Recenzja: Kondo Theme Ls-41 RR

      Stanowiących oprawę wzmacniacza Kondo Overture przewodów samego Kondo szkoda byłoby nie wyzyskać do napisania recenzji, zwłaszcza interkonektu. Dlaczego akurat jego? Ano z niebagatelnej tej racji, że interkonekty Kondo to osobna historia, znaczona zachwytami i opiniami o byciu najlepszymi na świecie. Boskiego dźwięku dotykiem znaczone Kondo KSL – któryż audiofil pamiętający ostatnią dekadę zeszłego i pierwszą obecnego wieku nie marzył o posiadaniu? Czyż każdy szanujący się recenzent nie pęczniał wtedy z dumy, kiedy mógł się pochwalić, że te przewody poznał i mógł się osobiście przekonać, że dorównujących im nie ma? A wszak to w tamtych latach rola kabli wzrastała, nabierając znaczenia które na koniec stało się jednym z bazowych dla audiofilskiego systemu. A szczytem tej jakościowo-kablowej piramidy był właśnie te Kondo.

    Srebrne druty, jako droga do muzycznego wyrafinowania, mają za symbol struny skrzypiec, wszelako spotykane tam srebro w domieszkowym stopie 925 z miedzią (92,5% srebra, 7,5 % miedzi) ma większe znaczenie dla fletów, biorąc niemal w całości na siebie odpowiedzialność za ich brzmieniową postać.   

      Hiroyasu Kondo był jednym z prekursorów, a może nawet samotnym pionierem, nawijania czystym srebrem transformatorów i stosowania go w łączówkach, co wydaje się czymś oczywistym w obliczu faktu bycia przez to srebro najlepszym przewodnikiem i na dodatek metalem najlepiej z wszystkich kowalnym – tak znakomitym pod tym względem, że pozwalającym przy dzisiejszej technice osiągać druty o przekroju jednego atomu! Ale to dzisiaj i z pewnością nie na użytek audiofilskich potrzeb (chyba że wewnątrz procesorów), a dla pracującego nad srebrem Hiroyasu podobno co innego było też ważne – z uwagi na wyjątkową sprawność silników ośmiocylindrowych, ale też pewnie w jakiejś mierze z uwagi na to, że cyfra „8” uchodzi na Dalekim Wschodzie za wyjątkowo szczęśliwą, oparł swoje interkonekty na bazie ośmiu rdzeni, z których każdy reprezentował splot 36 drucików o średnicy 0,09 mm, co łącznie dawało aż 288 ścieżek przewodzących na kanał. Srebrny surowiec dla tych drucików pozyskiwano z Włoch, albowiem Kondo zauważył, że to najczęściej włoskie srebro zjawia się w instrumentach muzycznych, najpewniej nie bez przyczyny.  

      Były lata 70-te, nikt interkonektami ani innymi przewodami w branży audio się nie przejmował, powszechnie obowiązującą była szkoła, że wszystko co przewodzi – przewodzi optymalnie. Ewentualnie sama grubość mogła mieć jakieś znaczenie, ale to na użytek przemysłowy, a nie w domowym użyciu. Chyba żeby brać pod uwagę domowe piece elektryczne; te, mając moce rzędu kilowatów, wymagały doprowadzeń o dużych przekrojach; cieńsze by zaraz się przegrzały i roztopiły izolację, a potem na proch szczezły.    

    Srebro używane przez Kondo oprócz włoskiego pochodzenia, a więc też włoskich przymieszek, a jednocześnie wysokiej, szacowanej na 99,99% czystości, posiadało jeszcze jedną cechę szczególną: leżakowane było 20 lat przed obróbką, dojrzewając niczym gatunkowe wino. Zapewne nie to pierwsze, użyte w latach 70-tych, ale tego już nie wiem, z całą pewnością natomiast odnosi się to do sławnych interkonektów Kondo KSL-LPz, których recenzje pochodzą z połowy pierwszej dekady po 2000 roku.