Recenzja: RAAL SR1a True Ribbon

Założenia, konstrukcja, budowa

Profesjonalny kejs.

Siadając do recenzji zwyczajowo próbowałem najpierw dowiedzieć się czegoś bliższego o wytwórcy, co okazało się nieproste, jako że sam o sobie niewiele mówi. Posiłkując się jego własną stroną oraz opisem Srajana Ebaena (którego samo RAAL desygnowało na pierwszego recenzenta, ale którego recenzje przypominają miejscami psa łapiącego pchły – mnóstwo kotłowaniny, najważniejszego nie widać) zdołałem z grubsza ustalić, że powstanie firmy datuje się na rok 1995, kiedy to Danny „Sage” McKinney uruchomił biznes produkcji oprzyrządowania dla profesjonalnego audio – monitorów studyjnych, przedwzmacniaczy, konsol masteringowych, mikrofonów i okablowania. Tyle po stronie zachodniej Atlantyku, po wschodniej zaś ulokowana w Serbii ekipa wynalazczo-realizacyjna, którą można obejrzeć na ich fotce prezentacyjnej: jedenastu facetów ze słuchawkami na uszach lub wokół szyi wydaje się być z siebie zadowolonych.

Niezależnie od tego: kto, z kim, kiedy, jak i dlaczego – tak czy owak dla RAAL najważniejsza była produkcja tweeterów wstęgowych, od których doszli do słuchawek. Wiadomo – słuchawki teraz rządzą i kto ich nie ma, wypada z gry. Przesada z tym, niemniej dobrze je oferować, to na pewno podnosi popularność i przy okazji prestiż.

Słuchawki zaś to do siebie mają, że wszystkie są najlepsze. Z takiej czy innej perspektywy patrząc każde się okazują naj, jeżeli tylko uwierzyć marketingowym opowieściom. Tych opowieści na stronie RAAL odnośnie SR1a jest wyjątkowo dużo – cała plejada profesjonalnych użytkowników i zawodowych recenzentów wypowiada się w samych superlatywach z dodatkiem aury cudowności. „Oto Ferrari pośród słuchawek”, „Nareszcie mogę ufać moim słuchawkom”, „Obrazowanie przewyższające standardy planarne i elektrostatyczne”, „Najprawdziwszy dźwięk oraz obraz basu”, „Najbardziej przezroczyste słuchawki, jakich dane mi było doświadczyć”, „Niezrównana muzykalność i szczegółowość” – itp. itd. Zjednoczone siły serbsko-amerykańskie pogrążyły więc wedle tych wywodów konkurencję i (który to już raz) – należy się domyślać, iż dzięki nim powstały najlepsze słuchawki świata.

Toteż: – tadam! – i może, jako ewentualny dodatek dla dociekliwych, garść technicznych szczegółów.

W środku słuchawki i adapter.

Słuchawki dostajemy w kufrze ze sztucznego tworzywa, takim samym jak u topowych Audeze (też oczywiście najlepszych na świecie). W tym kufrze one same, a oprócz nich reduktor, w postaci niewielkiego, płaskawego pudełka nadzianego rezystorami. RAAL SR1a to bowiem analogon AKG K1000 nie tylko pod względem sposobu zawieszenia muszli, ale i prądożerności. Prądożerne są nawet bardziej, bo według zaleceń konstruktorów minimum mocy to wzmacniacz oddający 50 W na kanał przy impedancji 8 Ω. Tyle, że podłączany właśnie poprzez reduktor, a nie wprost słuchawkowym kablem w odczepy głośnikowe, czyli historia z kolei analogiczna jak z transformatorowym dopasowaniem słuchawek elektrostatycznych.

W tym miejscu natrafiamy na rozterki odnośnie tego podłączania. W komplecie na jego rzecz cztery krótkie, sztywnawe kabelki z końcami gołe druty, co do jakości których poważne wątpliwości. Na wszelki wypadek używałem więc kabli głośnikowych z najwyższej półki; a mogłem też od biedy użyć wysokojakościowych zwór, ale nie chciało mi się ich demontować z kolumn i potem męczyć z ich krótkością. Na tylnej ściance reduktora są cztery zwykłe (żadne tam WBT, czy inna arystokracja) przyłącza głośnikowe, a z przodu gniazdo słuchawkowe 4-pin (ale męskie, czyli odwrotnie niż zazwyczaj). Do niego wpinamy dostarczony ze słuchawkami kabel zakończony wtykiem żeńskim; który to kabel wydaje się też mocno średni, ale po stronie muszli ma symetryczne złącza mikro jack 2,5 mm, czyli na pewno jest symetryczny. Dorabiać lepszego mi się nie chciało – za krótko te RAAL miały być – ale wydaje się, że w takiej podmianie tkwi duży potencjał wzrostowy.

Odnośnie samych słuchawek: ważą bez kabla 425 g, czyli są cięższe od K1000. Mimo to wygodniejsze, ponieważ uciskają okolicę skroniową za pośrednictwem większych i bardziej miękkich poduszeczek, w dodatku wypełnionych pianką z pamięcią kształtu. Prócz tego ta sama pianka zjawia się wewnątrz prowadzonych wzdłuż całej długości każdego przetwornika po stronie bliższej twarzy dodatkowych wałeczków, które przylegać będą do policzków, co daje w sumie dużo większą powierzchnię przylegania, w dodatku poprzez miłą skórkową materię z lepszym wewnętrznym wypełnieniem. (Dla ekologów wersja bez skóry.) Skórzana bądź ekologiczna jest też opaska nagłowna; dosyć szeroka, bardzo miękka i uzupełniona dodatkowym paskiem obejmującym tył głowy. Dzięki któremu RAAL mocniej siedzą –  zresztą i tak na tyle mocno, że tylny pasek niekonieczny. Można go odpiąć (nagłowną opaskę też), gdyż przytwierdzono go na kołeczkach. I można także w sporym zakresie regulować jego długość, dzięki trzem dziurkom na każdym końcu. Osobiście wolałem jednak słuchać bez niego, bo dotykanie tyłu głowy cokolwiek mnie drażniło, a przede wszystkim wydaje mi się, że najlepsze brzmienie uzyskujemy wówczas, gdy górę muszli przesuniemy w stronę twarzy, a dół skierujemy ku plecom.

Słuchawki patrząc z dala dość zwyczajne.

Muszle łączą się z pałąkiem przez sworznie, dające możność rozchyłu nawet powyżej 90°. Opór obrotu dobrano przy tym perfekcyjnie – zadanego położenia nie trzeba fiksować, ani muszle nie będą się majtać.  Oprawę przetworników od zewnątrz i od wewnątrz stanowią aluminiowe kratownice oraz piankowe osłony wewnętrzne, które to kratownice osadzono w stelażach z karbonowego kompozytu. Stelaże mają wystające daleko do tyłu akustyczne skrzydełka, dzięki którym dźwięk zanadto się nie rozprasza – wystarczy że można go rozpraszać poszerzając rozwarcie muszli. Nie bez znaczenia dla akustyki są też te wewnętrzne pianki z zadaną rolą tłumienia wibracji.

Pałąk powyżej opaski to pojedynczy płaskownik ze stali sprężynowej, a do słuchawek można zamówić zapasowe przetworniki, których para kosztuje zaledwie $350. Na dodatek ich wymiana to moment – wyjmują się do góry jak plastry miodu z ula.

Dobrnęliśmy tym samym do sedna – te przetworniki wstęgowe. Nie dynamiczne, nie planarne, nie elektrostatyczne i nie AMT – to wstęgi. Jak to najczęściej ma miejsce o powierzchniach wykonanych z cieniuteńkiej, harmonijkowo marszczonej folii aluminiowej, które to powierzchnie okazują się spore – na oko trochę większe od kwadratowych membran dynamicznych przetworników z K1000. O odnoszonych do nich własnościach akustycznych same najlepsze rzeczy – THD poniżej 0,03% i idealne oddanie pasma 33 Hz – 30 kHz przy mega szczegółowości oraz naturalności brzmienia. Także wyjątkowa szybkość reakcji i mistrzowskie oddanie barw; że w sumie – tu nie ma owijania w bawełnę – oto najlepsze słuchawki świata! Dlatego cenę ustalono na $3500 (18 tys. PLN) – z uwagi na fakt bycia najlepszymi i tak jest wyjątkowo atrakcyjna.

Na koniec jeszcze pytanie, czy w związku z przetwornikiem wstęgowym zjawiają się jakieś wątpliwości? Ewentualnie te, że głośniki wykonane w tej technologii znane są z wyjątkowej szybkości i precyzji, ale niekoniecznie z długiego podtrzymania i dociążenia dźwięku.