Recenzja: RAAL SR1a True Ribbon

   Aż nie bardzo wiem, od czego tym razem zacząć. Czy od tego, że sam? Czy od tego, że świat? Czy od koncepcji producenta?

Może zacznę od świata, bo on jednak największy. Króciutko, żeby się nie powtarzać – słuchawki to obecnie modowa, sprzedażowa i technologiczna awangarda; z całej branży produktów audio najwięcej ich sprzedają, największa ilość posiadaczy, największa walka producentów o mogące się przebić nowości.

Teraz trochę od siebie. (Tak dyktuje narracja.) Każdy audiofil nosi w sobie miłość do czegoś w sensie sprzętowym. Rzecz oczywista – najcenniejsza z całego tego audio jest sama muzyka, jako sztuka oraz zbiór towarzyszących obrazów, myśli, marzeń i wyobrażeń; wszakże ta sama muzyka – to samo nawet wykonanie – może być bardziej lub mniej inspirujące w zależności od aparatury odtwórczej. Przykładowo, w moim wypadku pianistyka Krystiana Zimermana odtwarzana na aparaturze spoza obszaru wybitnej i z niewystarczająco dobrego nagrania jawi się jako nudna, podczas gdy w sytuacji odwrotnej budzi żywe reakcje i mogę się nisko pokłonić precyzji i elegancji gry. (Choćby tutaj) Nie jest więc wszystko jedno, z czego i jak nagranego się słucha, i na tę właśnie okazję każdy z krwi i kości audiofil ma swoje znaleziska, najczęściej cały zbiór znalezisk.  Głośniki lub słuchawki, odtwarzacz bądź przetwornik, wzmacniacz oraz okablowanie – to są jego „odkrycia”; na tym ten audiofilizm się zasadza. By nie rozwlekać tematów oczywistych ucinając wywód ogólny dorzucę, że moim własnym odkryciem są słuchawki AKG K1000 z kablem Entreq Atlantis. Też oczywiście wszystkie pozostałe składniki posiadanego toru, figurujące pod recenzjami w spisie „System”, ale te AKG najbardziej, jako najbardziej niezastąpione.  Powstałe między 1987 a 89 rokiem i doposażone w ekstremalnej jakości słuchawkowy kabel (może nawet najlepszy w historii), grają zachwycająco i stale do tego nawiązuję. Zanudzam czytelników porównaniami do nich, z których to mnogich porównań obronną ręką wyszedł jak dotąd jedynie system Sennheiser Orpheus (nowy i stary), system Stax SR-Ω/Stax T2 oraz kultowe Sony MDR-R10. Pozostała, w setki idąca reszta, mniej albo bardziej odstawała.

Przejdźmy nareszcie do producenta, wpisanego w sytuację świata kochającego słuchawki i  recenzenta kochającego AKG K1000. I nawiążmy do tego, że ostatnimi czasy pojawiły się dwa zamachy na te historyczne, bez cienia wątpliwości kultowe, jedyne takie AKG. Opis jednego już za nami – ci sami twórcy: Helmut Ryback i Heinz Renner, którzy pod koniec lat osiemdziesiątych stworzyli sławne „tysiączki”, trzydzieści lat po fakcie wyszli z projektem nowym, ochrzczonym Mysphere 3. Coś jakby mniejszej i zgrabniejszej oraz opatrzonej najnowszą technologią wariacji tamtych, w zależności od wersji mogącej nawet współpracować ze sprzętem przenośnym. Jeśli pogodzić się z tym, że cena przez trzy dekady niczym jaskółka poszybowała z siedmiuset na cztery tysiące euro, to przedsięwzięcie się udało; niemniej o wiele mniejsze przetworniki Mysphere nie dają całej pełni tych doznań, które dawały większe w K1000. Dochodzi do tego kwestia jakości okablowania względem tych moich z poprawionym – i nie ma co rozwlekać: Mysphere 3 są bardzo dobre, ale nie lepsze ani nawet równe pierwowzorowi. Tyle odnośnie pierwszego zamachu, który nie do końca się udał. W tym tekście stajemy zaś w obliczu drugiego, owych szumiących już na rynku tytułowych RAAL. Pojawionych w 2018-tym, pochodzących od RAAL Requisite Audio Engineering i mających konstrukcję wstęgową. Tak samo jak AKG K1000 i Mysphere 3 z przetwornikami nieprzylegającymi do głowy i regulowanym kątem ich odgięcia; tymi przetwornikami na dodatek dużymi, że nie będzie wymówki.