Odsłuch

Maksymalistyczny garnitur lampowy.

   Zacząłem od porównania wejść cyfrowych, ale już po przesiadce na lampę Philipsa, która, jak to audiofile mawiają, dźwięk dość wyraźnie otworzyła. Prócz tego wydobyła z niebytu holografię, zwiększając wraz z jej obecnością scenę, i przede wszystkim radykalnie wzmogła muzykalność skutkującą pięknością dźwięku. Dźwięku bardziej natlenionego, grasującego na większym terenie, a także głębszego i bardziej ujmującego. Ale na tej wymianie nie poprzestałem i z ciekawości sięgnąłem po nudzącą się od lat wielu w magazynku z lampami samotną E188CC Mullarda, której towarzyszkę stłukłem dawno temu przez nieuwagę. I ten Mullard (w odróżnieniu od CV2492) okazał się pasować, dokładając energii, światłocienia i minimalnie więcej kultury. Zostawiłem go więc i test przebiegł się z jego udziałem.

Przez gniazdo USB

Wystartowałem od portu USB, jako niewątpliwie najbardziej popularnego. I wystartowałem szczęśliwie, bo bez potrzeby instalowania sterowników, które sam Windows 10 Professional automatycznie dostarczył. Sygnał szedł poprzez iFi iUSB3.0 z kablem Gemini ze wsparciem iDefendera, a grało pierwszorzędnie.

Fostex T60 RP

Śmiało mogę powiedzieć, że kocham te słuchawki. Za pieniądze nikczemne (w sensie małe) raczą słuchacza dźwiękiem z poziomu bardzo drogich. I to już ze swym skromnym kablem, bez potrzeby sięgania po drogi. Ich cechą najznakomitszą pośród licznych wybitnych jest przekazywana w dźwięku energia. Czuć moc – i tę moc dublet od PhaSta zapewnił. Głębia i siła dźwięku oraz całościowa potęga wgniatały w fotel, jak to się zwykło mawiać. Niskie zejścia, pięknie złączone z całością soprany plus brzmieniowe bogactwo pomiędzy nimi dawały wraz z tą mocą pokaz całkowicie uwalniający od myślenia o niedostatkach. Czysta satysfakcja i całościowa jakość może nie aż do końca brylująca subtelnościami, ale z niewątpliwym wyzwoleniem muzycznego ducha i całkowitym porwaniem słuchacza. Gęsto, ciepło (ale nie za), świetliście, szczegółowo, muzycznie, dynamicznie, potężnie. Ogólna gładkość pośród chropawych tekstur, charakterystyczna faktura dęciaków, przekonujące wokale, potężne bębny i kontrabasy. Mozartowski Piano Concerto No. 9 in E-flat major, K. 271, 'Jeunehomme’ (Murray Perahia) wybrzmiał z pełnym ładunkiem emocji, mimo że grany był wprost z YouTube. Albowiem zdolne zaimponować przenikanie w strukturę fortepianu, należyty obraz i siła orkiestry, dobrze wyczuwalna akustyka filharmonii. Ogólnie nic, tylko słuchać. Nawet po przejściu z droższego parę razy toru.

Sennheiser HD 600

Oto następne wielkie-niedrogie słuchawki. Nie tak potężne brzmieniowo, ale mające niebagatelne walory. W tym przede wszystkim więcej bardzo dobrych sopranów. Bardziej perlących się, przenikliwych, strzelistych. A mimo to w żadnym stopniu nie męczących, dających samą satysfakcję. Wyższy wraz z nimi cały dźwięk, ale pięknie tonowany przez czarne tła i atmosferę światła wśród mroku, a do tego mocniejsze pogłosy, wyraźniej obrazujące akustykę. Mocniejszy też akcent na szczegóły a słabszy na stronę basową i całościową potęgę, niemniej to wciąż brzmienie treściwe i duże, potrafiące robić wrażenie. Nic nie dające z poczucia chudości czy braku dynamiki, a jednocześnie oferujące w odnośnych momentach większą delikatność i wraz z nią bardziej wysubtelnione wokale. W dodatku z aparaturą PhaSta przyjemnie ciepłe i bezpośrednie. Wielu słuchawki te ceni i nie czuje potrzeby sięgania po lepsze, a system słuchawkowy PhaSta to dla nich tor wymarzony.

AudioQuest NightHawk (kabel Tonalium Audio)

Z lampami mocy o złoconych anodach.

I jeszcze jedne niedrogie, ale już droższe i z drogim kablem. Na pewno lepsze niż u Sennheiser wypełnienie i lepsza niż u Fostex muzykalność, dzięki większej różnorodności brzmienia. Pod obecność tak samo treściwego i częstującego mocą basu, ale też subtelności i delikatność na poziomie wyższym niż u „sześćsetek”. Jak zawsze u tych amerykańskich nauszników atmosfera raczej cienista i mniej nieco niż u Sennheiserów podświetlona, a bardziej nasycona, aksamitna, płynna, melodyjniejsza. Najlepsza też z dotychczas słuchanych holografia, ale nie poprzez pogłosy. Tych jak na NightHawk stosunkowo niewiele, natomiast medium jak zawsze gęste, ale też mniej niż zazwyczaj. Śladu najmniejszego duszności czy braku transparencji, podczas gdy cała przestrzeń żywa, współkreująca dźwięki. Zatem także wrażenie większej tych dźwięków ekstensji i mocniejszego w nich zatopienia. Cała przestrzeń muzyką, nie same punktowe źródła. Muzykalność wprost z YouTube na poziomie popisu, że ten koncert Mozarta – samo piękno. I tylko świadomość tego, że skomponował go w wieku lat dwudziestu trochę przygnębiająca, uświadamiająca jakim samemu jest się muzycznym bęcwałem. A wszystko, na równi zwykłe pliki z YouTube, jak i te gęste z dysku, w atmosferze przyjemnie naturalnego ciepła i pełnej bezpośredniości. Brawo PhaSt!

Beyerdynamic T1 V2 (kabel Tonalium Audio)

Pora na dwa najbardziej znane przykłady słuchawek środka. Bez cen jeszcze porażających, ale już nie okazyjnych (zakładając oczywiście standardy jakości audiofilskiej, a nie popularnej). Ze startem od tańszego flagowca Beyerdynamic i znów wyposażonego w wysokiej jakości kabel.

Od razu miłe zaskoczenie, bo już zdążyłem przywyknąć, że dla większości teraz produkowanych słuchawkowych wzmacniaczy jego bardzo wysoka impedancja stanowi poważną przeszkodę, uniemożliwiającą właściwe napędzanie. I jest wprawdzie wówczas szczegółowo, przestrzennie i transparentnie, ale już nie ciepło, nie falująco, nie w pełni muzycznie. Tymczasem zestaw PhaSta nie miał z tym napędzaniem najmniejszych nawet problemów, obdarowując słuchacza przeszłego od też w pełni muzykalnych i ciepłych NightHawk brzmieniem bardziej może typowym – bo nie tak gęstym, z nie tak nasyconym brzmieniem medium – ale mającym lepsze powiązanie głosów z przestrzenią i lepszą całościową muzykalność. A także to coś, czym dobrze napędzane T1 zawsze mnie do siebie zjednywały – niezwykle spójny i wyrafinowany sposób prezentacji. Taki niewysilony i jednocześnie kompleksowej. Żadnego wyrywania się z czymkolwiek, żadnego imponowania od pierwszego taktu potęgą, tylko stopniowe ale szybko postępujące zatapianie słuchacza w muzycznym świecie. Z każdą sekundą coraz bardziej dociera, że jest to muzyka par excellence i że innej się nie chce. Niezwykle wyważona w odniesieniu do każdego aspektu i wynosząca każdy aspekt na bardzo wysoki poziom. Nie naprężona a prężna, nie przytłaczająca szczegółami a szczegółowa, nie gubiąca żadnych subtelności a dynamiczna, a także bogata muzycznymi odcieniami i realistyczna w każdym calu. Żadnego sztucznego pogłębiania ani naddatku pogłosu, a mimo to holografia, głębia, przestrzeń. Żadnego zwiększonego nacisku na cokolwiek, a mimo to pełnia obrazowania i pełnia satysfakcji.

Gniazdo ulokowano nietypowo, za to to profesjonalny Neutrik.

Można też to wyrazić inaczej: przy odpowiednim wzmacniaczu okazuje się, że cały muzyczny organizm jest za pośrednictwem Beyerdynamic T1 budowany poprawniej niż ma to miejsce w przypadku słuchawek tańszych, dzięki którym też może być piękny, ale nie tak harmonijny, spójny i w każdym aspekcie wyważony – a w efekcie prawdziwy. Duet sprzętowy PhaSta po raz kolejny tego dowiódł, doszlusowując do niezbyt licznych ale jakże cennych wzmacniaczy uniwersalnych impedancyjnie.