Recenzja: Dubiel Accoustic Eurydice

Porównanie ze wzmacniaczem Staksa

Wszystko co napisałem powyżej w dużo większym stopniu odniosło się do porównywania słuchawek niż opisu wzmacniacza, któremu przecież recenzja powinna być poświęcona. Naturalnie zdawałem sobie z tego sprawę, a im więcej pisałem o słuchawkach, tym bardziej narastała we mnie irytacja. Na koniec nie zdzierżyłem i zwróciłem się do kogo trzeba o wypożyczenie staksowego wzmacniacza. Jako że ich posiadacze to ludzie audiofilsko spełnieni, wolni od frustracji związanych ze swoim hobby, a przy tym mili i uczynni, zgodę otrzymałem natychmiast. Dzięki temu mogłem nareszcie nie działać w próżni, tylko skonfrontować zawodników. Zarazem zaszła okoliczność kolejna, ta oto, że przybył do mnie po recenzję odtwarzacz Accuphase SACD DP900/DC901, czego głupotą byłoby nie wyzyskać. Tak więc zarówno wzmacniacz Staksa SRM-007t, jak i Euridice, zostali do finałowego porównania podpięci w nowego flagowego Accuphase. Euridice kablem RCA Acrolink 8N-A2080III Evo, a Stax symetrycznym Audience Au24 XLR.

No to cóż, nie ma na co czekać, bierzmy się do kolejnych porównań.

Zacznijmy od brzmienia Omegi II na obu wzmacniaczach.

Z jej firmowym zagrała w tradycyjnym stylu, to znaczy z leciutko złoconym dźwiękiem, nutką ciepła i bardzo przestrzennie. Ale pierwsze wrażenie było całościowo inne i głosiło:

– No nareszcie gra to jak powinno; bogato, czarodziejsko, ujmująco w każdym względzie i  zachwycająco w każdym aspekcie. Krótko mówiąc, dzielony Accuphase okrutnie rozprawił się z Ayonem i Cairnem, dobitnie ukazując czym różni się prawdziwy high-end od udawanego. Ale my teraz nie o tym, tylko o wzmacniaczach dla elektrostatów. A gdy chodzi o nie, to różnica okazała się taka, że w porównaniu z Euridice staksowski SRM-007t gra trochę jak zza zasłony. Pierwszy plan lokuje nieco dalej i realizm niestety przy okazji też.

– Stety, niestety; dla imć Dubiela na pewno stety, bo może dzięki temu chełpić się lepszością swojego dzieła względem sławnych Japończyków, a dla nich na pewno to przykre, choć zapewne jeszcze o tym nie wiedzą.

Ten dubielowy realizm bierze się z czystszego brzmienia, większej sopranowej otwartości i odrobinę jaśniejszego kolorytu, ale jaśniejszego w taki sposób, że lepiej utrafia w tonację. Poza tym szczegóły są wyraźniejsze, jest więcej powietrza dla nabrania muzycznego oddechu i ma to powietrze nade wszystko górską przejrzystość. Wzmacniacz Dubiela lepiej także potrafi ukazać delikatność rzeczy delikatnych i potęgę potężnych, w zjawiskowy sposób łącząc te dwa przeciwbieżne aspekty. Ogólnie rzecz biorąc jest ciekawszy i lepszy technicznie, co jak napisałem gdzieś tam powyżej, niekoniecznie chadza ze sobą w parze. Tym razem jednak idzie, a ciekawość swą zawdzięcza Euridice nie tylko prostemu realizmowi czystszych dźwięków, lecz także lepszej pogłosowości i pewnej tajemniczości za tym idącej. Zarazem nie znalazłem w jej brzmieniu gorszej holografii ani mniejszej przestrzeni, o co ją podejrzewałem. Na pewno nie z Accuphase. Ten zaś Accuphase, niczym szaman uzdrowiciel, za jednym dotknięciem uleczył wszystkie wcześniejsze sopranowe bolączki i wyszczuplenia dźwięku, czyniąc wszystko akuratnym i takim jak trzeba, by było wspaniałe i zachwycające. W skład tego wchodziła także lepsza chropowatość tekstur i głębsza ich rzeźba, dzięki czemu o wzmacniaczu Staksa można powiedzieć, że ma charakter głównie rozrywkowy i relaksujący, podczas gdy Euridice to wyczynowiec o akrobatycznych zdolnościach, potrafiący wydobywać z nagrań wszystkie zawarte w nich pokłady artyzmu i muzyczne głębie.

Posłuchajmy teraz, czy i z nowym flagowcem Staksa idzie temu Accuphase tak dobrze.

Ten odsłuch w moim mniemaniu to przedostatnia szansa flagowych SR-009 na wykazanie własnej lepszości. Jeśli nie teraz, to już tylko z przystawką LTR i jakimś wybitnym wzmacniaczem kolumnowym będą mogły tego dowieść.

Czuj duch i niech żywi nie tracą nadziei. Pokaż się nasza „dziewiątko”.

Dubiel Accoustic Euridice wespół z dzielonym Accuphase opowiedziały o dziewiątkach taką oto krótką historię:

Te słuchawki względem swojego poprzednika sprawiają, że każdy dźwięk otoczony jest dodatkową cieniującą obwódką, lub mówiąc inaczej – każdemu dźwiękowi dodany zostaje pogłos, co czyni go takim, jakby wydobywał się z większej głębokości. Jednocześnie rysowane są te dodatkowe obrzeża wyrazistszą kreską niźli obrzeża u Omeg, przez co bardziej separują dźwięki, podkreślając i tak bardzo silną analityczność nowego modelu flagowego. W efekcie „jego” muzyka traci jednolitość oraz naturalny kształt brzmieniowej powłoki, a w konsekwencji muzykalność. Nie brzmi to źle, potrafi być wręcz bardzo inspirujące, a wokale z taką dodaną pogłosowością, podobnie jak każda w ten sposób zaaranżowana produkcja muzyczna, wypadają intrygująco, nie jest to jednak żywa muzyka i prawdziwy muzyczny obszar, tylko klasyczny nadrealizm. Syn był nawet zdania, że chwilami się w ogóle tego słuchać nie da, a według mnie tak źle nie jest, ale stary flagowiec gra naturalniej i melodyjniej. Nie ma w nim przesady i chęci epatowania za wszelką cenę; aranżacji tak rozbudowanej, że aż dziwacznej i nieprawdziwej. Odrobinę lepiej wypada to wszystko w przypadku płyt SACD, czyli w obliczu maksymalnej jakości, jednak co do zasady i tam nic się nie zmienia.

Przykro mi, musiałem tak napisać. To płynie prosto z odsłuchów i nie da się tego zmienić żadną ekwilibrystyką wolicjonalną recenzenta inną niż kłamstwo.

Po tej porażce pozostaje nam już tylko zdać relację z brzmienia tych pogłosowo zaczarowanych dziewiątek ze wzmacniaczem Staksa.

I tu okazało się, że SR-009 były z pewnością strojone pod łagodność SRM-007t, bo z nim te wszystkie przegięcia nikną i przekaz staje się naturalny. I już by można zakrzyknąć –  A jednak! – gdyby nie to, że Omega II z Euridice i tak gra lepiej niż SR-009 z SRM 007t. Nieznacznie, ale lepiej. Wokale są prawdziwsze, a cały przekaz bogatszy. Trzeba mimo to przyznać, że nowy flagowiec z własnym firmowym wzmacniaczem lampowym (ale nie tym nowym, tylko tym poprzednim), gra znakomicie, bardzo udanie łącząc własną nadrealność z jego ugodowością. Wypadkowa jest znakomita i słuchać tego można i można. Jest w tym wszakże jeden szkopuł. Żeby tak było, potrzebny jest Accuphase DP-900/DC901 i interkonekt za jakieś osiem tysięcy. Razem wypadnie akurat sto osiemdziesiąt, a ze słuchawkami i wzmacniaczem równe dwieście tysięcy. A ponieważ banknotów tysiączłotowych nie ma jeszcze w obiegu, trzeba będzie usypać kopiec z tysiąca dwustuzłotówek. I hulaj dusza! A bez tego, kichał Michał.