Recenzja: Luna Cables Gris IC

Odsłuchy

A kable pod jej godłem też mają grać przepięknie.

   Proszę porównać z najlepszymi – domagał się pan dystrybutor. Bo to są takie kable, że po prostu urywa łeb.

Porównać porównałem, pomimo braku wiary w jakieś urwanie głowy. Ot, pewnie kolejny niezły kabel za umiarkowane pieniądze. Niejeden taki recenzowałem, że wspomnę odnośnie działu interkonektów tanich znakomite przewody z najniższej serii Harmoniksa, albo niezrecenzowanego i sporo droższego, ale i tak stosunkowo taniego Acoustic Zen Matrix Reference. Wszakże i ten najtańszy Harmonix  były droższy od Luna Gris, a poza tym taka drobnostka, że przestano go produkować. Za dobry był, i tyle. Oczywiście na pewno za tym stoi jakaś historia o braku surowca – może nawet prawdziwa, jako że szef firmy nie jest krętaczem, tylko skupionym na głębokim doznawaniu świata shintoistą – ale tak czy siak tych kabli już nie dostaniesz, chyba że gdzieś z jakichś resztek. Bardzo dobry jest też najtańszy Entreq, ale to całkiem już inna cena, cztery bez mała razy od Luny więcej. A rewelacyjny z krystalicznego srebra Oyaide AZ-910 to także niemal trzykrotność… Interkonekty zaś, podobnie jak kable zasilające, tę w sobie mają złośliwość, że w torze szybko się mnożą i jeden prędko nie starcza. Tak więc redukcja kosztów tym cenniejsza, wszakże nie kosztem jakości, o rany… Wobec czego wybitna relacja cena/jakość – to naprawdę by nas urządzało. I to zostało obiecane i teraz do tego się odniosę. A mianowicie – że owszem, jest – i pozostaje tylko wyjaśnić, w jaki dokładnie sposób.

Kabel przyjechał w stanie ograniowym zero i zabrał go do ogrania Karol. A kiedy już go ograł, zapytałem oczywiście o wyniki – i padła krótka odpowiedź: „to nie jest kabel dla głupich, tylko taki z muzyką”. Skoro tak, to go trzeba z innym muzycznym porównać, ażeby można było ocenić tej muzyczności rozmiar. Co się zaczęło od komputera, bo bezeń teraz ani rusz. Już samo to, że jeden interkonekt zwykle przy nim wystarcza, a nieraz i bez jednego dość, wyznacza miarę sukcesu. Poza tym, kto by dziś od komputera wstawał, by słuchać jakiejś muzyki? Przesadzam, jasna sprawa, ale ten zapach się unosi. Młody człowiek od komputera niechętnie się odrywa, a dobra jakość dźwięku jest mu nie do samej muzyki potrzebna. Tak więc bęc i tralala – z komputera poprzez konwerter iOne po koaksjalnym za cztery osiemset do przetwornika za trzynaście, połączonego tym Luna Gris za tysiąc dwieście ze słuchawkowym wzmacniaczem za dwadzieścia parę i słuchawkami za jedenaście. A za porównawcze odbicie Sulek IC, który też w mierze muzykalności błyszczy, ale za sześć tysięcy. Jak również cięższy jest i grubszy oraz z wytykami kutymi z miedzi. Przywykłem już do tego, że odnośnie muzykalności bardzo trudno mu sprostać i kable za dziesiątki tysięcy wychodziły nieraz z porównań z płaczem. Ale miało być trudne porównanie – to proszę bardzo, czemu nie?

I to się dobrze udaje.

Posłuchałem najpierw ze Sulkiem, i było to ultra przyjemne słuchanie. Rozgryzłem już bowiem flagowy wzmacniacz ALO i wiem jak mu dogodzić. Ale o tym w jego recenzji, a teraz o interkonektach. Coś takiego jeszcze się nie zdarzyło  – po przejściu na Luna Gris w pierwszej chwili nie usłyszałem różnicy. Akurat była to rozrywkowa muzyka wokalna, siłą rzeczy skoncentrowana na środku pasma,  a tam nic się nie zdarzyło. W ślepym teście, nie po własnoręcznym przepięciu, powiedziałbym: gra ten sam tor. To samo, albo niemal, odniosło się do spokojnej, umiarkowanie tylko kontrastowej muzyki elektronicznej, puszczonej zaraz potem. I dopiero utwory eksponujące skraje pasma ujawniły, że Sulek zarówno wyżej idzie, jak i niżej potrafi schodzić. To drugie bardziej, co wyjątkowo potężne basowo Ultrasone szczególnie ukazały. Lecz ukazanie ukazaniem, a miara miarą. W żadnym wypadku Luna Gris nie są przewodami ubogimi basowo. Są pod tym względem normalne, jeżeli za normalność przyjąć standardy najlepszych interkonektów z przedziału dwóch do dziesięciu tysięcy. Są na przykład basowo lepsze od całościowo znakomitego Entreq Discover, który jest znacznie droższy. Bas poprzez Luna był bez turbodoładowania i najniższych, subwooferowych rejestrów, ale piękne „bum!” można było bezproblemowo przywołać. Skutkiem braku najniższego dołu ten bas bym nieco jaśniejszy i wraz z tym nie było też w środkowym zakresie tak czytelnego basowego cienia w niektórych zwłaszcza nagraniach, ale zwróćcie uwagę, że najpierw musiałem to wychwycić w samym rejonie niskiego basu, a dopiero potem z tym wrócić na średnicę i wtedy zauważyć. Dosadnie to obrazuje, jak w istocie niewiele się wraz ze zmianą kabli zmieniło i jaki ten Luna Gris wybitny. Bo powiedzmy raz jeszcze – kable za ponad dziesięć tysięcy dolarów czy euro potrafił Sulek gnębić. A tu nic takiego się nie zdarzyło, choć oczywiście skraje lepiej eksponował i średnicę cieniował głębszą barwą.

Ale miał na to Luna Gris swoją odpowiedź i w zamian mocniej doświetlał, ładnym, nieagresywnym światłem przenikając głęboko w muzykę. Nieco brzmieniowo był płytszy, z nie tak aksamitnym podszerstkiem i nie tak miękkim kocim ruchem, ale pod względem muzycznej elegancji i płynności międzyfrazowej nic absolutnie nie można mu było zarzucić, aż po tą początkową od pięciokrotnie droższego konkurenta nierozróżnialność. I im dłużej słuchałem, im większy materiał się zbierał, tym lepiej widziałem różnice i mimo to bardziej doceniałem Lunę. To jej głęboko penetrujące scenę światło znakomicie się sprawdzało, a oddawanie autentycznej faktury brzmień – takiej bez żadnych podbarwień i z pełną solą własną – było miary braw na stojąco. Elektroniczny jazz dorzucił  do tego naprawdę głębokie zejścia kontrabasu i nasycone klawisze do wtóru klarnetu i trąbki na stricte high-endowym poziomie. Tyle za tysiąc dwieście? Nie mam pytań. Właściwie, to mam jedno: Skąd żeś pan, panie dystrybutor, to Luna Cables wytrzasnął?  Z Kanady? No, faktycznie – audofilska Kanada…

Mimo niepozornego wyglądu.

W sumie nie było potrzeby większego się wysilania i brnięcia w dalsze odsłuchy, ale dla dobra sprawy i z szacunku dla kabla wykonałem drugą przymiarkę w torze już stacjonarnym. Z super drogimi kolumnami Zingali, a także kontrolnie innymi słuchawkami – Sennheiser HD 800 z najlepszym kablem Tonalium i Final D8000 oraz Final Sonorous X. W tym doborowym towarzystwie sprawy dla Luna Cable Gris przybrały jeszcze lepszy obrót. A nie tego się spodziewałem – myślałem że właśnie na odwrót, że pokażą się braki. Tymczasem właśnie w drugą stronę i teraz wyszło na jaw, że w słabszym (no, nie ma bata) torze komputerowym Sulek swoim basowym zgęszczeniem i lepszym nasycaniem działał jak rany leczący kompres. Ciemniejszy niż też ciemny (pomimo świetlistej nazwy) Luna – swym gęstym basem tonował śladową wprawdzie, ale jednak tendencję wzmacniacza ALO do podostrzania sopranami obrazu.

Tu muszę wtrącić passus wyjaśniający. Otóż miał rację dystrybutor chcąc mierzyć się z najlepszymi, lecz mnie tym opisowej biedy napytał. Bo teraz na każdym kroku muszę  zaczynać od różnicy pomiędzy Luną a Sulkiem – różnicy bardzo małej, lecz siłą rzeczy, jako różnicy, samej przez się się zwiększającej. (Ładnie mi wyszło to się-się.) Dlatego muszę podkreślić tej różnicy śladowość. Naprawdę trzeba się było wsłuchiwać i wiedzieć czego szukać, by ją prędko wyłapać. I jeszcze to podkreślę, że mimo jaśniejszego i wyższego tonalnie brzmienia, to dawane przez Luna Gris było ciemne i stuprocentowo melodyjne. Nieznacznie inny dobór ustawień, ale niemalże ten sam obraz, kiedy to odnieść do regulacji monitora. I też rewelacyjny.

Najkrócej mówiąc, ale też nie pomijając niczego, co mogłoby mieć znaczenie, można wzmiankowaną różnicę opisać jako przez Sulka lepsze dociążanie, a Luną lepsze doświetlanie. Tylko – powtórnie to podkreślę – cały czas pozostajemy w ramach tego samego poziomu rewelacyjnej jakości. Oba kable spisywały się znakomicie, przy czym Sulek (jak się łatwo domyślić) wypadał lepiej tam, gdzie trzeba było dociążyć, mocniej zaatakować i przyciemnić, a Luna Gris lepszy był w sytuacjach, gdzie trzeba było doświetlić i odciążyć. Ponieważ to jego recenzja, to powiem, że wszędzie (dosłownie wszędzie!) wypadł świetnie, ale najlepiej się sprawdził jako partner grających z super kablem Tonalium Sennheiser HD 800. Jego światło wspaniale penetrowało ogromną scenę, dodatkowo ją powiększając, a tonacyjny układ dawał szczególną trafność brzmienia, bliską ideałowi naturalność. Przyciemniające i dociążające Tonalium, jako kabel przy samych słuchawkach, perfekcyjnie się równoważyło ze świetlistością Luny i jej całościową perfekcją.

Bo i cóż po wyglądzie, wszak nie o niego tu chodzi.

Bo trzeba koniecznie dodać, że jest Luna Gris kablem stuprocentowo transparentnym, stuprocentowo szczegółowym i całkowicie muzycznym. Inaczej nie mogłaby konkurować z Sulkiem, a przecież konkurowała jak niemal równy z równym. Koniec końców wolałbym Sulka i nie zamienił go na Lunę, ale małość różnicy przybrała wymiar szokowy.