Recenzja: Dubiel Accoustic Eurydice

Wygląd i technologia

Ponieważ promotorzy powstania wzmacniacza dysponują słuchawkami Sennheiser Orfeusz, od początku było jasne, że musi mieć on wyjście dopasowane do ich odmiennych niż królujące teraz samotnie Staksy wymagań prądowych. Oczywiście drugie wyjście dla Staksów też mieć musiał.

Sama technologia konstrukcji jest lampowa i klasyczna dla elektrostatycznych wzmacniaczy: Dwie lampy sterujące (ECC83 lub 6SL7 do wyboru), cztery lampy mocy (PL841 albo PL84) oraz pojedynczy prostownik 5W4. Żadnych tranzystorowych przymieszek, żadnych zewnętrznych zasilaczy – pojedynczy, czysto lampowy wzmacniacz.

Euridice patrząc od góry ma obrys niemal kwadratu, a spoza królujących na pierwszym planie lamp wyłania się duży transformator nawinięty miedzianym drutem. Wierzchnią pokrywę wzmacniacz ma chromowaną a boczki drewniane. Od frontu znajdujemy typowy dla Dubiel Accoustic panel pokryty przeźroczystym akrylem z czarno lakierowanym tłem ozdobionym logo firmy. Po lewej umieszczono na nim dwa odmienne prądowo wejścia słuchawek (dla Orfeusza i Staksa w wersji Pro), skobelkowy przełącznik wyboru tychże i skobelkowy włącznik zasilania. Pośrodku króluje duże logo, a na prawo od niego mamy małą diodę informującą o prądowej aktywności. Już całkiem po prawej namawia nas do ustawienia właściwej głośności niewielkie pokrętło potencjometru, które okazuje się chodzić ze sporą siłą oporu, przy czym narastanie sygnału jest powolne, co pozwala dobierać siłę dźwięku z należytą precyzją, bez huśtania się na lewo i prawo.

Z tyłu, poza niezbędnym wejściem zasilania i położonym ponad nim gniazdem bezpiecznika, mamy dwie pary złącz RCA, z których jedno ma wtyki złocona a drugie rodowane. Na życzenie można też otrzymać wejścia symetryczne. Całość waży dwanaście kilogramów i po włączeniu rwie oczy lampową łuną.

Ze spraw użytkowych trzeba jeszcze wspomnieć, że ustawić Eurydykę jest najlepiej tak, by siadając do słuchania znaleźć się jakiś minimum metr od niej. Nie dlatego żeby żona nie była zazdrosna, choć i to może się zdarzyć, tylko z uwagi na fakt leciutkiego buczenia transformatora i to na dodatek dosyć wysokim dźwiękiem. Dobrze mnie zrozumcie – nic nie buczy w samych słuchawkach; tutaj żadnego brumu nie ma i panuje zupełna cisza. Cichutko pomrukuje jedynie sam transformator, bo taka jego fizyczna uroda, a ponieważ słuchawki elektrostatyczne zupełnie nie odcinają od otoczenia, lepiej zachować pewien dystans, by w pauzach i wyjątkowo cichych partiach muzycznych nic nie zakłócało rozkoszowania się dźwiękiem. Z odległości metra nic już nie słychać, toteż nic nie zmąci waszej zabawy.

Tytułem dygresji. O transformatorach był kiedyś taki średniego kalibru dowcip z serii pytań do redaktora Rumiana, postaci z radiowego „Podwieczorku przy mikrofonie”, audycji jeszcze dużo starszej niż Dubiel Accoustic, starszej nawet niż ja.

– Panie Rumian, dlaczego transformator buczy?

– Gdyby Pani miała tyle okresów na sekundę, to by Pani też buczała.

A skoro już nam zeszło na redaktora Rumiana i jego czasy audiofilizmu łupanego, może przytoczę jeden z jego najbardziej klasycznych dowcipów:

– Panie Rumian, czy można zajść w ciążę od kropli waleriana?

– Można. Zależy, czy Walerian jest płodny.