Recenzja: Rogue Audio HA-5

Wygląd i użyteczność

Eliptyczny wyświetlacz znakiem.

   Jak chodzi o obiecywany rozpoznawalny design, ten często opiera się o dysonans. Wiele wyrobów Rogue Audio, w tym wszystkie szczytowe poszczególnych kategorii, łączy prostokątny panel przedni z eliptycznym wyświetlaczem, lub w razie braku takowego z jakimś innym (na przykład maskownicą lamp) rzucającym się w oczy elementem łukowym. Przyciąga to uwagę: trochę zadziwia, trochę drażni, ma w sobie coś z dawnej, naprawdę dawnej awangardy, swoistą też mieszankę pobudzania i spokoju. Łagodne łuki uspakajają, ale w tak jawny sposób skontrastowane z prostokątami obrysu trochę też dysharmonizują. Każdy będzie widział to po swojemu – na mnie działało bardziej drażniąco, ale szybko przywykłem.

Opisywany wzmacniacz słuchawkowy Rogue Audio HA-5 jest jedynym w ofercie i tym sposobem szczytowym, tak więc i on przejawia ów wzorniczy dysonans – panel przedni ma prostokątny z dużym centralnym wyświetlaczem o obrysie przypominającym wydłużoną piłkę do amerykańskiego futbolu. Obudowa jest duża – 38,1 x 34,3 x 10,2 cm – i może być czarna lub srebrna. Przy wadze przeszło ośmiu i pół kilograma (przelicytowali, jak widać, Felliniego) dostajemy sporego kloca. Wraz z tym i wyświetlacz duży, szeroki na 12 centymetrów. Z tłem czarnym panelu OLED i czcionką w jaskrawym błękicie. Wyświetlają się trzy parametry: aktywne wejście, poziom wzmocnienia i tego wzmocnienia stopień. Wzmacniacz tych stopni oferuje trzy (3/12/16 dB); wyboru dokonujemy przyciskiem na obudowie lub z pilota. Wyświetlacza nie można przygasić, ale można zgasić go całkowicie – co też albo z pilota, albo naciśnięciem potencjometru. Pilot jest duży, z plastiku, siermiężny, ale przynajmniej lekki. Obsługuje funkcje uśpienia, wyboru wejścia, regulacji głośności, wyciszenia i wygaszenia – w praktyce dobrze się sprawdza.

Na lewo od wyświetlacza są gniazda słuchawkowe. Dwa pierwsze to dwufunkcyjne Neutriki, będące jednocześnie 3-pinami i dużymi jackami; najbliżej wyświetlacza symetryczny 4-pin – sumarycznie mamy więc dwa symetryczne i dwa niesymetryczne. Na prawo, za wyświetlaczem, są trzy małe przyciski, pozwalające wybrać wejście, wyciszyć i dobrać stopień wzmocnienia pasujący naszym słuchawkom. Dalej krokowy potencjometr, obsługiwany sporym pokrętłem, najbardziej z prawej mały „Power”.

Także solidna obudowa.

Od drugiej strony trzy wejścia RCA i jedno XLR, po jednym obu rodzajów wyjściu, gniazda przedwzmacniacza gramofonowego (o ile został wbudowany) i gniazdo zasilania. Podstawki są z tworzywa pochłaniającego wibracje, przedni panel aluminiowy, reszta stalowa, ale pokryta satynowym barankiem. Ogólnie duża, porządnie wykonana rzecz o prostym dość wyglądzie i z łatwością obsługi. Estetyka mnie nie ujęła, ale nie o nią głównie idzie.

Na zdjęciu ze strony producenta obraz sekcyjny wnętrza. Przy wejściu zasilania dwa duże toroidy usytuowane jeden nad drugim (sprytne), wspierane trzema wielkimi i czterema średnimi kondensatorami. W stopniu wejściowym lampy sterujące 2 x ECC82 od słowackiego JJ wspierane kondensatorami bocznikującymi, w stopniu wyjściowym tranzystory MOSFET oddają 3,5 W mocy przy impedancji 32 Ω. (Na papierze nie wygląda ta moc piorunująco, ale praktyka pokazuje, że jest naprawdę duża.)

Prócz takiej mocy techniczne dane mówią o paśmie przenoszenia 5 Hz – 50 kHz, THD < 0,05%, impedancji wyjściowej poniżej 0,1 Ω (1kHz) i zużyciu energii 31 W.

Wzmacniacz bytuje na rynku od 2017 i zyskał w tym czasie sporo recenzji, obsypano go też nagrodami. Za wersję podstawową przyjdzie zapłacić szesnaście tysięcy z małym ogonkiem, za wbudowany przedwzmacniacz gramofonowy, obsługujący oba typy wkładek i mający dwa stopnie wzmocnienia, dołożymy niecałe dwa i pół. Przejdźmy do sedna sprawy.