Recenzja: OPPO PM-2

Odsłuch cd.

Podobne stylistycznie HD800 powinny sprać PM-2 na miazgę, no nie?

   I teraz kontrast najważniejszy – kontrast stylistyczny pomiędzy McIntosh MHP1000 a OPPO PM-2.

Bo OPPO robią wszystko zupełnie inaczej. Właśnie nie budują kontrastów. Kontestowałem ich budowę otwartą, która w sensie konstrukcyjnym jest prawie cała z samej nazwy, albowiem kiedy przyłożyć dłonie do pokryw zewnętrznych, dźwięk niemal się nie zmieni, a w prawdziwych słuchawkach otwartych ulega zasadniczej degradacji. Ale mówić o nich, że są otwarte, jest całkiem słuszne, bo one grają jak otwarte. Ba, grają nawet większą otwartością niż inne. A ta otwartość bierze się z dźwięków przesyconych i niesionych powietrzem, nie przykutych do miejsc, tylko nieustannie propagujących. Jednocześnie nie stawiających na kontrast. Scena dzięki tej propagacji cała staje się jednorodna, a dźwięki na niej do siebie z samej natury podobne. Wszystkie w sposób widoczny z powietrza, a przez to mniej nasycone i mniej nawzajem kontrastowe, a bardziej współpracujące i (sic!) pod pewnymi względami dużo lepiej określone.

Skupmy się na tych odmiennościach i wynikających z nich przewagach. Pisałem już parę razy, że niektórych utworów nie lubię słuchać na słuchawkach, bo źle na nich wypadają, rażąc sztucznością. Należą do nich słynne „Rydwany Ognia”, za które Vangelis otrzymał Oskara. W wydaniu słuchawkowym są te Rydwany właśnie sztucznie wewnątrz poróżnicowane i sopranowo nieprawdziwie podbite, co uniemożliwia prawidłowy odbiór utworu. On się wówczas rozpada, przestaje działać. I tak było na wszystkich słuchawkach z tej recenzji poza OPPO. Tylko z nimi powstawała dźwiękowa chmura, która te porozbijane kawałki zbierała we wszechogarniającą siłę wyrazu. Dopiero wówczas rydwany Heliosa pędziły poprzez niebo. I było to jednoznacznie lepsze.

Innym poza całościowością atutem tych OPPO jest umiejętność wyciągania z przekazu wokalu. Pisałem o McIntoshach, że były pod tym względem lepsze od porównywanych z nimi Fostexów i Audeze. Faktycznie, ich wyraźność i wybitna sztuka różnicowania pozwala wokal czynić wyjątkowo indywidualnym i dobrze słyszalnym nawet kiedy wybrzmiewa pośród zgiełku. A zgiełk taki towarzyszy przede wszystkim utworom rockowym. To tam wokalista drze się w otoczeniu szalejącej perkusji, organów i gitar. I zwykle efekt jest taki, że słabo go słychać, a to co słychać nie pozwala przenikać w naturę głosu. Przekaz staje się ujednolicony i zmiksowany, a jeżeli coś się uwyraźnia, to prędzej perkusja albo gitara niż ludzki głos. Pod tym względem, to znaczy pod względem wydobycia tego głosu spośród zgiełku i pokazania jak brzmi naprawdę, OPPO są poza konkurencją. Choćby nie wiem jaki panował tumult, wokalista pokazuje się na pierwszym planie, a jego głos można co do specyfiki rozpoznawać tak jakby jego właściciel czytał na głos książkę w cichym otoczeniu. Odkrywszy to sprawdzałem rzecz raz za razem i raz za razem się to powtarzało. Rewelacja.

A tu co – klapa. Niemalże druzgocąca. I jak żyć po czymś takim?

Kolejna sprawa, to słabe nagrania. Zwłaszcza te z podostrzeniem. Jest takich masa i często dzieje się tak, że słuchanie ich na dobrych słuchawkach oznacza mękę, bo zostają te soprany jeszcze podbite. Czasami to podbicie jest dobre, bo uwyraźnia, ale tak dzieje się z nagraniami słabymi bo mdłymi, a nie z tymi podostrzonymi. I tu na scenę wkraczają OPPO. Faktem jest, że z gorszym wzmacniaczem one także potrafią lekko przyostrzyć. Ktoś nawet na Head-Fi napisał, że mają nieprzyjemne podbicie przy 8 kHz. Ale to bzdura. Same słuchawki niczego takiego nie mają. Wzmacniacza ktoś tylko użył marnego. Z Twin-Head i Accuphase po Crystal Cable podostrzanie było nie do pomyślenia. Każdy dźwięk, nawet najwyższy, się w powietrzu rozchodził, zupełnie nie dając wrażenia ostrości.

Jeszcze inny atut, to test zwykłego głosu. Bardzo ważny, kluczowy. Tyle razy pisałem, że w najlepszych słuchawkach te głos brzmią nienaturalnie, bo zbyt są esencjalne, pogłosowo wzbogacone, nadrealistyczne jak śpiew w łazience. Ale nie u OPPO. Właśnie one dają poczucie obecności osób normalnych, interlokutorów jak z życia. Bez żadnych dodatków i upiększeń. Wzorcowo.

Jako ostatni z atutów wymienię fortepian. I znowu – bo tak u tych OPPO jest zawsze – atutem tym jest propagacja dźwięku. Fortepian u nich promieniuje dźwiękami jak światłem, ale łagodnym, przeźroczystym, nie mającym własnej barwy; inne niż światło doznania niosącym. Bo właśnie to promieniowanie i pęd całego dźwięku czyni wysokie nuty szerszymi i w odbiorze niższymi, a poprzez to całe brzmienie staje się potężniejsze i ma większą siłę wyrazu. A jednocześnie sam dźwięk jest bardziej wielowarstwowy, bogatszy harmonicznie i bardziej naturalny. Nie jak pojedyncze krople, tylko jak deszcz cały. Nie umiem tego lepiej opisać, a poza tym nie miałem dość czasu żeby się w to zagłębiać. Ale brzmienie jest inne i często lepsze.

Na koniec debiutant od McIntosha. I znowu dwa zupełnie różne światy. A o OPPO PM-2 wypada powiedzieć tylko tyle – rewelacja!

Co można z kolei temu wszystkiemu zarzucić? To przede wszystkim, że taką jednolitość i inny sposób budowania dźwięków ktoś może odebrać jako coś obcego i zbyt jednostajnego. Są wszak zwolennicy kontrastów i dźwięków zawęźlonych, punktowych. Dla nich pozostają McIntoshe, Grado PS1000, Ultrasone Edition 10. Jest duży wybór. Na pewno nie te OPPO. One są trochę jak znane od dawna też planarne Fostexy TR50, tyle że o wiele wyższe jakościowo. High-endowe w pełnym wymiarze. Bezdyskusyjnie.