Recenzja: music hall classic

Odsłuch

Dotykowymi sensorami.

   Zacznijmy wobec tego od grania „jak go dają”. Z tym, że po audiofilsku wyuzdanie, albowiem z kolumnami za dwieście tysięcy, dzielonym wzmacniaczem za pięćdziesiąt i na stoliku za piętnaście. Też z kablem głośnikowym za dwadzieścia pięć, o zasilających nie wspominając. Ale na okoliczność budżetowego gramofonu przecież własnego toru nie rozbiorę… Tak nawiasem, żadnemu torowi nie krzywda, kiedy w nim staje gramofon, a gramofonom też nie, kiedy lądują w porządnych torach.

Dobrze, tośmy wylądowali – i co dalej? Dalej zagrało po gramofonowemu, co dla mnie zawsze jest przeżyciem. Człowiek przywyka do cyfrowej muzy, a choć kto do mnie przychodzi, ten się zaczyna dziwić, że tak z YouTube można (w komputerowym torze), ale to jeszcze nie to… Przyjemnie się wprawdzie słucha i tak grającego YouTube, i tego jak chwalą, ale gramofon – inny świat. Tak sobie przy okazji grającego gramofonu o tym innym, dawniejszym świecie wymieniliśmy parę uwag z fundatorem marki Avatar Audio na okoliczność przywiezienia przez niego własnych kolumn; o tym, że kiedyś, w późnych latach 50-tych, i nawet jeszcze wcześniej, było ogólnie więcej luzu (przynajmniej w Ameryce), większe także skupienie na smakowaniu życia, a przy okazji więcej chęci dania wszystkiego z siebie nie dlatego, że tego wymagają przełożeni, tylko z własnej potrzeby. To słychać w tamtym jazzie, nie można nie usłyszeć. Dzisiejszy jest bardziej gorzki, nerwowy, produkcyjny i sfrustrowany. Poza tym jest cyfrowy… Właściciel studia nagrań skarżył mi się na trudności z przekonaniem współczesnych muzyków do realizacji w pełni analogowych, które są dużo droższe i na dodatek wielu cyfrowe wydają się lepsze, bo wszak „nowocześniejsze”. Ale można się zżymać na współczesność za różne jej kłopoty, niemniej ludzie rozpoznają i czują analog – dlatego wrócił. Korzystający z gramofon music halla będą mogli powrócić nie tylko do gramofonu jako takiego, ale i do czasów jego rozkwitu na audiofilskiej niwie. U mnie ten nawrót do wczesnych audiofilskich czasów w sensie wyglądu, i do obecnych w sensie technicznym, pokazał dwa oblicza – pierwsze w wydaniu całkiem własnym, o którym teraz będzie mowa; drugie ze wspomaganiem, o którym będzie potem.

I możliwością obsługi ręcznej po wyłączeniu automatu.

Pierwsze to brzmienie rozpoznawalnie analogowe od pierwszej brzmienia nuty. Nie, jak w przypadku niektórych gramofonów niedrogich, że nie brzmi jak gramofon. Płynność, ciepło i melodyjność włożone w żywe muzyczne ciało wyskoczyły od razu; żadnego podobieństwa do kalekiego cyfrowego naśladownictwa. Cyfrowe zmarszczki tu się nie pojawiają, cyfrowe przykurcze się prostują – zostajemy jakby wskrzeszeni.

– Tak w ogóle, to analogowa muzyka względem cyfrowej jest i prawdziwa, i młoda, a nie starością usztywniona i generalnie sztuczna. Jest jak odjęcie reumatyzmu i odmłodzona cera. Classic od music halla miał taki właśnie walor – to była muzyczna młodość w rozkwicie przechodzącym w dojrzałość. Dźwięk uprzyjemniająco nie forsujący sopranów, chociaż za cenę mniejszej wyraźności konturów i mniej uporządkowanej sceny, za to witalny, okryty mocnym ciałem i nie skąpiący energii, która brzmienia analogowe czyni lepszymi od cyfrowych o jeszcze jeden stopień. Bowiem nie tylko spójność, melodyjność, koloryt i całościowa biologiczność, ale też więcej energii, czyniącej analogowe życie silniejszym.

Po położeniu korkowej maty przybyło trochę góry i przede wszystkim tlenu, dzięki czemu nastąpiło zbliżenie do gramofonów z wyższych półek, niemniej w stosunku do nich słabsza wyrazistość konturów i nie całkiem rozwarte po obu stronach pasmo. Natomiast środek zmysłowy, muzyczna esencja mocna. To w zupełności wystarczało do u słuchacza zapamiętałości, chęci długiego słuchania. Zwłaszcza w przypadku kogoś pozostającego od dawna na cyfrowych dietach – niby pożywnych, ale redukujących smak.

Skorzystałem z jeszcze jednego ulepszenia – położyłem ten z wasserwagą docisk. Słyszałem kiedyś długi wywód o tym, jaki ten audiofilizm durny, czego koronnym dowodem tego rodzaju dociski; niczego nie mogące zmienić, a audiofile za nie płacą. Może rzeczywiście nie mogą, ja jednak usłyszałem, że dźwięk się troszkę uporządkował. Nic dużego, taki, można powiedzieć – śladzik, ale pozwalający podążać swym tropem. Nie będę się na tej kanwie z antyaudiofilskim mędrcami spierał – ma się niedługo pojawić pod mą strzechą drogi docisk Synergistic Research, wówczas będziemy kopie kruszyć. (O ile będzie o co.) Tymczasem to właśnie firma Synergistic Research wiedzie nas do gramofonu music hall classic z jego drugim obliczem.