Odsłuch: W trybie bezprzewodowym

Jakość wykonania i cała otoczka jak zawsze u Sennheiser’a na duży plus.

   Bez kabla, a więc w roli muzycznej bazy i odtwarzacza wystąpił smartfon Sony Xperia Z2, a szukanie się przez niego i słuchawki za pośrednictwem protokołu NFC trwało króciutko, że ani byś spostrzegł.

Że grać poprzez eter (którego nie ma, co udowodnili Michelson i Morley jeszcze w 1887 roku) da się znakomicie, to każde radio czy kino domowe wykazuje na co dzień, ale z reguły bez udziału bezprzewodowych słuchawek. Co zaś oferują takie słuchawki? Momentum to nie przelewki, tylko solidny środek ligi, na której cenowym szczycie królują za ponad sześć tysięcy AKG N90. A zatem słuchawki bezprzewodowe się z cenami nie pieszczą i każą sobie płacić za te bezprzewodowe usługi, a więc w odwet wymagać można od nich twardo jakości – wymagać bez pardonu.

Zagrało lepiej niż się spodziewałem, co tym jest cenniejsze, że piszę równolegle test z użyciem słuchawek Stax SR-009 i codziennie ich słucham. A takie bytowanie na szczytach zawsze i bez woli testera podnosi próg oczekiwań, toteż rozczarowanie jak najbardziej wchodziło u mnie w rachubę. Tymczasem zagrało smacznie i bogato. Zarówno pasmo było porozciągane, jak i jego zawartość obfita. Soprany może nie mistrzowskie, ale wyraźnie obecne, z pewnymi zakusami do przestrzennej postaci, a przede wszystkim pomimo wysokich wzlotów nie dające żadnych efektów ubocznych – czyli nie męczące i nie kłujące.

Pomagała im w tym dość ciemna karnacja przekazu i sporo aksamitu w fakturach. Żadnej twardości, połyski tylko okazjonalnie i dobrze się plasujące, a całość w odbiorze raczej miękka, ale pozbawiona słabowitości. Bo bas na drugim skraju także się mocno zaznaczał i miał naprawdę basowy wymiar, co oczywiście zmuszało do szacunku dla mocy ogólnej brzmienia. W efekcie cały przekaz określiłbym jako gęsty, a kolorytem i stylem zbliżony do Sennheiser HD 600. Nie taki połyskliwy i nie tak wyrafinowany, ale dający powiedzmy jakieś siedemdziesiąt procent ich dobrej prezentacji. A przecież cały tor był tu smartfonem, a do tego łączność bezprzewodowa, czyli słuchawki same dla siebie musiały być wzmacniaczem.

Do opisania pozostał środek pomiędzy tą górą a dołem i miał on do zaproponowania sporo brzmieniowych smaków, przy czym soprany mieszały się do średnicy, dając głosy świeże i dość delikatne. Nie wiotkie czy jakieś omdlewające, ani też specjalnie ciepłe, tylko obdarzone życiem, z wigorem i takie raczej młodzieńcze. Całkiem wyrafinowane i w temperaturze dość neutralnej – że żadnych oznak chłodu – a wszystko razem szło wartko i całkiem dynamicznie. Żadne tam pitu, pitu, czy jakaś plastikowa muzyka, tylko pełnowartościowe, kaloryczne muzykowanie; że prędzej się zdziwisz niż poczujesz niedosyt.

Ktoś może powie – słuchawki HiFi bez kabla nie mają racji bytu. Ale Sennheiser zdaje się z tego nic sobie nie robić…

Nie, rozczarowanie nie wchodziło w rachubę, mimo iż malkontenctwo to trwały punkt krajobrazu. Ale trzeba być naprawdę kapryśnym, żeby takiej muzyki ze smartfona i słuchawek bezprzewodowych nie uznać za satysfakcję. Przejrzałem cały repertuar – od śpiewu a capella po najostrzejszego rocka i wielką symfonikę – nie napotykając rozczarowania. Pewnie, że to nie był high-end, ale słuchać można było przyjemnie i szczerze się cieszyć jakością. Jakością przyzwoitą i w stylu dość naturalnym, że w sumie nie mam zastrzeżeń i spokojnie mogę polecić.