Recenzja: OPPO PM-2

Odsłuch cd.

OPPO PM-2 (kabel symetryczny)

OPPO PM-2 gotowe do akcji.

 Jeżeli przez holograficzność rozumieć rozbicie na poszczególne plany, czyniące scenę podzieloną na sektory w kierunku głębi, to OPPO PM-2 holografii nie posiadały wcale. Cała ich scena była jednospójna, jak to mawiają topolodzy, czyli faceci zajmujący się matematycznym opisem powierzchni. Jdednospójna, a więc bez żadnej dziury. To zdecydowanie je wyróżniało na tle dwóch pozostałych, a jeśli ktoś się domyśla, że wyróżniało pejoratywnie, to zupełnie nie ma racji.

One jedne grały tu dość podobnie do prezentacji z własnym wzmacniaczem, chociaż także sporo inaczej, bardziej zdecydowanie podkreślając swoją odmienność. Na wyższym też poziomie, ale to jasne, bo wzmacniacz cztery razy był teraz droższy, a źródłem super odtwarzacz a nie pliki z Internetu. Nie chcę się jednak rozwodzić nad wyższościami, tylko nad specyfiką, a ta była właśnie taka, że cała scena stapiała się w jedno, na całej czuć było pęd powietrza i cała promieniowała. Pierwszy plan był bliższy niż u Sennheiserów, bo one z Twin-Head mają dosyć daleki, a poza tym one grały mocnym rozbiciem na źródła, pomiędzy którymi często nic się nie działo, a u OPPO był to jeden dźwiękowy świat, całkowicie spojony. Wszędzie to powietrze niosące dźwięki, wszędzie jakaś akcja.

Ale to nie jedyne różnice. Dźwięk miały te OPPO trochę cieplejszy, trochę całościowo wyższy, a poprzez to trochę jaśniejszy. Także skutkiem w samym dźwięku większej ilości powietrza, bo ono nie tylko dźwięki niosło i pomiędzy nimi było obecne, ale także było w nich samych. Lecz kiedy się najbardziej wsłuchiwać, wówczas największa różnica nie była w bliższym pierwszym planie (bliższym także niż u Audeze), ani nawet w tej całościowej spójności, tylko w większym rozpostarciu samych dźwięków. Już na wzmacniaczu OPPO zwróciłem na to uwagę, a tu stało się to jeszcze bardziej widoczne. Najlepiej jak zwykle w przypadku fortepianu, a w nim na wysokich dźwiękach. Te u Audeze były wysokie i dosyć wąskie, ale bardzo dźwięczne i subtelne, dzięki czemu w odbiorze przyjemne. U Sennheiserów niższe, ciemniejsze, też dźwięczne, przestrzennie rozleglejsze, niemniej na pewnych obszarach tylko skupione i do nich głównie ograniczone. Nie promieniujące na całą scenę, tylko gdzieś bytujące. Tymczasem u OPPO były nie tyle może jeszcze niższe, co złożone z samej propagacji, która nie strzelała jak u Audeze i w mniejszym stopniu u Sennheiserów głównie w górę, tylko na całą przestrzeń emanowała. Nie jak z reflektorów skierowanych w niebo, tylko jak z lampy sufitowej we wszystkich kierunkach, co dawało zupełnie inny odbiór. Stawały się tym sposobem prawdziwsze, piękniejsze, bogatsze, bardziej wielowarstwowe i żywsze, a mniej martwe i bierne. I to było dobre – jak mawiał Bóg zrobiwszy to czy tamto. (Widocznie zaraz po stworzeniu świat prezentował się lepiej, a bankierzy i politycy to nie dzieło boże.)

Na pierwszy ogień idą zamknięte Audeze.

Panowie, żarty żartami, a sprawa jest poważna. Mamy do czynienia z sytuacją niezwykłą. Wiem, recenzenci zwykli przesadzać, niesieni skrzydłami weny popadając w stany euforyczne z byle powodu. Mimowolnie utożsamiają się często z recenzowanym przedmiotem, o ile tylko nie jest rozczarowujący. Cokolwiek wystarcza, by zapiali z zachwytu. Dlatego czytelnicy słusznie patrzą na ich poczynania z rezerwą i tną epitety przez pół albo i na ćwierci. Ale taka sytuacja nie zachodzi tym razem. Ani trochę.

Recenzja ta nie miała się ukazać bezpośrednio po dotyczącej słuchawek McIntosha, by nie było słuchawek raz za razem i żeby tańsze o ponad połowę nie sąsiadowały z droższymi. Tak jednak wypadło, że ta przewidziana jako przerywnik w testach się przedłużyła, a plany wydawnicze mają swój rytm nieubłagany. Dlatego jedziemy bez przerywnika, ale z drugiej strony to dobrze. Dobrze nawet po dwakroć, jako że dwa razy z rzędu mamy do czynienia ze słuchawkami wybitnymi i dzięki temu zdążyłem je jeszcze wyrywkowo porównać. A to było bardzo pouczające. Wyszło bowiem na jaw, że reprezentują dwa przeciwstawne style. Z grubsza biorąc styl słuchawek zamkniętych i styl otwartych, z dodatkowym jeszcze podziałem na charakterystyczne dla dynamicznych i planarnych. A w tle na dokładkę majaczą podobnie innowacyjne membrany o trzech i siedmiu powłokach oraz zapewnienia twórców o wyjątkowości. Ale nie o podziały tu idzie, ani obiecywanki, tylko o samo brzmienie – i je trzeba koniecznie porównawczo scharakteryzować.

Nie słuchałem aż do tego momentu żadnych z tych słuchawek na swoim wzmacniaczu. Lampy ma strasznie drogie, a z opisu nic nikomu nie przyjdzie, bo drugiego takiego nie ma. Ale jako źródło badawcze ma swoje zalety, bo pokazuje więcej. Duża trioda jest duża, a przeciętny tranzystor przy niej jak mysi cycek. Nie chcę ubliżać tranzystorom, są pośród nich wzmacniacze wybitne, ale pewnych aspektów nawet te wybitne nie łapią. Odłóżmy dyskusję, czemu tak się dzieje, i bierzmy się za konkrety.

Najpierw napiszę konkluzję, która zresztą już padła – jedne i drugie słuchawki są wybitne. Ale wybitne są z różnych względów, w dodatku po sporej części wzajemnie przeciwstawnych. Atuty nowych McIntoshy to drajw, punch, ekstremalne nasycenie, brzmieniowa głębia i super wyraźny obrys. Dźwięk niesamowicie mają nasycony, skoncentrowany jak atrament. Każda jego kropla waży tonę i niczym nie jest rozcieńczana. Czysta esencja. A waży tyle nie tylko siłą koncentratu, ale dodatkowo siłą wykopu. Niesamowita energia, całkowicie dosłowna, tak jakby ktoś bił prosto w ciebie. Tak biją tylko słuchawki zamknięte i tylko one mają aż takie dźwiękowe skupienie.

Jeśli lubicie naturalność – PM-2, jeśli zawadiackie popisy – LCD-XC.

Ale pisałem jednocześnie o tych McIntoshach, że potrafią także operować dźwiękiem bardzo delikatnym, a ponieważ to czynią, powstaje ekstremalny kontrast, który jest wyjątkowo spektakularny. Jednoczesna delikatność, młodzieńczość i świeżość, a tuż obok moc, nasycenie, potężna siła. Pisałem też o nich, że posiadają wyjątkową umiejętność stawiania blisko siebie dźwięków zupełnie różnych. Nie tylko delikatnych i mocnych, czy nasyconych i zwiewnych, ale też głuchych i trzaskających. Te kontrasty się u nich nie zlewają, granica pomiędzy przeciwieństwami nie ulega zatarciu, ani nawet złagodzeniu, jako że posiadły wybitną sztukę obrazowania i oferują szczególnie wyraźną rzeźbę dźwięku, która stawiać obok siebie takie przeciwieństwa jest zdolna.Wszystko to składa się na wyjątkowy spektakl, niesiony mocą kontrastów i ekstremalnych popisów. Tu sopran strzela jak snop iskier, ale wzbija go tupnięcie głuche i bardzo potężne, a zaraz obok ktoś śpiewa głosem delikatnym i świetnie w swym indywidualizmie wyrażonym. Kto zatem lubi taką wyraźność, tak mocne akcenty, ekstremalne popisy, super nasycenie i zjawiskowy punch, to wszystko znajdzie w tych słuchawkach. I jeszcze dużo więcej, bo na przykład istny zalew szczegółów. Ale uwaga! – one na wzmacniacze i źródła także ekstremalnie reagują i potrafią grać w całkiem różnych stylach. Jednak generalnie są takie jak napisałem wyżej.