Budowa

PhaSt DAC

Urządzenia ze Lwowa są nieduże, ale solidne i estetyczne.

W ofercie PhaSt prezentuje dwa przetworniki, z tym że teraz opisywany nie został jeszcze ujęty na stronie dystrybutora. Różnice, oprócz wielkości obudowy, okazują się kosmetyczne i ograniczają do ilości cyfrowych wejść. Większy model może mieć takich cztery (dwa SPDIF, AES/EBU i USB), a mniejszy, na którym się właśnie skupiamy, pojedyncze koaksjalne i pojedyncze USB (aktywowane naprzemiennie położonym w pobliżu przełącznikiem). Jest tam z tyłu i drugi przełącznik, przy pomocy którego możemy przeciąć pętlę masy albo tego nie robić, gdyby w tym ustawieniu grało lepiej. Kończąc sprawę tego panelu wymieńmy jeszcze pojedynczą parę złoconych wyjść analogowych RCA, koreczek osłaniający bezpiecznik, zacisk dla widełkowego podpinania kondycjonera masy (lub innego dodatkowego uziemienia) oraz klasyczne, trójbolcowe gniazdo zasilania.

Poprzez wierzchnią pokrywę z wentylacyjnymi szczelinami, wykonaną z lakierowanej na czarno blachy (porządna robota), trafiamy na panel przedni, który gabarytami i wykończenie pasuje idealnie do tego ze wzmacniacza słuchawkowego, jednoznacznie określając przeznaczenie mniejszego z przetworników. Panel cały wykonany jest z drzewa (chyba orzechowego)  i widnieją na nim nieliczne elementy. Po lewej niewielki przycisk włącznika, też ładnie drewnem wykończony, a na środku chromowane logo firmowe i poniżej napis: „Digital to Analog Converter”. Dopełnienie całości stanowią chromowane ranty boczne, oddzielające drewniany front od tak samo drewnianych boków. Wymiary urządzenia to 255 x 230 mm, a waga elektroniczna wskazała ciężar 3,5 kg.

We wnętrzu pracuje vintageʼowa kość multibitowa Analog Devices AD1865, wkomponowana w obwód bez cyfrowej filtracji, złożony z elementów pasywnych i stosujący zasadę „reclokingu”, czyli, jak się należy domyślać, ograniczania jittera poprzez użycie precyzyjnego zegara. Wyposażony w bufor lampowy na pojedynczej triodzie ECC88, którą w przypadku urządzenia testowanego była lampa Telefunkena z początku lat 60-tych, opisywane jako „naturalna, neutralna i w wysokim stopniu muzyczna”. Układ może obsłużyć próbkowanie 18bit/192kHz przy paśmie przenoszenia 20 Hz – 20 kHz i poziomie wyjściowym sygnału 2,0 V. Stosunek szumu do niego wynosi S/N 90 dB, a pobór prądu 10 W. Producent zaleca 5-minutowy okres rozruchowy dla lampy i nie zabrania stawiania na przetworniku słuchawkowego wzmacniacza.

Odnośnie jeszcze klasy podzespołów. W wersji szczytowej, kosztującej 6000 PLN (a więc o osiemset droższej), będzie użyta jeszcze lepsza lampa, a w buforze wyjściowym w miejsce zwyklejszych Jantzen Silver do wyboru kondensatory Mundorf Silver Gold Oil, Jensen Cooper Foil lub Jupiter WAX.

PhaSt Headphone SE

Starannie też do siebie wzorniczo dopasowane.

Wzmacniacz był już opisywany, tak więc wspomnę przede wszystkim o dzielących ten egzemplarz od tamtego różnicach. Wchodzący w skład obecnego testu poza jakością podzespołów i lamp nie różni się od poprzednika niczym poza panelem przednim oraz sposobem prowadzenia we wnętrzu kabli. Ta druga sprawa jest ważniejsza, poprzedni bowiem nieco brumił, co musiałem mu wytknąć. Producent wziął sobie rzecz do serca i kable poprowadził w taki sposób, by nie przebiegały zbyt blisko transformatorów wyjściowych. Zabieg okazał się skuteczny; i chociaż w pierwszych dwóch dniach po przybyciu surowy jeszcze egzemplarz cichutko mruczał, to po dwóch dniach ucichł i stał się wewnętrznie bezgłośny nawet w przypadku słuchawek wysoko skutecznych. Przy okazji też dodam, że wyposażony jest w przełącznik impedancji poniżej/powyżej 100 Ω, który się bardzo przydaje. Prócz niego na górnej pokrywie z litego chromu jest jeszcze drugi skobelek włącznika głównego oraz rzadko widywanym sposobem umieszczone pionowo gniazdo słuchawkowe (profesjonalny Neutrik 6,3 mm). Włącznik w postaci skobelka to też jedna z modernizacji, bo poprzednio był to płaski włącznik z tworzywa, zapewniający słabsze styki obwodu. Kolejna modyfikacja to chromowane lustro nie tylko pod ale i za lampami, stanowiące część obudowy transformatorów, obecnie mniej kratkowanej. Jednak najbardziej rzuca się w oczy zmiana panelu przedniego, poprzednio podzielonego na części z drewna i metalu, a teraz jednolicie drewnianego, identycznego jak w sekcji przetwornika, tyle że z dużym i płynnie chodzącym pokrętem potencjometru plus logo PhaSt nie na środku a z boku.

Obie części – przetwornik i wzmacniacz – informują słuchacza o aktywności malutkimi jak główka szpili czerwonymi diodami, które na chwałę boga oczu naszych świecą wyjątkowo łagodnie. Obie świetnie się też komponują pod względem estetycznym, stanowiąc zgrabną całość zdobną drewnem paneli i odbijanymi się w chromach lampami. Te w sekcji wzmacniacza zastąpiono względem wersji podstawowej (3600 a nie 5200 PLN) samymi markowymi, przy czym za moc odpowiadają sowieckie 6H6P, ale tu w wersji najlepszej, ze złoconymi anodami. Lampy te nie mają zachodnich zamienników, ale spisują się znakomicie, a złocone to już w ogóle. Poza nimi używany w tańszej wersji prostownik Tungsrama EZ80 zastąpiono odpowiednikiem Mullarda, i jest to progresywne zastępstwo. Miałem do porównania lampę Tungsrama i dźwięk Mullarda okazał się płynniejszy, lepiej falujący, bardziej finezyjny i całościowo piękniejszy. Nie okazało się wszakże tak, że co zrobił Mullard jest dobre na wszystko. Producent wyposażył wzmacniacz także w lampę sterującej tej marki, i to nawet bardzo nie byle jaką, cenioną 1300 zł za sztukę. A mimo to, a jak się potem okazało: właśnie dlatego, w stanie przyjezdnym wzmacniacz ten – z założenia lepszy – mnie tak do końca nie ujął. Coś mu przeszkadzało w pełni zabłysnąć – jakaś nie do końca ciesząca uszy góra i z lekka wyboista, za twarda średnica. Wszystko to radykalnie ustąpiło po wstawieniu w miejsce Mullarda znacznie tańszej Philips SQ, ale o tym za chwilę.