Recenzja: Luna Cables Gris IC

Budowa eminencji szarej

Ekologia i ćma.

   Tym razem „tani” ma oznaczać z założenia też „wyjątkowy”, to znaczy – tani jak nietani. Mało nawet – jak drogi. Od tego zaczynaliśmy i przy tym wciąż stoimy, zgodnie z obietnicą dystrybutora i jego dawaniem za to głowy. Stąd określenie „eminentny” i taka pompa wstępna. A teraz się przyglądniemy: co – z czego – i jak.

Kabel jest niepozorny, a koszt jego za metrowy odcinek to skromne tysiąc dwieście złotych. Zgodnie z ekologicznym umocowaniem producenta dostajemy go w płóciennej torebce z nadrukowanym motywem ćmy; torebce zapinanej na bardzo nieekologiczny zamek błyskawiczny z tworzywa, więc już się pewnie ekologiczny bigot obraził, ale może owo tworzywo też jest ekologiczne, specjalne? Tak czy tak sam kabel ma popielaty oplot bawełniany i tylko usztywniające opaski przed wtykami. Opaski na prawym czerwone a lewym czarne – nie będzie zatem częstej gry „wytęż wzrok i odnajdź jak chytrze pan producent ukrył strony i kierunkowość”. Strony biją po oczach tradycyjnymi kolorami, a kierunkowość wyznaczają napisy LUNA na sztywnikach. Od zewnątrz widać jeszcze srebrzyste wtyki RCA, pochodzące od czołowego amerykańskiego producenta, firmy Switchcraft, Inc. Ich cecha szczególna to możliwość rozkręcania i zobaczenia, jak łączą się we wnętrzu z kablami – a łączą się porządnie, bo inaczej musiałoby źle grać.

Na zdjęciach widać, że kable są dość cienkie, w dotyku są zaś płaskawe. Gną się bez przeszkód, lecz mają pewną sztywność i nieznaczną sprężystość. Nie są lejące ani twarde, i nie są leciutkie ani ciężkie. Na podstawie wrażeń organoleptycznych powiedziałbyś, że to kabel za jakieś pięć stów góra i jeden z tych dla nie dbających szczególnie o jakość dźwięku, albo ewentualnie mających skrajnie wąski budżet. Taki sobie kabelek skromny dla skromnych lub pierwszy lepszy dla nie audiofili. Ostatecznie może i audiofili, ale w najwyższym stopniu wstrzemięźliwych, wyznających zasadę: „aby tylko coś więcej niż groszowe albo darmowe”.

Ta ćma jest w naturze przepiękna.

Odnośnie przewodnika, to nie ma tajemnicy, dostajemy garść wiadomości. Z których główną jest ta, że mamy do czynienia z Luna Cables Neo-Vintage (LCNV) tinned copper, czyli nie z dużym prądem sztucznie starzoną, a autentycznie starą miedzią cynową. Nie mosiądzem czy spiżem, tylko miedzią ze śladową przymieszką (poniżej 1%) cyny – przewodnikiem stosowanym od dawien dawna i wciąż używanym w wyrobach o najwyższej technologii, że wspomnę superszybką kolej. Luna podaje gęstość splotu i ilość żył odnośnie serii Gris jedynie dla kabla zasilającego; w jego przypadku jest to 16 przewodów z 26 nitek każdy. W interkonekcie na pewno dużo mniej, a ile, nie będę zgadywał. Każda żyła ma woskowaną osłonkę jedwabną i całość ląduje w tej bijącej szarością bawełnie, a tajemnica jakości ma genezę w uporczywych, wieloletnich odsłuchach  Dannego i jego szerokich porównawczych kontaktach z innym okablowaniem. Ma to grać lepiej od nawet bardzo dobrych – inaczej nie miałoby sensu. Prawdopodobna praprzyczyna jest zaś moim zdaniem taka, że Danny kiedyś porównał stare przewody z jakimiś drogaśnymi nowymi i usłyszał, że stare są lepsze.