciekał w górne rejestry, prawdopodobnie za sprawą odtwarzacza. (AKG na stałe były podpięte do Cairna.)

Na koncercie Zimmera okazało się z kolei na czym polega różnica wibracji. U SR-009 wibrowanie odbywa się głównie w zakresie sopranowym, przydając prezentacji delikatności i misternego czaru. Tymczasem u ortodynamików jest ono genetycznie powiązane z niskimi tonami i tutaj czuć głównie wibrację basu. Jedno i drugie jest bardzo przyjemne, a co kto woli, jego sprawa. Osobiście miałem apetyt na jedno i drugie. Zarazem z elektrostatami jest na pewno bardziej „niesamowicie”, co przy ich sopranowej gracji musi tak właśnie wyglądać.

No i jeszcze na deser Stax ze swą płytą dla słuchawek. Nic nowego się tu nie podziało. Audytoria HE-6 i SR-009 pozostały zbliżone wielkościami, a różnice prezentacyjne wytrwały przy swoich stylach.