Odsłuch cd.

Sennheiser HD 800

Przetwornik niewątpliwie pomyślano jako podstawę.

I drugie ze wspomnianej grupy, do niedawna flagowe dynamiczne Sennheiser. Dwie sprawy od razu oczywiste – większa przestrzeń, w oparciu o mocniejsze i bardziej przenikliwe soprany, oraz w oparciu o nie większe zwracanie uwagi na szczegóły: mocniejsze mrowienie tła, mocniejszy szum podkładu. Także nieco delikatniejsze głosy przy niższej nieznacznie temperaturze, jednak w sposób charakterystyczny dla tych słuchawek przywołujące bardzo silne poczucie obecności. Ogólnie biorąc różnica do pewnego stopnia analogiczna jak między Fostex a Sennheiser HD 600, ale przy mocniejszym wypełnieniu i równie dobrym basie słuchawek bardziej sopranowych. Lepsze też dzięki tym sopranom penetrowanie głębokich planów i szersza a nie tylko głębsza scena, ale kosztem odejścia od niewysilonego stylu T1 na rzecz bardziej wysilonego, podsuwającego sopranowy mikroskop i sopranową lunetę. Temperatura bardziej neutralna niż ciepła i bardzo nieznacznie, ale jednak mniej cielesności w zamian za większą misterność. Brzmienie, gdy jedno przykładać do drugiego, bardziej u Sennheiserów „zrobione”, ale też i dzięki temu bardziej niezwykłe, przynajmniej w kontekście tego systemu. Soprany mocniej srebrzące i kruche, a mniej wsparte ciałem i trójwymiarem. Bardziej się iskrzące i z wyższym napięciem, a mniej nasycone, krągłe i ciepłe. Ogólnie zaś ten sam poziom przy innym rozkładzie akcentów; pozwalający coś więcej niekiedy ugrać, ale w zamian za łamanie symetrii wyważenia.

Focal Utopia

Nie będziemy sobie żałować, sięgnijmy też po najdroższe. Nawet dwa razy sięgnijmy, po kolejne za chwilę.

Spokojnie da się powiedzieć, że strasznie już drogie flagowe Focale bez wysilania się i łamania symetrii osiągnęły to samo co Sennheisery, lecz z zachowaniem, a nawet pod niektórymi względami wyprzedzeniem najlepszych cech flagowych Beyerdynamic. Wyważenie, muzyczną równowagę i wielką scenę wypełnioną dostojnymi gdy trzeba i delikatnymi równolegle dźwiękami bez sopranowego wysiłku i bez redukowani substancji ciągnięciem całości w górę. Ich gęsty oraz na miarę referencji różnorodny dźwięk stuprocentowo był dociążony, stuprocentowo gładki i stuprocentowo szczegółowy. A w dźwięku każdym czaiła się moc, gotowa na zawołanie wybuchnąć; w każdym także poezja światłocienia; w każdym ciepło i chłód równocześnie.

Z tyłu wszystko co najważniejsze.

Nie,  wcale mnie nie poniosło, tylko w taki sposób przejawia się pełna zdolność do oddawania nastrojów, w razie potrzeby mieszania ich pod dyktando wierności odtwórczej. Nie wszystko na jedno kopyto – albo wesoło, albo smutno – tylko oddana najmniejsza zmiana muzycznego akcentu w każdym akordzie, każdym takcie, każdej nucie. Więc znów o szczebel wyżej i forma muzyczna skompletowana jeszcze lepiej. Nie na zasadzie: – Och! – Ach! – Uhh! – tylko z perfekcyjną precyzją w realizacji świadomie założonej wierności odtwórczej. I wszystko to aparatura PhaSta zobrazowała równie dobrze jak wielki Twin-Head przy odtwarzaczu podczas testów z recenzji Focal Clear.

Abyss AB-1266 (kabel Tonalium Audio)

Na koniec następna drożyzna, na dodatek z drogim okablowaniem. Trzeba wtrącić uwagę, że lwowski wzmacniacz okazał się nie mieć najmniejszych kłopotów z jej napędzeniem i można było dźwięk bez zniekształceń wysterowyać do poziomu rozsadzającego głowę. A przecież to klasyczne planary, choć nie aż tak prądożerne jak HiFiMAN HE-6.

A co się tak w ogóle podziało? Owoż z grubsza się działo podobnie, jak po przejściu z T1 na HD 800. Abyssy mocniej okazały się forsować soprany, przez  co ich dźwięk się wydelikacał, trochę sztucznie, ale jednak ożywiał, a także  widzenie głębi stawało lepsze. Ogólnie zatem więcej podniety oraz mocniejszy kontrast basu względem sopranu, ale zarazem mniej całościowo poprawnie – z mniej perfekcyjnym wyważeniem i mniejszą muzycznego ciała harmonią. Ale tu muszę wtrącić, że te wszystkie czynniki okazały się mocno zależeć od kondycji wzmacniacza, jako że z dostarczoną przez producenta lampą sterującą Mullard CV2492 Abyssy – skutkiem tłoczenia większej dawki zabijającego duszność powietrza – podobały mi się bardziej, podczas gdy z Philips SQ i Mullard E188CC bardziej mi odpowiadał gęsty, a także spójniejszy dźwięk Fosteksów.

USB vs Coaxial

Pora porównać złącza. Po przejściu na kabel koaksjalny Acoustic Zen Silver Bytes poprzez konwerter iFi iOne pojawił się dźwięk nieznacznie niższy tonalnie i lepiej wypełniony. Także mniej pogłosowy, więc w sumie bardziej naturalny. Korzystny najbardziej dla słuchawek żyłujących soprany, ale lepszy i dla pozostałych. Nie jakiś zdecydowanie lepszy, nie aż do tego stopnia, niemniej bardziej realistyczny. W kontekście lepszego wypełnienia dystans pomiędzy Focal Utopia a Sennheiser HD 800 uległ zmniejszeniu i różnica tyczyła już raczej nie substancjalności, tylko z lekka wyczuwalnej obcości tych ostatnich na tle cieplejszej i bardziej zhumanizowanej francuskiej referencji. Jednocześnie różnica ta spadła do zera pomiędzy Focalami a Abyss, polegając teraz jedynie na lepszym natlenieniu i mocniejszym falowaniu dźwięku tych ostatnich, względem troszeczkę niżej i gęściej a mniej transparentnie i świetliście grającego kontrkandydata do referencji.

Aparatura – rzecz o kluczowym znaczeniu – pasuje do każdych słuchawek.

I na koniec porównanie do systemu alternatywnego, dwa i pół raza droższego. Do używanego ostatnio przy komputerze zestawu Norma DAC z Ayon HA-3. Względem niego różnice okazały się słyszalne ale nieznaczne. Droższy zestaw podawał brzmienie głębsze i bardziej gęste, odrobinę też bardziej bezpośrednie i minimalnie bardziej  melodyjne. W każdym z tych aspektów lepsze może nie o włos, ale najwyżej kilka włosów. Ogólnie trochę większa wykwintność stylu, dająca poczucie obcowania z czymś bardziej niecodziennym. Ale gdyby nie słuchać bezpośrednio jednego po drugim, to tych trochę piękniej się rozchodzących pogłosów, śladowo bardziej realistycznych wokali i niewiele większego ogólnie dźwięku można by nie wychwycić, a w każdym razie dla kogoś nie mającego absolutnej pamięci muzycznej byłoby to niełatwe i wymagające skupienia. Jedynie większa dynamika i mocniejszy bas byłyby ułatwieniem. A trzeba też pamiętać, że klocki PhaSta nie były w konfiguracji optymalnej i zwłaszcza wymiana kondensatorów z tanich Jentzenów Silver na Mundorf Silver Gold Oil albo Jensen Cooper Foil dużo by poprawiła. (Jentzen i Jensen to różne marki.) Także lepsze rezystory i audiofilskie bezpieczniki by jeszcze brzmienie dźwignęły, choć i bez ich udziału w pełni satysfakcjonowało.