Recenzja: Meze Empyrean

Odsłuch: Z Astell & Kern AK 380

I równym rozkładem nacisku.

   Zacząłem od aparatury przenośnej, na którą krótki kabel od Furukawy, oferowany jako opcja, jednoznacznie wskazywał. Grać musiał przez dwie przejściówki (Tonalium na duży jack i Grado na mały), jako że zakończony był 4-pinem, ale może być też 2,5 mm albo 4,4 mm jackami symetrycznymi. To przechodzenie mu najwyraźniej nie zaszkodziło, zagrało pierwsza klasa. Na potrzeby głośnego (naprawdę głośnego, ale bez przesady) grania trzeba było pojechać z potencjometrem powyżej 70% mocy, a powyżej 80% było już na granicy wytrzymałości słuchu, w każdym razie mojego. Tak więc spokojnie da się głośno, można nawet rozsadzać głowę. Przy czym nie tylko wysoka głośność, ale też wysycenie. Słuchawki rzeczywiście nadają się do sprzętu przenośnego, bo nawet z nim dźwięk zyskuje należytą energię oraz budzącą respekt dynamikę, ale nim o tym szczegółowiej, muszę najpierw zaznaczyć, że Empyrean na AVS nie gały całym potencjałem i u mnie przez pierwsze trzy dni też nie. Odnajdują zatem swe brzmienie pomału, gdyż gdy je zabierałem mowa była o wysokim stopniu wygrzania, a tu tymczasem nie, okazały się znacznie lepsze niż tam można było usłyszeć.

Niemniej od startu miały to coś, co można określić jako mistrzowskiej miary muzykalność, opartą o niezwykłą spójność. Dobrze to było słychać na tle grających z nimi razem przy wzmacniaczu ALO Audio Studio Six Fosteksów i MrSpeakers, które dźwięk bardziej szatkowały. Niemniej w te pierwsze dni brakowało Empyrean blasku i należytej różnorodności. Dźwięk potężny, koherentny, nasycony, dość ciemny oraz zwarty tonalnie, ale cokolwiek monotonny. Tym niemniej znakomity na dłuższy dystans, od razu te Emperyan najbardziej do mnie przylgnęły. A w „czarny piątek” się otwarły i różnorodność z nich wystrzeliła. Kocham ten moment, kiedy słuchawki się otwierają, gdy nareszcie stają się sobą. U Emperyan to oznacza, że wchodzisz w stratosferę. Bo to początkowe, ta wyjątkowa koherencja, to było coś obiecywanego, w co twórcy konstruując mierzyli i co obiecywali. Natomiast nie sposób było zgadnąć, na ile im się udała opowieść „Wielki Dźwięk”. Ale się w pełni udała, w związku z czym cena nie jest z Księżyca, to brzmienie może ją uzasadniać, dając ekstatyczne odczucia. Oczywiście zawsze to względne – jednym się bardziej spodoba, innym mniej – ale brzmieniowe wejście w duecie z AK380 okazało się bardzo mocne i mieć możność nosić ze sobą taki dźwięk, to jest naprawdę coś.

Dwa rodzaje padów to standard.

W tym jedna sprawa może najważniejsza – słuchać można piekielnie głośno i nie ma żadnych zniekształceń. Cały czas czysta muzyka, w pełni bogata i różnorodna, a jednocześnie nie męcząca. To bardzo trudno osiągnąć, to się rzadko udaje. Bo albo sopranami ciągnięte szczegóły i zaraz będzie szczypać, albo basem dorabiana uroda i zaraz zniekształcenia. A tutaj nic z tych rzeczy: pełny zasób sopranów i wraz z nim dreszcze budząca przestrzeń, a jednocześnie bas jak topór, piekielna siła uderzenia. A wszystko w całość spięte – od stóp do głów melodyjne i pięknie trójwymiarowe. Wrażenie mocne szybowania, potęgi i ogromu – muzyka elektroniczna na złoty laur. Także i dzięki temu, że piękne, długie wybrzmienia oraz elitarnej jakości pogłosy. Też doskonała czytelność, żadnego zlewania dźwięków (pomimo takiej koherencji). Trudne pod tym względem momenty – specjalnie w testach użyte – okazały się u Empyrean odtwórczo niemalże klasy najlepszych kolumn. Tak więc podstawa urody to także świetna rozdzielczość przy zachowaniu spójności i poprawności. Czego wyrazem przykładowo ogromne wnętrza bębnów, dokładny obraz pracujących membran oraz potężna ekstensja ich sumy. W dodatku z wyjątkowo dobrym wyważeniem na osiach miękkie-twarde i ciepłe-zimne, wobec czego super bogaty naturalizm na zjawiskowym poziomie i natychmiastowe wtargnięcie do elity. Głosy ludzkie bez ocieplenia, ale też śladu chłodu i całkowicie analogowe.

Wspaniała dźwięczność, której w dniach pierwszych nie było, i powiew neutralności – żadnego przymilania. Tak bardziej po rockowemu a nie przymilnie, rozrywkowo. Mimo to wrażenie uczestnictwa stuprocentowe; na sławnym koncercie gitarowym w San Francisco wraz z tymi Epeyan byłem. Zwłaszcza odczucia przestrzenne – wielkość i czucie scenicznej głębi oraz precyzja wizualizacji źródeł – robiły piorunujące wrażenie. Pełne oddanie atmosfery i wiele drogich torów stacjonarnych z drogimi słuchawkami nie budzi takich podniet. W ramach tego sami gitarzyści (a nie tylko okrzyki z widowni) o wiele lepiej niż przeważnie rozlokowani, z wyjątkowo dokładnym wymierzeniem dystansów. To była duża sprawa, bo płyta Friday Night in San Francisco jest trudna do odtworzenia w kontekście relacji przestrzennych, naprawdę bardzo trudna. Nie byle jakiej trzeba separacji, aby John McLaughlin, Al Di Meola i Paco de Lucia odpowiednio się rozsunęli i porozstawiali. A tu  do tego wyjątkowo żywa przestrzeń i głębokie, ciemne o naturalnej swobodzie brzmienie. Ekstensja nie aż na miarę recenzowanych niedawno kolumn Frama, niemniej budząca uznanie. Spokojny, bez zarzutu obfity sopran z naciskiem na trzeci wymiar i jego zespolenie z zresztą przy znakomitym wsparciu ze strony dźwięczności, oraz to samo w odniesieniu do basu. Także bardzo dobrze wyrażony indywidualizm, żadnego ujednolicania. Popisowe zatem koncertowanie będzie można usłyszeć także po wyjściu z domu – pomijając konstrukcję otwartą wymarzone partnerstwo dla dobrych i mniej dobrych odtwarzaczy przenośnych.