Odsłuch cd.: Z różnymi słuchawkami

Nowy komplet w komplecie.

   Teraz o różnych słuchawkach, jak też one z tą „osiemset dwudziestką” współgrają?. Tu na początek uwaga o tym, że wzmacniacz okazał się uniwersalny. W żadnym wypadku nie taki, że ze słuchawkami własnej firmy przede wszystkim, a z resztą najwyżej w tle. Zupełnie nic z tych rzeczy; wszystkie na równych prawach. I zaraz pierwsze NightHawk z kablem Tonalium zagrały takim dźwiękiem, że mnie za serce chwyciły. Z gęstością i analogowością pierwszego sortu, a jednocześnie przejrzyście i rozdzielczo. Jak zawsze, gdy im pasuje wzmacniacz, z nadzwyczajną także umiejętnością oddania barwy głosu i z wtórem potęgi brzmienia, bo bas przepotężny, jak niemal z żadnych (Ultrasoen E9 mogą najwyżej konkurować) i z dociążeniem, gęstością. Sparowane z Mytekiem też grały pierwszorzędnie, a mimo różnic stylistycznych dzielących oba wzmacniacze z Sennheiser HDV 820 ani trochę nie gorzej. I to pomimo tego, że combo Sennheisera operuje większym pogłosem, a NightHawk same spory mają. Nie nastąpiło jednak wzmocnienie, żadna pod względem pogłosowości przesada. Grało głęboko, treściwie i realistycznie, a przywołanie wokalistów okazało się wyjątkowo mocne.

Odwrotnych potrzeb od wzmacniacza domagają się Fostex TH900. Nie przebijania się przez gęstość, tylko właśnie zgęszczania. I co niemało osobliwe, jako słuchawki także dysponujące mocnym basem. Ale bas basem, a średnicę mogłyby mieć bardziej masywną. Więc zdawać by się mogło, że HDV 820 tej gęstości im nie zapewni, skoro NightHawk zostały z tym wzmacniaczem rozgęszczone do stanu optymalnego. Nic jednak podobnego. Fosteksy zagrały jak trzeba; bez odchudzonego środka i zbyt strzelistej góry. W stylu rzecz jasna dla siebie charakterystycznym – dźwiękiem ciemnym, konturowym, bardzo wyraźnym pośród pięknej przejrzystości medium, ale z nasyceniem i dociążeniem pozwalającymi uznać, że wszystko jest jak trzeba.  Zwłaszcza że to medium nie tylko przejrzyste, ale też ożywione, czuje, każdy pyłek obrazujące.

Troszeczkę mniej udanie wypadły Beyerdynamic T1. Też w stylu dla siebie charakterystycznym przy dobrze pasujących wzmacniaczach, to znaczy dźwiękiem pełnym, spokojnym, szczególnie melodyjnym i eleganckim, ale tego spokoju miały nieco za wiele, przynajmniej jak na moje potrzeby emocjonalne. Może za krótko ich słuchałem, nie zostawiając czasu na akomodację, ale słuchane zaraz po nich Sennheiser HD 800 (także wyposażone w kabel Tonalium) lepiej okazały się wykorzystywać pogłosowo-wyrazisty aspekt wzmacniacza, wlewając w brzmienie większy wigor i bardziej zmuszając do słuchania. Grały ciemno i gęsto (chociaż nie tak gęsto jak NightHawk), a przy tym z dodatkowym aspektem przestrzennym – wykorzystywaniem pogłosu do budowania form bardziej trójwymiarowych i lepiej obrazujących cały muzyczny obszar.

I jeszcze o dwóch innych. Ze złącza niesymetrycznego skorzystały Grado GS2000e, które przyjechały niedawno jako punkt odniesienia do recenzji Grado PS2000e. Musiały skorzystać z tego, z uwagi na niewymienialny niesymetryczny kabel, co im jednak w niczym nie przeszkodziło. Bo kable teraz samo Grado daje swoim słuchawkom porządne, a następca pamiętnych Grado GS1000 zaoferował własne, niepoślednie walory. W tym przede wszystkim nadzwyczajną przejrzystość i mocny akcent sopranowy, przekuwany w urodę i bogactwo, a nie żadne kłopoty.

Ale można go rozbić, jako że do wzmacniacza każde słuchawki dobrze lub nawet rewelacyjnie pasują.

Brzmienie jaśniejsze, delikatniejsze i bardziej transparentne od poprzednich niosło się poprzez wielką scenę i ujmowało klasą. Mniej dociążone a lotniejsze i z lepszym widzeniem muzycznych warstw oraz lepszym rozpisaniem harmonii. Niesamowitą przy tym szczegółowością; nie dziwną, bo przy takich sopranach będącą w swoim żywiole. Brzmiało to sumarycznie inaczej niż wszyscy poprzednicy, i bardzo mi się podobało. Rzecz nie dla lubiących dźwigać brzmienia ciężkie i tłuste, tylko dla zwolenników przenikliwości i swobody ogromu. A przede wszystkim i bezdyskusyjnie te słuchawki zagrały w sposób najbardziej otwarty – najbliższy muzyki prawdziwej, przez nic nie krępowanej.

I na koniec zdecydowanie najdroższe, wspierane kablem symetrycznym Tonalium Abyss AB-1266. Te przypisały dźwiękom ciężar pośredni pomiędzy Grado a NightHawk, to znaczy taki dla słuchawkowych produkcji przeciętny, ale w tym dobrym sensie. Brzmieniowo były ciemne, ale ze zdecydowanie lepszym niż u pozostałych, bardziej rozświetlającym i zróżnicowanym światłem. A wraz z tym bardziej różnorodne kolorystycznie i mocniej kontrastowe, lecz nie w znaczeniu jaskrawości czy nadmiernej ostrości, tylko plastyki światła. Migotliwej, ale zarazem ani trochę nie ostrej; i niewiele też, lub nic zgoła, nie zostawiającej w domyśle cienia. Jedne rzeczy nabłyszczającej i uwypuklającej ich kształty, a inne zostawiającej w aksamitnym, mniej obrobionym przestrzennie tle. I przy tym wszystkim sprawa najważniejsza – zdecydowanie najlepsze operowanie plastyką samego dźwięku. Dźwięcznością, złożonością tekstur, gracją, giętkością linii melodycznych, urodą każdej nuty. Wszystko wypowiadane najdokładniej i najlepiej modelowane. Operowanie wypukłą formą brzmieniową, a nie płaską czy wklęsłą, i każdy tryl lepiej wyrażony, piękniejszy. Więcej melodii w melodii i więcej światła w świetle. Co doskonale czytelne pod klawiszami fortepianu, w trąbkach, w głosach solistów i całych chórach oper. Żadnej szarości, nic przymglenia, żadnego wypłaszczenia. Żadnych też chwytów pozamuzycznych czy podpierania się pogłosem, Muzyka par excellence w swoim naturalnym przepychu. Do pełni szczęścia zabrakło jedynie nieco lepszego wypełnienia (to z NightHawk było lepsze) ale poza tym same plusy, choć nieco też mniej otwartości niż u Grado.

I jeszcze o sporządzonym przy recenzji dedykowanych słuchawek porównaniu gniazd słuchawkowych. To niesymetryczne posiadało bezdyskusyjny walor swobody i elegancji, udowodniony przez Grado i potwierdzony przez wszystkie słuchawki Sennheisera z serii 800 słuchane przez kabel niesymetryczny. Lekki dystans do muzycznego przedmiotu, także w sensie dalszego pierwszego planu, ale w zamian za dużą kulturę i poetycką muzykalność. Więcej liryzmu, mniej ataku i szersza perspektywa. Żadnych zatem problemów w przypadku słuchawek bez symetryzacji, doskonale można się będzie bez niej obywać. Złącze symetryczny 4-pin oferuje natomiast atak, bliskość i żywiołowość niemalże aż brutalną. Osacza, przywiera do słuchacza, zanurza go w muzyce. Nie daje tak szerokiego pola, a za to żywość, dynamikę i mocniejsze kontrasty. Większą bezpośredniość kontaktu z wykonawcami i ich mocniejsze „bycie tu”.

Kupujemy, włączamy, podpinamy i sobie gramy.

Także większy indywidualizm głosów, ale mniej poetycki, nie tak wystylizowany. Brzmienie jest poprzez nie głośniejsze, więc żeby uczciwie móc porównać, trzeba zadbać o wyrównanie poziomów. W moim odczuciu nie jest tak, że jedno od drugiego jest lepsze, choć gdy ktoś stawia na bliski realizm, to symetryczne wybierze.

Ale jest trzecia możliwość – symetryczny Pentaconn. Słuchawek o kablach z taką końcówką na razie jest malutko, ale szybko przybywa. A złącze jest ciekawe, łączące kulturę niesymetrycznego z żywością 4-pinu. Można więc sobie dozować uciechy, wybierać różne style. O co niewątpliwie najłatwiej będzie posiadaczom dedykowanych słuchawek Sennheiser HD 820, mających w zestawie trzy do wyboru kable.